ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ (14-01-00)
Μουδιασμένα βήματα	Με εμφανή τα «μπαλώματα», το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης περιμένει κουρασμένο από τη μάχη της επιβίωσης να κυλήσουν όπως όπως οι πέντε μήνες που απομένουν για να ολοκληρωθεί η θητεία των μελών του, όσα τουλάχιστον του απέμειναν. Και τη μάχη της επιβίωσης ο θεσμός την δίνει από την πρώτη ημέρα της θέσπισής του, για να κορυφωθούν οι συγκρούσεις πριν από ένα μήνα· η τελευταία ήταν και η σφοδρότερη και η πιο αποκαλυπτική πάντως για το ποια είναι στην πραγματικότητα και η άποψη των πολιτικών κομμάτων για την ύπαρξη ενός τέτοιου θεσμού. Εκείνη η σύγκρουση του Συμβουλίου με τον υπουργό Τύπου, που κόστισε τις παραιτήσεις τριών μελών του, καθώς και του προέδρου και του αντιπροέδρου, άφησε έναν θεσμό που ξεκίνησε με τις καλύτερες ευχές της δημοκρατίας μουδιασμένο και αποδυναμωμένο ήδη από τον ίδιο τον υπουργό. Η εικόνα ενός πρώην δικαστικού που αγωνίζεται να ενημερωθεί για το πολύπλοκο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο και που είναι φυσικό να μην έχει ούτε την εξοικείωση με την τεχνολογία ούτε την ευελιξία και την ταχύτητα ενός ανθρώπου, ο οποίος βρίσκεται στην ενεργό δράση κάθε άλλο παρά ταιριαστή μπορεί να είναι με μία δυναμική παρουσία που απαιτείται από το ΕΣΡ τόσο λόγω προεκλογικής περιόδου, όσο και λόγω των προβλημάτων που εκκρεμούν στον ραδιοτηλεοπτικό χώρο. Η σχολαστικότητα και η έμφαση στην διεκπεραίωση διοικητικών υποθέσεων μπορεί να αφορά μια δημόσια υπηρεσία, μια εφορία, το ΙΚΑ, αλλά όχι να γίνονται και τα καθοριστικά προσόντα της λειτουργίας ενός Εθνικού Συμβούλιου Ραδιοτηλεόρασης, που πρέπει να έχει άμεση αντίδραση στα γεγονότα -π.χ. περίπτωση Τριανταφυλλόπουλου - Κορκολή- πρέπει να έχει διορατικότητα και σαφή αντίληψη της λειτουργίας και του ρόλου των μίντια στο σύγχρονο κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον. Βέβαια, με πέντε μήνες να απομένουν για τη θητεία του παρόντος Συμβουλίου και με την υπόθεση της αντισυναταγματικότητας της σύνθεσής του να εκκρεμεί στο ΣτΕ, οι λύσεις ήταν περιορισμένες εκτός από το γεγονός ότι οι καλύτερες λύσεις για το ΕΣΡ δεν είναι πάντα και η επιθυμία μιας κυβέρνησης ούτε και της σημερινής, όπως ήδη αποδείχθηκε. Με όλα αυτά, ο ίδιος ο θεσμός έχει πληγεί. Η εικόνα του απέχει από το μοντέλο εκείνο ενός Συμβουλίου που θα αποτελούσε τον κυματοθραύστη των πολιτικών πιέσεων από τη μια προς τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα και της βίας της ανεξέλεγκτης ραδιοτηλεοπτικής εξουσίας προς τους πολίτες από την άλλη. Ηδη, η άποψη των πολιτικών για τη λειτουργία του είναι παράδοξη, διότι ενώ ο καθένας ξεχωριστά, ανεξαρτήτως κόμματος, τοποθετείται βροντοφώνως υπέρ της ανεξαρτησίας της λειτουργίας του, αποκαλύπτεται πως οι μεν εκ του κυβερνώντος κόμματος εννοούν ανεξαρτήτως από τα άλλα κόμματα, αλλά φυσικά να εκφράζει τη γραμμή της κυβέρνησης, οι δε υπόλοιποι να λειτουργεί ανεξάρτητα από την κυβέρνηση, αλλά να ακολουθεί την γραμμή των δικών τους πολιτικών χώρων. Με λίγα λόγια, όλα τα κόμματα το αντιμετωπίζουν σαν ένα είδος διακομματικής επιτροπής και ως έτσι είναι αδύνατον να λειτουργήσει ακόμη και αν οι ειδικοί επιστήμονες που απέκτησε μετά τόσο καιρό και προσπάθειες μπορεί να θεωρηθεί κι όλας ένα μεγάλο βήμα. Οπως κι αν έχει, το ΕΣΡ που χαιρετίστηκε ως αρχή από τις πιο βασικές της δημοκρατίας στην εποχή των μίντια, έχει κι όλας τσαλακωθεί και βρίσκεται στο περιθώριο των εξελίξεων. Γράφει η Πόπη Διαμαντάκου