ΣΤΑΣΕΙΣ (14-01-00)

Ασθένειες
Ασθενεί, λοιπόν, ο Αουγκούστο Πινοσέτ και κατόπιν αυτού η βρετανική κυβέρνηση αποφάσισε να μην τον εκδώσει ώστε να δικαστεί για τις βαρύτατες κατηγορίες που τον βαραίνουν: εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και γενοκτονία. Και σκέφτεται κανείς πόσοι Χιλιανοί, πόσες χιλιάδες Χιλιανοί «δικάστηκαν» (και καταδικάστηκαν φυσικά) από το άθλιο καθεστώς του Πινοσέτ κι ας ήταν άρρωστοι βαριά από τα άγρια βασανιστήρια που είχαν υποστεί στις φυλακές· πόσοι «δικάστηκαν» μετά θάνατον, αφού τους είχαν ήδη εξοντώσει ή «εξαφανίσει» οι πραιτωριανοί του δικτάτορα. Αλλά όλοι αυτοί δεν είχαν δίπλα τους ευαίσθητες και συμπονετικές κυβερνήσεις σαν τη βρετανική, αφού τον καιρό εκείνο δεν είχαν ανακαλυφθεί ακόμη τα ανθρώπινα δικαιώματα στη Δύση, την προστάτιδα τότε του Πινοσέτ. Τις μανάδες των αμέτρητων «εξαφανισμένων» και τα παιδιά τους, αλλά και τις διεθνείς οργανώσεις υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δεν τις ωθεί η μνησικακία όταν απαιτούν να δικαστεί ο «πάσχων» Πινοσέτ. Ο στόχος τους δεν είναι να εκδικηθούν το λιπόσαρκο κέλυφος ενός ανθρώπου αλλά να παραδειγματίσουν, κ α ι διά της δίκης και της βέβαιης καταδίκης, όσους έλκονται ακόμα από όσα θλιβερά και βάναυσα συμβολίζει αυτό το κέλυφος - κι αυτοί δεν λείπουν ποτέ ούτε στη Χιλή (όπου συνεχίζουν να πολεμούν τη δημοκρατία) ούτε στον υπόλοιπο κόσμο. Το «όταν λέμε ισόβια, εννούμε ισόβια» της μεγάθυμης δημοκρατίας, της ικανής να συγχωρήσει ακόμη και τα τρωκτικά της, αποφασίζεται και επιβάλλεται μετά τις δίκες, κι όχι πριν γίνουν, γιατί τότε θα λειτουργούσε σαν συχωροχάρτι χωρίς ημερομηνία λήξεως και χωρίς όρους. Τα πάντα, το έχουμε μάθει πια κι ας μη λέμε να το χωνέψουμε, είναι υπόθεση συγκυριών, συσχετισμού δυνάμεων, σκοπιμοτήτων και συμφερόντων. Το ίδιο ισχύει και για τη Δικαιοσύνη και για τον Ανθρωπισμό ή τουλάχιστον για τη ρητορική επίκληση και την ιδεολογική χρήση των δύο εννοιών από όσους τις καταρρακώνουν εκ συστήματος. Τώρα, ας πούμε, οι Βρετανοί κυβερνήτες και όσοι συμφωνούν μαζί τους, για να αιτιολογήσουν τις πολιτικού χαρακτήρα αποφάσεις τους, κάνουν μια «ουμανιστική» μετατόπιση και εγκαλούν τα θύματα του Πινοσέτ γιατί λέει δεν δείχνουν ανθρωπιά απέναντί του παρά επιδιώκουν να τον καθίσουν στο σκαμνί, γέροντα άνθρωπο και ασθενή. Βάναυσος ο κραυγαλέος εμπαιγμός και αφόρητα αλαζονική η επίδειξη κυνισμού. Αλλά όλα εξηγούνται αν αναλογιστούμε ότι οι φύλακες του Πινοσέτ πάσχουν από τη νόσο που ταλαιπωρεί και τον προστατευόμενό τους, σύμφωνα με τη «διάγνωση» του γιου του: ξεχνούν. Θέλουν και ξεχνούν.
Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ

	ΣΤΑΣΕΙΣ (14-01-00)
Ασθένειες	Ασθενεί, λοιπόν, ο Αουγκούστο Πινοσέτ και κατόπιν αυτού η βρετανική κυβέρνηση αποφάσισε να μην τον εκδώσει ώστε να δικαστεί για τις βαρύτατες κατηγορίες που τον βαραίνουν: εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και γενοκτονία. Και σκέφτεται κανείς πόσοι Χιλιανοί, πόσες χιλιάδες Χιλιανοί «δικάστηκαν» (και καταδικάστηκαν φυσικά) από το άθλιο καθεστώς του Πινοσέτ κι ας ήταν άρρωστοι βαριά από τα άγρια βασανιστήρια που είχαν υποστεί στις φυλακές· πόσοι «δικάστηκαν» μετά θάνατον, αφού τους είχαν ήδη εξοντώσει ή «εξαφανίσει» οι πραιτωριανοί του δικτάτορα. Αλλά όλοι αυτοί δεν είχαν δίπλα τους ευαίσθητες και συμπονετικές κυβερνήσεις σαν τη βρετανική, αφού τον καιρό εκείνο δεν είχαν ανακαλυφθεί ακόμη τα ανθρώπινα δικαιώματα στη Δύση, την προστάτιδα τότε του Πινοσέτ. Τις μανάδες των αμέτρητων «εξαφανισμένων» και τα παιδιά τους, αλλά και τις διεθνείς οργανώσεις υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δεν τις ωθεί η μνησικακία όταν απαιτούν να δικαστεί ο «πάσχων» Πινοσέτ. Ο στόχος τους δεν είναι να εκδικηθούν το λιπόσαρκο κέλυφος ενός ανθρώπου αλλά να παραδειγματίσουν, κ α ι διά της δίκης και της βέβαιης καταδίκης, όσους έλκονται ακόμα από όσα θλιβερά και βάναυσα συμβολίζει αυτό το κέλυφος - κι αυτοί δεν λείπουν ποτέ ούτε στη Χιλή (όπου συνεχίζουν να πολεμούν τη δημοκρατία) ούτε στον υπόλοιπο κόσμο. Το «όταν λέμε ισόβια, εννούμε ισόβια» της μεγάθυμης δημοκρατίας, της ικανής να συγχωρήσει ακόμη και τα τρωκτικά της, αποφασίζεται και επιβάλλεται μετά τις δίκες, κι όχι πριν γίνουν, γιατί τότε θα λειτουργούσε σαν συχωροχάρτι χωρίς ημερομηνία λήξεως και χωρίς όρους. Τα πάντα, το έχουμε μάθει πια κι ας μη λέμε να το χωνέψουμε, είναι υπόθεση συγκυριών, συσχετισμού δυνάμεων, σκοπιμοτήτων και συμφερόντων. Το ίδιο ισχύει και για τη Δικαιοσύνη και για τον Ανθρωπισμό ή τουλάχιστον για τη ρητορική επίκληση και την ιδεολογική χρήση των δύο εννοιών από όσους τις καταρρακώνουν εκ συστήματος. Τώρα, ας πούμε, οι Βρετανοί κυβερνήτες και όσοι συμφωνούν μαζί τους, για να αιτιολογήσουν τις πολιτικού χαρακτήρα αποφάσεις τους, κάνουν μια «ουμανιστική» μετατόπιση και εγκαλούν τα θύματα του Πινοσέτ γιατί λέει δεν δείχνουν ανθρωπιά απέναντί του παρά επιδιώκουν να τον καθίσουν στο σκαμνί, γέροντα άνθρωπο και ασθενή. Βάναυσος ο κραυγαλέος εμπαιγμός και αφόρητα αλαζονική η επίδειξη κυνισμού. Αλλά όλα εξηγούνται αν αναλογιστούμε ότι οι φύλακες του Πινοσέτ πάσχουν από τη νόσο που ταλαιπωρεί και τον προστατευόμενό τους, σύμφωνα με τη «διάγνωση» του γιου του: ξεχνούν. Θέλουν και ξεχνούν. Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ