ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ (12-01-00)
Το λαδόξιδο	Ο ιός της γρίπης, ο Α, ο Β ή άλλος, σαρώνει απ' άκρου εις άκρον την Ευρώπη, συγχρονίζοντας τα βήματά του με την κακοκαιρία της εποχής. Και αν μεν οι βαρύτατες εξάρσεις του χειμώνα ήταν εν πολλοίς προβλέψιμες, δεν φαίνεται να βρέθηκαν προετοιμασμένες οι υγειονομικές υπηρεσίες της Ευρώπης στην αντιμετώπιση της προσβολής του πληθυσμού από έναν ιό ο οποίος εκδηλώνεται πάντα υπό μορφήν επιδημίας και εις βάρος των πλέον ευπαθών πληθυσμιακών ομάδων, των παιδιών και των ηλικιωμένων. Στην κριτική, οι αρχές απαντούν ότι από το φθινόπωρο είχε προβλεφθεί υπερεπάρκεια αντιγριπικών εμβολίων και ότι τα κέντρα παρακολούθησης του ιού βρίσκονται σε επιφυλακή. Αλλά τα διεθνή μέσα μαζικής επικοινωνίας δεν εστιάζουν την κριτική τους στην έλλειψη των παραπάνω εποχικών μέτρων, όσο στη δυσλειτουργία ή στην έλλειψη βασικών θεσμών και δομών του συστήματος υγειονομικής περίθαλψης. Στην Αγγλία, στη Γαλλία και στην Ιταλία, χώρες στις οποίες τα κρούσματα μετρούνται σε εκατομμύρια, τινάχθηκε στον αέρα ο θεσμός του προσωπικού οικογενειακού γιατρού, από τη στιγμή που αποδείχθηκε ότι υπήρχε μόνον στα χαρτιά και όχι στην πράξη. Ενώ το δημόσιο σύστημα υγείας -νοσοκομεία και μικρότερες μονάδες- κρίθηκε επιεικώς ανεπαρκές να αντέξει το φορτίο, αφού προ πολλού η άνθηση ιδιωτικών μονάδων είχε απορροφήσει ιατρικό δυναμικό και επενδύσεις. Αλλά και την προσοχή των κρατούντων, που είχαν θεωρήσει ότι «τρεις το λάδι, τρεις το ξίδι» είναι δυνατόν να δικαιολογήσουν «έξι το λαδόξιδο» της παροχής του κράτους πρόνοιας στον τομέα της περίθαλψης. ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΑΦΗΣ