ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ (29-12-99)

Ο αφόρητος χρόνος
Είναι σκληρός ο χρόνος όταν αρχίζει να φαίνεται, ενώ βρίσκεσαι ακόμη υπό το φως των προβολέων, σε χώρους που δεν συγχωρούν το μεγάλωμα, που δεν ανέχονται τις ρυτίδες, που δεν επιτρέπουν παρά μόνο στα νιάτα να έχουν εικόνα, είναι όμως πιο σκληρό ακόμη να επιτρέπεις στον εαυτό σου να τρομοκρατηθεί. Και μου φαίνεται στ' αλήθεια θλιβερό όταν ακούω σταρ της σόου μπίζνες να προσπαθούν να κρύψουν χρόνια που όλοι γνωρίζουμε πως έχουν. Δεν είναι η καλύτερη στιγμή για τέτοια λόγια, γι' αυτό δεν θα πω και ονόματα, αλλά έχουν πληθύνει τελευταίως τα κρούσματα. Οχι ότι είναι κακό κάτι τέτοιο. Ποιον θα βλάψει για παράδειγμα αν σταρ παρουσιάστρια ισχυρίζεται πως γεννήθηκε μετά το '60, όταν είμαστε ήδη πολλοί εκείνοι που γνωρίζουμε ότι γεννήθηκε αρκετά πριν; Το μόνο κακό είναι ότι έχει επικρατήσει αυτό το άγχος της νιότης, ανάγλυφο στις ουλές από τις πλαστικές στα περισσότερα πρόσωπα ακόμα και νεαρών κοριτσιών. Το ίδιο θλιβερό μου φαίνεται, όταν ακούω στο παλκοσένικο γερόλυκους της ελληνικής μουσικής δημιουργίας που συνόδευσε την επαναστατημένη μας νιότη να επιχειρούν να το παίξουν ακόμη λίγο περιθώριο, λίγο επανάσταση και οπωσδήποτε εκτός εξουσίας, όταν όλοι γνωρίζουμε και οι ίδιοι περισσότερο, πως ουδέποτε έλειψαν από τη δημοσιότητα, πάντα άρθρωναν δημόσιο λόγο με την νομιμοποίηση των μεταπολιτευτικών δημοκρατικών τους ευσήμων και μπορεί να μην ξεκίνησαν αλλά στην πορεία έγιναν μέλη του μουσικού κατεστημένου. Τους στήριζε και τους στηρίζει η αγάπη όλων μας για την μουσική που πρόσφεραν στις καλύτερες αναμνήσεις μας, αλλά πάει καιρός που ούτε εκφράζουν ούτε ανήκουν στο καινούργιο, το αντι-εξουσιαστικό, το ανατρεπτικό, αλλά αντιθέτως στο αποδεκτό, το καθιερωμένο. Ακουγα για παράδειγμα τον Διονύση Σαββόπουλο του οποίου τη συναυλία στο Αριστοτέλειο στη Θεσσαλονίκη μετέδιδε η ΕΤ-3 και όπως πάντα δεν έλειπε η συγκίνηση. Ηταν όμως περιττά τα σχόλιά του για το πώς έμεινε κι αυτός «εκτός εξουσίας» ή πως μάλλον «δεν τον ήθελε η εξουσία». Δεν ξέρω ποια εξουσία εννοούσε, αλλά σίγουρα δεν είναι διόλου περιθώριο ο Νιόνιος ούτε του στέρησε κανείς ποτέ τον δημόσιο λόγο και την ελευθερία να εκφράζεται. Εχει βέβαια την ψυχαναλυτική της ερμηνεία αυτή η προσκόλληση στα νιάτα που δεν γίνεται μόνο για λόγους φιλαρέσκειας, αλλά δείχνει μάλλον την ανάγκη ενός κόσμου να μη σηκώσει τις ευθύνες της ενηλικίωσης και φυσικά ούτε τις ευθύνες οποιασδήποτε εξουσίας. Αν και αυτές τις ημέρες, που η σχέση μας με τον χρόνο γίνεται εορταστική δίνεται μάχη από δελτία ειδήσεων για να παρουσιάσουν αιωνόβιους. Οι συμπαθητικοί υπέργηροι παρουσιάζονται ως σύμβολα του χρόνου, ως η εικόνα αυτής της αφηρημένης έννοιας που είναι ο χρόνος και που μπορεί να μετράει διαφορετικά για τον καθένα εγγράφεται όμως στην ανθρώπινη μορφή με έναν συγκεκριμένο τρόπο, με την φθορά της.
Γράφει η Πόπη Διαμαντάκου

	ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ (29-12-99)
Ο αφόρητος χρόνος	Είναι σκληρός ο χρόνος όταν αρχίζει να φαίνεται, ενώ βρίσκεσαι ακόμη υπό το φως των προβολέων, σε χώρους που δεν συγχωρούν το μεγάλωμα, που δεν ανέχονται τις ρυτίδες, που δεν επιτρέπουν παρά μόνο στα νιάτα να έχουν εικόνα, είναι όμως πιο σκληρό ακόμη να επιτρέπεις στον εαυτό σου να τρομοκρατηθεί. Και μου φαίνεται στ' αλήθεια θλιβερό όταν ακούω σταρ της σόου μπίζνες να προσπαθούν να κρύψουν χρόνια που όλοι γνωρίζουμε πως έχουν. Δεν είναι η καλύτερη στιγμή για τέτοια λόγια, γι' αυτό δεν θα πω και ονόματα, αλλά έχουν πληθύνει τελευταίως τα κρούσματα. Οχι ότι είναι κακό κάτι τέτοιο. Ποιον θα βλάψει για παράδειγμα αν σταρ παρουσιάστρια ισχυρίζεται πως γεννήθηκε μετά το '60, όταν είμαστε ήδη πολλοί εκείνοι που γνωρίζουμε ότι γεννήθηκε αρκετά πριν; Το μόνο κακό είναι ότι έχει επικρατήσει αυτό το άγχος της νιότης, ανάγλυφο στις ουλές από τις πλαστικές στα περισσότερα πρόσωπα ακόμα και νεαρών κοριτσιών. Το ίδιο θλιβερό μου φαίνεται, όταν ακούω στο παλκοσένικο γερόλυκους της ελληνικής μουσικής δημιουργίας που συνόδευσε την επαναστατημένη μας νιότη να επιχειρούν να το παίξουν ακόμη λίγο περιθώριο, λίγο επανάσταση και οπωσδήποτε εκτός εξουσίας, όταν όλοι γνωρίζουμε και οι ίδιοι περισσότερο, πως ουδέποτε έλειψαν από τη δημοσιότητα, πάντα άρθρωναν δημόσιο λόγο με την νομιμοποίηση των μεταπολιτευτικών δημοκρατικών τους ευσήμων και μπορεί να μην ξεκίνησαν αλλά στην πορεία έγιναν μέλη του μουσικού κατεστημένου. Τους στήριζε και τους στηρίζει η αγάπη όλων μας για την μουσική που πρόσφεραν στις καλύτερες αναμνήσεις μας, αλλά πάει καιρός που ούτε εκφράζουν ούτε ανήκουν στο καινούργιο, το αντι-εξουσιαστικό, το ανατρεπτικό, αλλά αντιθέτως στο αποδεκτό, το καθιερωμένο. Ακουγα για παράδειγμα τον Διονύση Σαββόπουλο του οποίου τη συναυλία στο Αριστοτέλειο στη Θεσσαλονίκη μετέδιδε η ΕΤ-3 και όπως πάντα δεν έλειπε η συγκίνηση. Ηταν όμως περιττά τα σχόλιά του για το πώς έμεινε κι αυτός «εκτός εξουσίας» ή πως μάλλον «δεν τον ήθελε η εξουσία». Δεν ξέρω ποια εξουσία εννοούσε, αλλά σίγουρα δεν είναι διόλου περιθώριο ο Νιόνιος ούτε του στέρησε κανείς ποτέ τον δημόσιο λόγο και την ελευθερία να εκφράζεται. Εχει βέβαια την ψυχαναλυτική της ερμηνεία αυτή η προσκόλληση στα νιάτα που δεν γίνεται μόνο για λόγους φιλαρέσκειας, αλλά δείχνει μάλλον την ανάγκη ενός κόσμου να μη σηκώσει τις ευθύνες της ενηλικίωσης και φυσικά ούτε τις ευθύνες οποιασδήποτε εξουσίας. Αν και αυτές τις ημέρες, που η σχέση μας με τον χρόνο γίνεται εορταστική δίνεται μάχη από δελτία ειδήσεων για να παρουσιάσουν αιωνόβιους. Οι συμπαθητικοί υπέργηροι παρουσιάζονται ως σύμβολα του χρόνου, ως η εικόνα αυτής της αφηρημένης έννοιας που είναι ο χρόνος και που μπορεί να μετράει διαφορετικά για τον καθένα εγγράφεται όμως στην ανθρώπινη μορφή με έναν συγκεκριμένο τρόπο, με την φθορά της. Γράφει η Πόπη Διαμαντάκου