Το άστρον
της Σοφοκλέους
Εφτασα στη γωνία Ζήνωνος και Σωκράτους (Ζήνων, Σωκράτης, Σοφοκλής, ποια άλλη χώρα διαθέτει τόσο ένδοξα ονόματα) την παραμονή των Χριστουγέννων μεταξύ ενδεκάτης και δωδεκάτης πρωινής, ώρα αιχμής για την εργασία του φίλου μου, διότι εκείνη ακριβώς την ώρα οδεύουν προς τις αφετηρίες των δυτικών συνοικιών συνταξιούχοι και άλλοι αργόσχολοι συμπολίτες μας, με κότες, γαλοπούλες και τα εναπομείναντα χαρτονομίσματα του δώρου. Συνωστίζοντο, λοιπόν, γύρω από το κατάστημα του κ. Παπατζή με την ελπίδα ότι θα κερδίσουν αυτά τουλάχιστον που ξόδεψαν στη Βαρβάκειο Αγορά. - Τι γίνεσαι φίλτατε! είπα πρόσχαρα και με ανάμικτη διάθεση οικειότητας και επιβεβλημένης αποστάσεως, αναμιγνύων το κοινό νεοελληνικό «γίνεσαι» με το λογιότατο «φίλτατε». Ο φίλος μου χωρίς να σηκώσει τα μάτια του από το πρόχειρο «τεζάκι» όπου τα πεπειραμένα χέρια του εκινούντο με διαβολική ταχύτητα επί του «παπά» απάντησε στον χαιρετισμό μου με αυθόρμητο ενθουσιασμό και με χείμαρρο κολακευτικών (κατά την αντίληψή του) επιθέτων, τα οποία λόγω... μετριοφροσύνης παραλείπω, αλλά κατάλαβα αμέσως ότι οι δουλειές πάνε πολύ καλά. Ενας εκ των αβανταδόρων με ανεγνώρισε και καθώς είδε να βγάζω από την τσέπη μου μικρά δέσμη χαρτονομισμάτων των χιλίων δραχμών και να ετοιμάζομαι, όπως το συνηθίζω, να δοκιμάσω την τύχη μου, με πλησίασε και μου είπε, χαμηλοφώνως και συνθηματικώς, ότι δεν είναι κατάλληλη η στιγμή, «τώρα ο... μετρ μαδάει τις κότες» και όπου να 'ναι θα πέσει σύνθημα από τον τσιλιαδόρο, ότι έρχονται (δήθεν) οι μπάτσοι... «θα μαζέψουμε τα πούπουλα και να γίνουμε καπνός».
Υστερα από πέντε λεπτά συνέβη ακριβώς αυτό: «Επεσε βλέφαρο» από τον μετρ (τουτέστιν νεύμα ανεπαίσθητο διά των βλεφάρων), οι τσιλιαδόροι άρχισαν να ψιθυρίζουν έντρομοι (δήθεν) «σύρμα», ο φίλος μου εν ριπή οφθαλμού μάζεψε το πρόχειρο «τεζάκι» με... τα «πούπουλα» φυσικά και έφυγε δρομέως προς το βάθος της οδού Ζήνωνος. Πουθενά στον ορίζοντα δεν φαινόταν αστυνομικός, άλλωστε από αρκετά χρόνια η περιοχή της Ομονοίας... ανήκει σε αλλοεθνείς επικράτειες. Ηξερα ότι θα τον συναντήσω σε παρακείμενο καφενέ, όπου μετά τη «δουλειά» πίνει τον «βαρύ και όχι», ξεκουράζεται και μοιράζει τα κέρδη στους «συνεργάτες». Εσπευσα εκεί να τον ρωτήσω τι θα γίνει με την οδό Σοφοκλέους. «Θ' ανέβει», μου είπε με βεβαιότητα και ύφος σοβαρό και περισπούδαστο. «Ετσι γίνεται πάντοτε με τη δουλειά μας! Αφού μαδήσουμε τις κότες, μετά ρίχνουμε καλαμπόκι, για ν' αρχίσουν πάλι να τσιμπάνε. Αλλιώς πώς θα τις βάλεις στο κοτέτσι! Η δουλειά είναι να τις βάλεις στο κοτέτσι, μετά όλα έρχονται μόνα τους». Αυτά μου είπε ο φίλος μου, ο κ. Παπατζής, αυτά σας γράφω κι εγώ και σας εύχομαι καλή χρονιά και (ασκόπως και ψευδεπιγράφως) καλόν αιώνα και καλή χιλιετία...
Του ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΡΚΑΓΙΑΝΝΗ