ΣΚΕΨΕΙΣ (24-12-99)

Πίσω από το ροζ
Τώρα που οι μέρες ξεθώριασαν πια το ερεθιστικό ροζ των κασετών και των ημερολογίων με τις ιδιωτικές στιγμές διασήμων και, ως εκ τούτου ουδείς ασχολείται πια με την υπόθεση, είναι κατάλληλη στιγμή να σταθεί κανείς στην ουσία της. Ουσία που υποτίμησαν τόσο οι δύο «αντίδικες» πλευρές, όσο κι εκείνοι που έσπευσαν να πάρουν θέση στην «κερκίδα» υπέρ της μίας ή της άλλης. Πώς; Η πλευρά που πρόβαλε το υλικό βάλθηκε να αποδείξει ότι η πράξη της ήταν και σωστή και σύννομη, καθώς ξεσκέπαζε μια παράνομη και απεχθή πράξη, που αποτελεί δείγμα γενικευμένης διαφθοράς. Η άλλη πλευρά, με σημαία της την προστασία της ιδιωτικής ζωής, κατακεραύνωσε ως παράνομη και ηθικά απαράδεκτη την προβολή του υλικού. Τι από τα δύο συμβαίνει; Μα και τα δύο. Οι υπεύθυνοι της προβολής του εν λόγω υλικού προφανώς, με κάποιους τρόπους, τουλάχιστον τυπικά, παρανόμησαν. Αν δεν το γνώριζαν όταν το έκαναν, κρίμα. Αν δεν το δέχονται τώρα που το κατάλαβαν, ακόμη πιο κρίμα. Ομως, υπάρχει και η εκδοχή, να έδρασαν έχοντας τη συνείδηση ότι από αυτή τους την πράξη θα υποστούν τις συνέπειες του νόμου, ζυγίζοντας ποιο είναι το σημαντικότερο: Να επιχειρήσουν να σπάσουν αυτό που θεωρούν μέγα κοινωνικό απόστημα ή να μη διακινδυνεύσουν τις επιπτώσεις; Δεν θα υπήρχε ισχυρότερο και πιο πειστικό επιχείρημα για ό,τι έκαναν, από το να έλεγαν ότι προασπίστηκαν κάτι τόσο σημαντικό, που έκριναν ότι αξίζει να παρανομήσει και να τιμωρηθεί κανείς γι' αυτό. Τότε, θα ήταν μια πράξη γνήσιας αντίστασης, που καμιά εκ του ασφαλούς -και συχνότατα υποκριτική- συζήτηση για τη δεοντολογία, ή, ακόμη χειρότερα, για την τηλεθέαση, δεν θα την άγγιζε. Με τη ρητή αποδοχή των συνεπειών της, μια τέτοια πράξη, δεν θα ήταν απλώς μια φούσκα σκανδαλοθηρίας (και πιθανή αιτία θέσπισης «διά βοής» αποδεκτών κατασταλτικών μέτρων), που έδωσε τη δυνατότητα σε πλήθος «αναμάρτητους» να «σταυρώσουν» τον δικό τους ένοχο και να λιβανίσουν τις τύψεις τους. Αντιθέτως, θα είχε πολύ πιο βαθύ αποτέλεσμα από το εντελώς επιδερμικό το οποίο κατέγραψε. Οποιος πραγματικά θέλει να αλλάξει τέτοιας τάξεως κακώς κείμενα σε μια κοινωνία πρέπει να είναι έτοιμος να υποστεί πολλά. Εκ του ασφαλούς δεν γίνεται.
Του Γ.Π. ΜΑΛΟΥΧΟΥ

	ΣΚΕΨΕΙΣ (24-12-99)
Πίσω από το ροζ	Τώρα που οι μέρες ξεθώριασαν πια το ερεθιστικό ροζ των κασετών και των ημερολογίων με τις ιδιωτικές στιγμές διασήμων και, ως εκ τούτου ουδείς ασχολείται πια με την υπόθεση, είναι κατάλληλη στιγμή να σταθεί κανείς στην ουσία της. Ουσία που υποτίμησαν τόσο οι δύο «αντίδικες» πλευρές, όσο κι εκείνοι που έσπευσαν να πάρουν θέση στην «κερκίδα» υπέρ της μίας ή της άλλης. Πώς; Η πλευρά που πρόβαλε το υλικό βάλθηκε να αποδείξει ότι η πράξη της ήταν και σωστή και σύννομη, καθώς ξεσκέπαζε μια παράνομη και απεχθή πράξη, που αποτελεί δείγμα γενικευμένης διαφθοράς. Η άλλη πλευρά, με σημαία της την προστασία της ιδιωτικής ζωής, κατακεραύνωσε ως παράνομη και ηθικά απαράδεκτη την προβολή του υλικού. Τι από τα δύο συμβαίνει; Μα και τα δύο. Οι υπεύθυνοι της προβολής του εν λόγω υλικού προφανώς, με κάποιους τρόπους, τουλάχιστον τυπικά, παρανόμησαν. Αν δεν το γνώριζαν όταν το έκαναν, κρίμα. Αν δεν το δέχονται τώρα που το κατάλαβαν, ακόμη πιο κρίμα. Ομως, υπάρχει και η εκδοχή, να έδρασαν έχοντας τη συνείδηση ότι από αυτή τους την πράξη θα υποστούν τις συνέπειες του νόμου, ζυγίζοντας ποιο είναι το σημαντικότερο: Να επιχειρήσουν να σπάσουν αυτό που θεωρούν μέγα κοινωνικό απόστημα ή να μη διακινδυνεύσουν τις επιπτώσεις; Δεν θα υπήρχε ισχυρότερο και πιο πειστικό επιχείρημα για ό,τι έκαναν, από το να έλεγαν ότι προασπίστηκαν κάτι τόσο σημαντικό, που έκριναν ότι αξίζει να παρανομήσει και να τιμωρηθεί κανείς γι' αυτό. Τότε, θα ήταν μια πράξη γνήσιας αντίστασης, που καμιά εκ του ασφαλούς -και συχνότατα υποκριτική- συζήτηση για τη δεοντολογία, ή, ακόμη χειρότερα, για την τηλεθέαση, δεν θα την άγγιζε. Με τη ρητή αποδοχή των συνεπειών της, μια τέτοια πράξη, δεν θα ήταν απλώς μια φούσκα σκανδαλοθηρίας (και πιθανή αιτία θέσπισης «διά βοής» αποδεκτών κατασταλτικών μέτρων), που έδωσε τη δυνατότητα σε πλήθος «αναμάρτητους» να «σταυρώσουν» τον δικό τους ένοχο και να λιβανίσουν τις τύψεις τους. Αντιθέτως, θα είχε πολύ πιο βαθύ αποτέλεσμα από το εντελώς επιδερμικό το οποίο κατέγραψε. Οποιος πραγματικά θέλει να αλλάξει τέτοιας τάξεως κακώς κείμενα σε μια κοινωνία πρέπει να είναι έτοιμος να υποστεί πολλά. Εκ του ασφαλούς δεν γίνεται. Του Γ.Π. ΜΑΛΟΥΧΟΥ