ΑΚΙΣ (24-12-99)

Ε mail...
Ο φάκελος ήταν «φουσκωμένος». Τον άνοιξα με προσοχή. Περιείχε μια χειρόγραφη επιστολή, μια σοκολάτα και μια μικρή αγιοβασιλιάτικη καλτσούλα, πλεγμένη στο χέρι. Το διάβασα με προσοχή, όπως όλα τα γράμματά σας, αγαπητοί φίλοι. Η αναγνώστρια ευχαριστούσε «για τη συντροφιά που της κρατάει η "Ακίς" κάθε μέρα», αναφερόταν σε κάποιο συγκεκριμένο σχόλιο που την είχε αγγίξει και εν συνεχεία μιλούσε «για τον δικό της Δημήτρη, που τον γνώρισε ένα πρωί στην Κηφισιά, το 1933, όταν εκείνος ηταν 23 ετών και εκείνη 17»! Στα 83 της, λοιπόν, σήμερα, η καλή μου φίλη, επικοινωνεί δι' αλληλογραφίας με τον δημοσιογράφο που την αγγίζει! Να, λοιπόν, η δύναμη του γραπτού λόγου! «Κόβω κάποια από τα άρθρα και τα σχόλια της "Καθημερινής", που τη διαβάζω από πολλών ετών και τα κρατώ στο αρχείο-λεύκωμά μου», γράφει η φίλη. Αλήθεια, πώς θα μπορούσε κανείς να «κόψει» τα ραδιοφωνικά ή τα τηλεοπτικά σχόλια; Πώς θα μπορούσε να τα δει να κιτρινίζουν από τα χρόνια, να αποκτούν το δικό τους άρωμα, το άρωμα του χρόνου; Αυτά είναι, αγαπητοί, που θα λείψουν στη νέα εκατονταετία. Πολύ φοβάμαι ότι θα λείψει η εφημερίδα, θα λείψει αυτή η συντροφιά του εντύπου και θα μετατραπεί σε κάτι απρόσωπο, σε κάποιο εξομοιωτή, που θα συγκεντρώνει ψηφίδες και θα τις απλώνει, δίκην κειμένου, σε μια οθόνη, από την οποία, χωρίς αρώματα, χωρίς αφή, θα περνούν οι πληροφορίες στον χρήστη του οργάνου. Θα μπορεί, άραγε, η αναγνώστρια της εποχής να στέλνει σοκολάτες και καλτσάκια με email; Καλά Χριστούγεννα, αγαπητοί.
Δημήτρης Καπράνος

	ΑΚΙΣ (24-12-99)
Ε mail...	Ο φάκελος ήταν «φουσκωμένος». Τον άνοιξα με προσοχή. Περιείχε μια χειρόγραφη επιστολή, μια σοκολάτα και μια μικρή αγιοβασιλιάτικη καλτσούλα, πλεγμένη στο χέρι. Το διάβασα με προσοχή, όπως όλα τα γράμματά σας, αγαπητοί φίλοι. Η αναγνώστρια ευχαριστούσε «για τη συντροφιά που της κρατάει η "Ακίς" κάθε μέρα», αναφερόταν σε κάποιο συγκεκριμένο σχόλιο που την είχε αγγίξει και εν συνεχεία μιλούσε «για τον δικό της Δημήτρη, που τον γνώρισε ένα πρωί στην Κηφισιά, το 1933, όταν εκείνος ηταν 23 ετών και εκείνη 17»! Στα 83 της, λοιπόν, σήμερα, η καλή μου φίλη, επικοινωνεί δι' αλληλογραφίας με τον δημοσιογράφο που την αγγίζει! Να, λοιπόν, η δύναμη του γραπτού λόγου! «Κόβω κάποια από τα άρθρα και τα σχόλια της "Καθημερινής", που τη διαβάζω από πολλών ετών και τα κρατώ στο αρχείο-λεύκωμά μου», γράφει η φίλη. Αλήθεια, πώς θα μπορούσε κανείς να «κόψει» τα ραδιοφωνικά ή τα τηλεοπτικά σχόλια; Πώς θα μπορούσε να τα δει να κιτρινίζουν από τα χρόνια, να αποκτούν το δικό τους άρωμα, το άρωμα του χρόνου; Αυτά είναι, αγαπητοί, που θα λείψουν στη νέα εκατονταετία. Πολύ φοβάμαι ότι θα λείψει η εφημερίδα, θα λείψει αυτή η συντροφιά του εντύπου και θα μετατραπεί σε κάτι απρόσωπο, σε κάποιο εξομοιωτή, που θα συγκεντρώνει ψηφίδες και θα τις απλώνει, δίκην κειμένου, σε μια οθόνη, από την οποία, χωρίς αρώματα, χωρίς αφή, θα περνούν οι πληροφορίες στον χρήστη του οργάνου. Θα μπορεί, άραγε, η αναγνώστρια της εποχής να στέλνει σοκολάτες και καλτσάκια με email; Καλά Χριστούγεννα, αγαπητοί. Δημήτρης Καπράνος