ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ (23-12-99)

Το Μεγάλο Κέντρο

Αυτές τις ώρες που δοκιμάζεται η νέα κυβέρνηση Ντ' Αλέμα στην αίθουσα του ιταλικού Κοινοβουλίου για την εξασφάλιση της ψήφου εμπιστοσύνης, ένα φάντασμα πλανάται στο πολιτικό στερέωμα της χώρας. Το αποκαλούν «Μεγάλο Κέντρο», όλοι ξέρουν ότι υπάρχει, πολλοί θέλουν να το προσεταιρισθούν και ακόμη περισσότεροι το διεκδικούν και κανένας δεν τολμά να το αποκαλέσει με το πραγματικό όνομά του, το παραδοσιακό Καθολικό και Χριστιανοδημοκρατικό Κέντρο. Επεσε το 1992 μαζί με την Πρώτη Ιταλική Δημοκρατία, υπό το βάρος ενός τεράστιου σκανδάλου διαφθοράς και χρηματισμού πολιτικών προσώπων και κομμάτων, διαλύθηκε σε κομματίδια, ομαδούλες και φράξιες, που τέθηκαν στην υπηρεσία και στην εξυπηρέτηση συμφερόντων πλειάδας νεόκοπων αλλά και διασωθέντων πολιτικών. Αυτό ακριβώς το μεγάλο φάντασμα προκάλεσε την πτώση της κυβέρνησης Ντ' Αλέμα, από αυτό θα εξαρτηθεί η επιβίωση της νέας υπό την ηγεσία του, αν θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι θα πάρει την ψήφο εμπιστοσύνης. Ας θυμηθούμε τι προηγήθηκε και τι αναμένεται: Η «Ελιά», ο κεντροαριστερός συνασπισμός που κυβερνά τη χώρα από το 1996, ιδρύθηκε από έναν κατ' εξοχήν κεντρώο, τον Ρομάνο Πρόντι. Οταν άρχισε να ανατέλλει το άστρο του, οδηγήθηκε σε παραίτηση με τη σιωπηρή συναίνεση του αριστερού Ντ' Αλέμα. Σε στήριξη του τελευταίου προσέτρεξε -εγκαταλείποντας την κεντροδεξιά του Σίλβιο Μπερλουσκόνι- ο παραδοσιακός κεντρώος Φραντσέσκο Κοσίγκα. Διακηρυγμένος στόχος του ήταν η ανασυγκρότηση, υπό την ηγεσία του εννοείται, της παλαιάς χριστιανοδημοκρατίας, αλλά το φιλόδοξο σχέδιό του έπεσε στο κενό όταν ο εξοβελισθείς στην προεδρία της Κομισιόν Ρομάνο Πρόντι συνέστησε κόμμα στις πρόσφατες Ευρωεκλογές και πήρε 8% των ψήφων, καθαρά κεντρώων. Σε αυτό το σημείο ο αριστερός Ντ' Αλέμα οραματίσθηκε την κατάργηση της παύλας στην κεντρο-αριστερά και τη δημιουργία της κεντραριστεράς, με τη θέσπιση πλειοψηφικού εκλογικού συστήματος, κυρίως για να εξαφανίσει τον αστερισμό των κεντρώων διάσπαρτων κομματιδίων. Η απάντηση του Κοσίγκα, και το μικρού συνασπισμού του «Τριφυλλιού», ήταν η πτώση της κυβέρνησης και η απειλή της εκ νέου επιστροφής του στον Μπερλουσκόνι. Για τον Ντ' Αλέμα και την κυβέρνησή του αρχίζει μια πορεία στην κόψη του ξυραφιού. Αν αντέξει μέχρι τις περιφερειακές εκλογές του Μαρτίου 2000, θα δει με άλλον αέρα τις γενικές εκλογές του 2001. Αν όχι, ο δρόμος είναι ανοικτός για την κεντροδεξιά του Μπερλουσκόνι.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΑΦΗΣ