ΑΚΙΣ (17-12-99)
Κύπρος	Κάθε φορά που θα προσκυνήσω τη γη της Κύπρου, η σκέψη πηγαίνει στο 1974. Είκοσι πέντε χρόνια μετά, αλλάζει ο αιώνας, αλλά ο Μεσαίωνας της κατοχής του μισού νησιού καλά κρατεί. Γιατί, όμως, εδώ δεν χαίρεται και δεν πανηγυρίζει κανείς; Γιατί εδώ το Ελσίνκι δεν χαρακτηρίζεται «νικηφόρο», «θριαμβευτικό» ή «επικίνδυνο» όπως στην Αθήνα; Ισως γιατί οι σύγχρονοι Κύπριοι γνωρίζουν καλύτερα τη συμπεριφορά της άλλης πλευράς... Τα τοπικά ΜΜΕ διέκοψαν το πρόγραμμά τους για να μεταδώσουν δηλώσεις του προέδρου Κληρίδη, που μόλις είχε γυρίσει από τις συνομιλίες της Ν. Υόρκης. Λίγα τα λόγια και σιβυλλικά. «Δεν έβρεξε, δεν χρειαστήκαμε ομπρέλα». Κατάλαβαν όλοι, συνεννοήθηκαν και ο καθένας πήγε στη δουλειά του. Το Ελσίνκι και οι πανηγυριώτες είναι πολύ μακριά από το νησί. Είναι, ίσως, για τη δική μας, εσωτερική κατανάλωση. Για τους Κυπρίους είναι απλά μία ακόμη προσπάθεια, που έχει πολύ δρόμο μρποστά της και που μπορεί ανά πάσα στιγμή να ανατραπεί και να γυρίσει το χρόνο πίσω. Οι Κύπριοι, βλέπεις, έχουν κάθε μέρα μπροστά τους την πράσινη γραμμή και τις τουρκικές σημαίες. Και έχουν εμπειρία από αποτυχίες και άλλων προσπαθειών. Δεν πανηγυρίζουν αλλά περιμένουν. Η Κύπρος δεν ενθουσιάζεται πλέον. Δεν είναι πια το «χρυσοπράσινο φύλλο». Κομμάτι ελλαδικό ματωμένο είναι, που περιμένει τη δικαίωση και όλο γελιέται... Δημήτρης Καπράνος