Ανθρωποι στη θάλασσα...
|
Ωσπου να αποφασιστεί, με τρόπους άλλους από εκείνους του προπαγανδιστικού θορύβου και της μικροκομματικής λογιστικής, αν στο Ελσίνκι σημειώθηκε θρίαμβος της Ελλάδας ή θρίαμβος της κυβέρνησης της Ελλάδας (στην πολιτική ιστορία, σπανίως ταυτίζονται αυτά τα δύο μεγέθη) ή αν απλώς κατορθώθηκε το ακατόρθωτο, να θριαμβεύσουν ταυτόχρονα και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου δύο προφανώς αντίπαλες «επικοινωνιακές στρατηγικές», ας συνεχίσουμε να αναρωτιόμαστε για εκείνους που δεν ανήκουν στην Ευρώπη ούτε πρόκειται να γίνουν ποτέ δεκτοί. Ας συνεχίσουμε να αναρωτιόμαστε για τους «λαθραίους» που μόνο η ήπειρος της απόγνωσης φαίνεται ότι τους αποδέχεται ως υπηκόους της. Μια ήπειρος που αυτή τη φορά έχει το όνομα «Vodlei Ι», το όνομα του βουλγαρικού «δουλεμπορικού», ενός από τα αμέτρητα που διασχίζουν τις θάλασσες κουβαλώντας την ανεπιθύμητη ανθρώπινη πραμάτεια τους.
Εμείς πάντως «γλιτώσαμε» και μπορούμε να συνεχίσουμε να μετράμε τα χρηματιστηριακά μας κέρδη και να κάνουμε τις χριστουγεννιάτικες αγορές μας δίχως συνειδησιακές οχλήσεις: Το πλοίο έβαλε πλώρη για την Ιταλία, αφού δεν έγινε πουθενά δεκτό στο Αιγαίο και στο Ιόνιο· οι εντεταλμένες δυνάμεις δεν επέτρεψαν καν στους Γιατρούς του Κόσμου να το επισκεφθούν για να φροντίσουν τους ασθενούντες επιβάτες - κι είναι και παιδιά ανάμεσά τους, αλλά τι σημασία έχει, δεν γιορτάζουμε ετούτη την περίοδο την «ημέρα του παιδιού». Στην Ιταλία, ευτυχώς, οι αρχές επέτρεψαν την αποβίβαση των μεταναστών και δεν τους εκδίωξαν προς την Ισπανία, την Πορτογαλία, τον Ατλαντικό, προς μια γη του πυρός που δεν θα ήταν σκέτη ονομασία. Ισως τους έπεισαν οι τύψεις τους για τη μεταχείριση που επεφύλαξαν στον Αμπντουλάχ Οτσαλάν, πάνε αιώνες τώρα. Ισως πάλι θυμούνται ακόμη πώς είχαν φερθεί τρισβάρβαρα στους Αλβανούς και στα δικά τους καράβια της απελπισίας.
Τα όρια του κόσμου δεν μπορούν να τα μετατοπίσουν οι άνθρωποι, όσο πεπολιτισμένοι, ώστε να απομακρύνουν προς έναν μη τόπο τους νέους λεπρούς, τα απόβλητα της παγκοσμιοποίησης. Μπορούν όμως ν' αρπάζονται από Συνθήκες και ψυχρούς κρατικούς διακανονισμούς για να μετατοπίζουν αέναα τα όρια της συνείδησής τους, να τη διευρύνουν τόσο πολύ ώστε να μην έχει πια συνοχή και πυρήνα, δύναμη και υπόσταση. Να γίνει φάντασμα κι αυτή, όπως το πλοίο των καταραμένων.
|
| |
