ΑΚΙΣ (14-12-99)
Βάλσαμο...	Ανοιξε αργά αργά τη θήκη κι έβγαλε ευλαβικά το βιολί του. Θα 'τανε δε θα 'τανε δεκαπέντε χρόνων. Ντυμένος φτωχικά αλλά πεντακάθαρος, έβγαλε το μαντήλι, σκούπισε το ταλαιπωρημένο, παλιό, όργανο και το στήριξε, πιέζοντάς το με το πηγούνι του. Σχεδόν ευλαβικά, σήκωσε στον αέρα το δοξάρι. Σπαθί ακονισμένο, έκοψε βαθιά τη βουή του δρόμου και την μετέτρεψε σε πηγή κελαρριστή, καθώς η μελωδία από το rondo capriccioso του Sarazate απλωνόταν σαν χρυσόσκονη πάνω από τον πεζόδρομο. Στάθηκα έκπληκτος, παρακολουθώντας τα δάχτυλά του να τρέχουν στον βραχίονα του οργάνου, δίνοντας τη σωστή διάσταση, διάρκεια και χρώμα στις νότες. Πεντακάθαρος ήχος, έξω από τα γλυκανάλατα ξενόφερτα χριστουγεννιάτικα, που θέλουν, καλά και σώνει, να μας πείσουν πως πρέπει να γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα με Santa Clauss κι όχι να περιμένουμε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς τον Αη Βασίλη. Δεν θυμάμαι πόση ώρα έμεινα καρφωμένος στη θέση μου. Το κομμάτι τελείωσε, άρχισε άλλο κι άλλο. Βάλσαμο οι νότες του μικρού, που πρέπει να προερχόταν από κάποια από τις πρώην σοβιετικές Δημοκρατίες. Του άφησα ένα χαρτονόμισμα στην ανοιχτή θήκη. Εσκυψε, χαιρέτισε με το βλέμμα κι άρχισε μια παλιά, τσιγγάνικη μελωδία. Ηταν το καλύτερο αντίδοτο στις γιορτές που ξεφτίζουν, καθώς χάνουν πια το δικό μας χρώμα... Δημήτρης Καπράνος