ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ (08-12-99)

Πού το πάει το ΚΚΕ;
Παλαιός φίλος και σύντροφος μου έλεγε χθες: Ψηφίζω πάντοτε ΚΚΕ! Οχι μόνο τώρα, που να ψηφίζεις και να προπαγανδίζεις το ΚΚΕ (ή τις... «παραφυάδες» του) είναι ανέξοδο, ακίνδυνο και περίπου της μόδας και μάλιστα χειροκροτείσαι από τη... Δεξιά, που συχνά - πυκνά βρίσκεται μαζί του... στα ίδια χαρακώματα! Αλλά και τότε που διακινδύνευες την ελευθερία σου, το επάγγελμά σου και τη γαλήνη της οικογενείας σου, μέχρι πέμπτης γενεάς! Ακόμη, ψηφίζω πάντοτε το γνήσιο ΚΚΕ, το αυθεντικό, το σταλινικό, αν θέλετε. Ακριβώς για να μην επιτρέψω καμία ρωγμή αμφιβολιών στη σκέψη μου, που θα με εξέτρεπαν σε αναζητήσεις άγονες και διαλυτικές. Δεν συμφωνούσα πάντοτε μαζί του και όσο περνούσε ο καιρός σε περισσότερα διαφωνούσα, παρά συμφωνούσα. Πριν από το 1967 δεν συμφωνούσα με την τακτική του, που τροφοδοτούσε και εξέτρεφε την εξτρεμιστική Δεξιά, μέχρι που την κατέστησε ικανή να επιβάλει τη δικτατορία. Δεν συμφωνούσα με τον άκριτο φιλοσοβιετισμό του που ευνούχησε τη σκέψη και την ιδεολογία όλης της Αριστεράς, μέχρι που όλα μαζί κατέρρευσαν αμαχητί σαν χάρτινος πύργος. Δεν συμφωνούσα με τη μισαλλοδοξία και το φανατισμό έναντι όλων των «αιρέσεων» που κατ' επανάληψη διέσπασαν τον αρχικό κορμό των μελών και οπαδών του. Ούτε με την ανταγωνιστική «συμμαχία» που έκλεισε με το ΠΑΣΟΚ την πρώτη περίοδο μετά τη δικτατορία συμφωνούσα, γιατί καταλάβαινα από τότε ότι τα δύο αυτά κόμματα, σύμμαχα και ανταγωνιστικά ταυτόχρονα, οδηγούσαν σε πλήρη «κομματικοποίηση» κάθε μορφή λαϊκής οργάνωσης και πρωτοβουλίας και τελικά στη διάσπαση και αχρήστευση του λαϊκού νήματος: συνδικάτα, φοιτητικό κίνημα, αγροτικό κίνημα, Τοπική Αυτοδιοίκηση, όλα οδηγήθηκαν σ' αυτόν τον μοιραίο δρόμο, έχασαν το κύρος και την αξιοπιστία τους και τελικά αχρηστεύθηκαν ή μεταβλήθηκαν σε συντεχνίες για την υπεράσπιση εγωιστικών και άκρως ανταγωνιστικών συμφερόντων, εις βάρος του κοινωνικού συνόλου. Ούτε με το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» συμφωνούσα, κοινό σύνθημα του ΚΚΕ και του ΠΑΣΟΚ, που οδήγησε τη χώρα σε επικίνδυνη διεθνή απομόνωση. Ούτε με το «κοινωνικό μορατόριουμ» που έκλεισε με το ΠΑΣΟΚ, όταν το τελευταίο κατέκτησε την εξουσία, αλλά ούτε η συμμαχία με τη Δεξιά εναντίον του ΠΑΣΟΚ με βρήκε σύμφωνο. Από ένστικτο έβλεπα σε όλες αυτές τις αντιφατικές και αλλοπρόσαλλες κινήσεις στοιχεία πολιτικού τυχοδιωκτισμού που αναιρούν τον ριζοσπαστικό χαρακτήρα ενός κομμουνιστικού κόμματος. Επειτα και αφού η χώρα οδηγήθηκε στη χρεοκοπία και στην απομόνωση, ήρθε η εποχή όπου το ΚΚΕ ανέλαβε εργολαβικώς την υπεράσπιση παντός «κεκτημένου», έστω και αν αυτό ερχόταν σε σύγκρουση με το γενικότερο συμφέρον του λαού ή με τα συμφέροντα άλλων κοινωνικών ομάδων, όχι βέβαια από τη σφαίρα της άρχουσας τάξης (αυτή δεν θίγεται εύκολα), αλλά από την περιοχή των εργαζομένων. Μερικές δεκάδες διαμαρτυρομένων και εν ονόματι... των δημοκρατικών δικαιωμάτων αποκλείουν συχνά τους δρόμους της Αθήνας και έρχονται σε σύγκρουση με τον υπόλοιπο λαό. Αυτή η παράδοξη αντιπαράθεση σφραγίζει και ταυτόχρονα διαβάλλει τις λαϊκές εκδηλώσεις και διαμαρτυρίες και τελικά εξουθενώνεται και το δίκαιο αίτημα, εκεί όπου υπάρχει. ‹Η τουλάχιστον χάνει την κοινωνική του πειστικότητα.
* * *
Παρ' όλα αυτά και άλλα πολλά, εξακολουθούσα να ψηφίζω σταθερά τους υποψηφίους του ΚΚΕ, σε όλα τα είδη εκλογών, επειδή κάθε φορά ήθελα να ξέρω και να ξέρουν και οι άλλοι ότι στέκομαι στην αριστερή όχθη του ποταμού. Η επίγνωση αυτή προσδιόριζε και τη στάση μου στη ζωή. Τα τελευταία γεγονότα, εκείνα με αφορμή την επίσκεψη Κλίντον και τούτα με αφορμή πάλι την Εκπαιδευτική Μεταρρύθμιση, με κάνουν να αμφιβάλλω αν η ψήφος μου στο ΚΚΕ προσδιορίζει ταυτόχρονα και την αριστερή όχθη του ποταμού! Η Δημόσια Εκπαίδευση ως θεμελιώδης θεσμός της Δημοκρατίας, οδηγήθηκε ήδη σε πλήρη παράλυση. Και πρώτα υπήρχαν αιτίες αμφιβολίας, φαίνεται όμως ότι τώρα ξεχείλισε το ποτήρι. Το πολιτικό αδιέξοδο, το να μάχεται εναντίον της δεξιάς πολιτικής για μια ακόμα πιο δεξιά πολιτική και η ιδεολογική στειρότητα φαίνεται ότι οδηγούν το ΚΚΕ σε πράξεις ανεύθυνου τυχοδιωκτισμού, που τελικά θα στραφεί εναντίον του. Θα με ρωτήσετε τι θα ψηφίσω: Υπάρχει πάντοτε το λευκό και το άκυρο. Είναι και αυτή μια στάση... ή έστω μια απόσταση.
Του ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΡΚΑΓΙΑΝΝΗ

	ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ (08-12-99)
Πού το πάει το ΚΚΕ;	Παλαιός φίλος και σύντροφος μου έλεγε χθες: Ψηφίζω πάντοτε ΚΚΕ! Οχι μόνο τώρα, που να ψηφίζεις και να προπαγανδίζεις το ΚΚΕ (ή τις... «παραφυάδες» του) είναι ανέξοδο, ακίνδυνο και περίπου της μόδας και μάλιστα χειροκροτείσαι από τη... Δεξιά, που συχνά - πυκνά βρίσκεται μαζί του... στα ίδια χαρακώματα! Αλλά και τότε που διακινδύνευες την ελευθερία σου, το επάγγελμά σου και τη γαλήνη της οικογενείας σου, μέχρι πέμπτης γενεάς! Ακόμη, ψηφίζω πάντοτε το γνήσιο ΚΚΕ, το αυθεντικό, το σταλινικό, αν θέλετε. Ακριβώς για να μην επιτρέψω καμία ρωγμή αμφιβολιών στη σκέψη μου, που θα με εξέτρεπαν σε αναζητήσεις άγονες και διαλυτικές. Δεν συμφωνούσα πάντοτε μαζί του και όσο περνούσε ο καιρός σε περισσότερα διαφωνούσα, παρά συμφωνούσα. Πριν από το 1967 δεν συμφωνούσα με την τακτική του, που τροφοδοτούσε και εξέτρεφε την εξτρεμιστική Δεξιά, μέχρι που την κατέστησε ικανή να επιβάλει τη δικτατορία. Δεν συμφωνούσα με τον άκριτο φιλοσοβιετισμό του που ευνούχησε τη σκέψη και την ιδεολογία όλης της Αριστεράς, μέχρι που όλα μαζί κατέρρευσαν αμαχητί σαν χάρτινος πύργος. Δεν συμφωνούσα με τη μισαλλοδοξία και το φανατισμό έναντι όλων των «αιρέσεων» που κατ' επανάληψη διέσπασαν τον αρχικό κορμό των μελών και οπαδών του. Ούτε με την ανταγωνιστική «συμμαχία» που έκλεισε με το ΠΑΣΟΚ την πρώτη περίοδο μετά τη δικτατορία συμφωνούσα, γιατί καταλάβαινα από τότε ότι τα δύο αυτά κόμματα, σύμμαχα και ανταγωνιστικά ταυτόχρονα, οδηγούσαν σε πλήρη «κομματικοποίηση» κάθε μορφή λαϊκής οργάνωσης και πρωτοβουλίας και τελικά στη διάσπαση και αχρήστευση του λαϊκού νήματος: συνδικάτα, φοιτητικό κίνημα, αγροτικό κίνημα, Τοπική Αυτοδιοίκηση, όλα οδηγήθηκαν σ' αυτόν τον μοιραίο δρόμο, έχασαν το κύρος και την αξιοπιστία τους και τελικά αχρηστεύθηκαν ή μεταβλήθηκαν σε συντεχνίες για την υπεράσπιση εγωιστικών και άκρως ανταγωνιστικών συμφερόντων, εις βάρος του κοινωνικού συνόλου. Ούτε με το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» συμφωνούσα, κοινό σύνθημα του ΚΚΕ και του ΠΑΣΟΚ, που οδήγησε τη χώρα σε επικίνδυνη διεθνή απομόνωση. Ούτε με το «κοινωνικό μορατόριουμ» που έκλεισε με το ΠΑΣΟΚ, όταν το τελευταίο κατέκτησε την εξουσία, αλλά ούτε η συμμαχία με τη Δεξιά εναντίον του ΠΑΣΟΚ με βρήκε σύμφωνο. Από ένστικτο έβλεπα σε όλες αυτές τις αντιφατικές και αλλοπρόσαλλες κινήσεις στοιχεία πολιτικού τυχοδιωκτισμού που αναιρούν τον ριζοσπαστικό χαρακτήρα ενός κομμουνιστικού κόμματος. Επειτα και αφού η χώρα οδηγήθηκε στη χρεοκοπία και στην απομόνωση, ήρθε η εποχή όπου το ΚΚΕ ανέλαβε εργολαβικώς την υπεράσπιση παντός «κεκτημένου», έστω και αν αυτό ερχόταν σε σύγκρουση με το γενικότερο συμφέρον του λαού ή με τα συμφέροντα άλλων κοινωνικών ομάδων, όχι βέβαια από τη σφαίρα της άρχουσας τάξης (αυτή δεν θίγεται εύκολα), αλλά από την περιοχή των εργαζομένων. Μερικές δεκάδες διαμαρτυρομένων και εν ονόματι... των δημοκρατικών δικαιωμάτων αποκλείουν συχνά τους δρόμους της Αθήνας και έρχονται σε σύγκρουση με τον υπόλοιπο λαό. Αυτή η παράδοξη αντιπαράθεση σφραγίζει και ταυτόχρονα διαβάλλει τις λαϊκές εκδηλώσεις και διαμαρτυρίες και τελικά εξουθενώνεται και το δίκαιο αίτημα, εκεί όπου υπάρχει. ‹Η τουλάχιστον χάνει την κοινωνική του πειστικότητα. * * * Παρ' όλα αυτά και άλλα πολλά, εξακολουθούσα να ψηφίζω σταθερά τους υποψηφίους του ΚΚΕ, σε όλα τα είδη εκλογών, επειδή κάθε φορά ήθελα να ξέρω και να ξέρουν και οι άλλοι ότι στέκομαι στην αριστερή όχθη του ποταμού. Η επίγνωση αυτή προσδιόριζε και τη στάση μου στη ζωή. Τα τελευταία γεγονότα, εκείνα με αφορμή την επίσκεψη Κλίντον και τούτα με αφορμή πάλι την Εκπαιδευτική Μεταρρύθμιση, με κάνουν να αμφιβάλλω αν η ψήφος μου στο ΚΚΕ προσδιορίζει ταυτόχρονα και την αριστερή όχθη του ποταμού! Η Δημόσια Εκπαίδευση ως θεμελιώδης θεσμός της Δημοκρατίας, οδηγήθηκε ήδη σε πλήρη παράλυση. Και πρώτα υπήρχαν αιτίες αμφιβολίας, φαίνεται όμως ότι τώρα ξεχείλισε το ποτήρι. Το πολιτικό αδιέξοδο, το να μάχεται εναντίον της δεξιάς πολιτικής για μια ακόμα πιο δεξιά πολιτική και η ιδεολογική στειρότητα φαίνεται ότι οδηγούν το ΚΚΕ σε πράξεις ανεύθυνου τυχοδιωκτισμού, που τελικά θα στραφεί εναντίον του. Θα με ρωτήσετε τι θα ψηφίσω: Υπάρχει πάντοτε το λευκό και το άκυρο. Είναι και αυτή μια στάση... ή έστω μια απόσταση. Του ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΡΚΑΓΙΑΝΝΗ