Πληθωρισμός
βραβείων...
-Απαντες;
Γιατί, έχει μείνει κανείς χωρίς βραβείο;
Αν υπάρχει, οσονούπω βραβεύεται.
Βροχή πέφτουν πάλι τις μέρες αυτές τα θεατρικά βραβεία.
Προ ημερών ο περί πολλά (αλλά όχι και περί τις αδιάβατες αθηναϊκές οδούς και πεζοδρόμια) τυρβάζων Δήμος Αθηναίων ανακοίνωσε, αμάδι με τις ενώσεις θεατρικών και μουσικών κριτικών, τους (πλήθος) υποψήφιους για τα (πλήθος) βραβεία που απονέμουν οι ανωτέρω φορείς κάθε χρόνο.
Κι ενώ την ερχόμενη Δευτέρα θα έχουμε το σόου της απονομής στο Μέγαρο, χτες το βράδυ είχαμε άλλο ανάλογο σε αθηναϊκό θέατρο, με την απονομή άλλων θεατρικών βραβείων, θεσπισμένων αυτή τη φορά από γνωστό περιοδικό.
Κι όλα αυτά, ενώ υπάρχουν τα Επαθλα Θεάτρου που απονέμει κάθε δύο (ευτυχώς) χρόνια το Θεατρικό Μουσείο, βραβεία έγκυρα, αλλά όλο και πιο πληθωρικά κι αυτά όσο περνούν τα χρόνια.
«Και βλάπτουν κανέναν τα βραβεία; Αφήστε τον κόσμο να βραβεύεται» θα πει ο μεγάθυμος.
Κανέναν δεν βλάπτουν τα βραβεία― εκτός ίσως από το ίδιο το κύρος τους. Γιατί όταν απονέμονται επί δικαίων και αδίκων, παύουν να εκλαμβάνονται ως βραβεία και αντιμετωπίζονται πλέον ως γραφικότης. Αν όχι, ως γλυκερή φιλανθρωπία.
Τι μυστήριο κι αυτό με τα θεατρικά βραβεία στη χώρα μας. Εκεί που για μια εικοσαετία περίπου (στις δεκαετίες του '50 και του '60) δέσποζε ένα βραβείο κύρους, το Επαθλο Κοτοπούλη, πέσαμε μετά στο τίποτε, πρώτα, και στα «Κορφιάτικα» ακολούθως. Κι εκεί που λέγαμε ότι ξαναρχίζει κάτι σοβαρό, πριν από δέκα χρόνια περίπου, φτάσαμε τώρα στην υπερβολή και στην όγκωση.
Πόσες... Μάγκι Σμιθ πια;
Βασίλης Αγγελικόπουλος