Συγκίνηση και προσγείωση
Ο θρίαμβος του κοντινού πλάνου την κρίσιμη στιγμή, που ο αθλητής αυτοσυγκεντρωνόταν ή τη στιγμή που δεχόταν τις τελευταίες οδηγίες-παραινέσεις του προπονητή και η επισφράγιση της ειδικής σχέσης αθλητή-προπονητή με τις τελετουργικές σχεδόν χειρονομίες -τα μπατσάκια του Ιακώβου στον Πύρρο Δήμα πριν βγει στον κόσμο- ήταν το ίδιο απόλυτος με τον θρίαμβο της νίκης των αθλητών. Το άθλημα ήταν άγνωστο ώς χθες στο μεγάλο ελληνικό κοινό, καθώς η άρση βαρών είχε λίγους πιστούς, τουλάχιστον μέχρι ο Πύρρος Δήμας να της δώσει τη λάμψη των χρυσών μεταλλίων σε μεγάλες διοργανώσεις και ο Χρήστος Ιακώβου να αρχίσει να επιδεικνύει μια ομάδα με αθλητές σταθερούς, που αποδίδουν σε κάθε διοργάνωση και δεν είναι πυροτεχνήματα του ενός μεταλλίου. Με τη διοργάνωση των παγκόσμιων αγώνων στη χώρα μας και την τηλεοπτική τους κάλυψη έγινε προσιτό στον περισσότερο κόσμο, ανακαλύψαμε και οι αδαείς ότι πρόκειται για άθλημα που δεν βασίζεται μόνο στη δύναμη, αλλά και την τακτική και ακόμη περισσότερο ότι δίνει τη δυνατότητα να παρακολουθήσει ο θεατής μια μεγαλειώδη προσπάθεια του ανθρώπινου σώματος να νικήσει τη βαρύτητα, να φτάσει τα υψηλότερα όρια της δύναμης και της αντοχής του, αποδεικνύοντας πως υπάρχει πάνω απ· όλα η δύναμη της ψυχής. Κι αν η ψυχή είχε εικόνα, θα είχε σίγουρα εκείνη του Πύρρου Δήμα την ώρα που σήκωνε την μπάρα επάνω από τον πληγωμένο του ώμο με τα χαρακτηριστικά τραβηγμένα από την προσπάθεια και το πείσμα. Η καλύτερη τηλεοπτική εικόνα απ· όσες θα μπορούσε ο ευφυέστερος σκηνοθέτης να δημιουργήσει, το πιο δυνατό πρότυπο ανθρώπινης δύναμης που οδηγεί στο βάθρο του νικητή όταν πειθαρχεί στους κανόνες.
Στο μεγαλείο εκείνων των στιγμών και στην ανθρώπινη συγκίνηση που προκάλεσαν σε όλο το φίλαθλο κοινό, ακόμη και το ευκαιριακό, σίγουρα δεν άξιζε ο τρόπος που αντιμετώπισε τον καλεσμένο της κ. Χρήστο Ιακώβου η εκπομπή «8 στον αέρα» επιτρέποντας να ξεσπάσει μια πολιτική διαμάχη μεταξύ του κ. Εβερτ και του γενικού γραμματέα κ. Σγουρού, που ήταν επίσης καλεσμένοι. Ο έμπειρος παρουσιαστής οφείλει να γνωρίζει ότι ένας πολιτικός, στέλεχος της αντιπολίτευσης, είναι απολύτως φυσικό και αναμενόμενο να δώσει πολιτική χροιά στη συζήτηση. Η υπόθεση του αθλητισμού έχει βεβαίως την πολιτική της πλευρά και σηκώνει μεγάλη κουβέντα για τον τρόπο με τον οποίο γίνεται η πολιτική εκμετάλλευση των επιτυχιών ή αποτυχιών, αλλά το τελευταίο που περιμένει κανείς από μια εκπομπή η οποία υποτίθεται θέλει να τιμήσει το πρόσωπο που χάρισε τις επιτυχίες στο ελληνικό κοινό είναι να το θέσει απρόσμενα στο επίκεντρο πολιτικών αντιπαραθέσεων, ιδίως όταν κοινό και αθλητές βρίσκονται υπό την επήρεια των στιγμών της νίκης. Οσο απογοητευτικό είναι, πάντως, για μια κοινωνία να χρησιμοποιεί τις αθλητικές επιτυχίες ως εθνοντόπινγκ, να θεωρεί κάθε αθλητική επιτυχία εθνικό σουξέ, λες και μπορεί να διαλύσει στη θέρμη του ενθουσιασμού που προκαλεί, κάθε απώλεια, κάθε αντιπαλότητα, κάθε αγωνία για το μέλλον, άλλο τόσο επικίνδυνο είναι για την πολιτική να προσπαθεί να μετατρέψει τα γήπεδα και τα στάδια σε αρένες των αντιμαχομένων απόψεων.
Γράφει η Πόπη Διαμαντάκου