ΑΚΙΣ (30-11-99)
Δρόμοι...	Ο ήλιος ζέσταινε την αρκαδική γη, που είχε από νωρίς το βράδυ παραδοθεί στον παγετό. Οι ευωδιές του εδάφους αναδύονταν χωρίς κανείς να μπορεί να τις εμποδίσει κι έφθαναν στα αισθητήριά μας, δίνοντας την ευκαιρία εκείνης της μικρής, εφήμερης, αλλά τόσο συναρπαστικής απόλαυσης, που τόσο μας λείπει Ππολλοί την έχουν πια λησμονήσειΠστην πόλη. Χωρίς τηλεόραση, χωρίς ραδιόφωνο, χωρίς «κινητό», ν' ανηφορίζεις τον Μαλεβό και να νιώθεις κάτω σου την Τρίπολη, ν' ατενίζεις τα Δολιανά και να ζυγώνεις στη γη των πατέρων σου. Κι εκεί, στο Καστρί, να προσκυνάς με ευλάβεια, ν' αγναντεύεις από την πλατεία τις πλαγιές και στο βάθος το Αστρος, να θυμάσαι τα παιδικά σου χρόνια, που ταξίδευες συχνά με τον πατέρα «στο χωριό». Ευλογημένη γη, που πλέον την «πατάς» μέσα σε δύο ώρες, χάρη στον νέο οδικό άξονα Αθηνών-Τριπόλεως. Τυχεροί οι Αρκάδες, άτυχοι άλλοι πολλοί Ελληνες, που τα μέρη τους δεν έχουν την ίδια δυνατότητα οδικής επικοινωνίας με το «κέντρο». Τότε μόνο θα έχει γίνει αυτή η χώρα πολιτισμένη. Οταν οι δρόμοι της θα εκλογικεύσουν τις αποστάσεις. Τότε μόνο θα μπορούν οι εκάστοτε κυβερνώντες να δουν όλους τους πολίτες της περιφέρειας «με τα ίδια μάτια». Πώς το είπε ο υπουργός Αμύνης; «Αντί να εξαγγέλλουμε κάθε τόσο την Εγνατία οδό, κάποτε θα πρέπει να τη φτιάξουμε»! Και γρήγορα, θα λέγαμε... ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΠΡΑΝΟΣ