ΑΚΙΣ (26-11-99)
«Παρακαλώ»...	«Ποτέ μην κρατάς τηλεφωνητή για πολύ καιρό», λέει η σύγχρονη αντίληψη για τη διοίκηση των επιχειρήσεων. Στην «Καθημερινή» ή δεν είμαστε αρκετά σύγχρονοι ή αγαπούσαμε πολύ τον Νίκο Διαβολή, που χθες όδευσε στην τελευταία του κατοικία, στο νεκροταφείο του Αγ. Δημητρίου, στο Μπραχάμι. Τον συνόδευσαν η σύζυγος και τα δυο του παιδιά και αρκετοί από τους εργαζόμενους της «Κ», όσοι το έμαθαν, δηλαδή. Ο Νίκος ήταν από τους τηλεφωνητές-τύπους που βλέπει κανείς στις παλιές ταινίες. Αναγνώριζε φωνές, ήξερε ποιον «να δώσει» και ποιον «να μη δώσει», γνώριζε «ποιον να κρύψει» και «γιατί» και δεν έκανε σχεδόν ποτέ λάθος! «Σε πήρε και ο "τάδε" αλλά δεν στον έδωσα γιατί είχες δουλειά». Και τι δεν είχε ακούσει ο κύριος Νίκος! Και τι δεν είχε υποπέσει στην αντίληψή του! Ποτέ, όμως, δεν μίλησε, ποτέ δεν εξέθεσε κανέναν. Ορκισμένος «Ολυμπιακός», δεν μιλιόταν όταν έχανε -κι έχανε τότε συχνά- η ομάδα του, αλλά τηλεφωνούσε σε όλους τους «Παναθηναϊκούς» όταν έχαναν εκείνοι, γελούσε και τους έκλεινε το τηλέφωνο! Ηταν «ένας από μας» ο κύριος Νίκος. Και θα τον θυμάμαι πάντα, καθώς το βράδυ, όποτε είχε βάρδια στο τηλεφωνείο, χαμογελούσε με ευχαρίστηση όταν μας έβλεπε να φεύγουμε, αποχαιρετώντας μας με τη φράση. «Πόσα χρόνια περάσαμε εδώ, βρε παιδιά»; Στο καλό, Νίκο, φίλε και συνεργάτη. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΠΡΑΝΟΣ