ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ (12-11-99)

Τηλεοπτική τακτοποίηση
Α! Πόσοι πολλοί μας προέκυψαν πάλι που μιλούν στα τοκ σόου και τα τηλε-παράθυρα εξ ονόματος του λαού. Ο λαός θέλει αυτό, λέει ο ένας, όχι ο λαός θέλει εκείνο απαντάει ο άλλος και απέναντί τους, φυσικά εξ ονόματος του λαού-τηλεθεατή, ομιλούν και οι αστέρες της τηλεόρασης. Ολες οι πλευρές βεβαίως, έχουν αδιάσειστα επιχειρήματα και είναι δύσκολο να τους αποκρούσει οποιοσδήποτε άλλος εκτός από τον ίδιο τον λαό. Αυτός πάλι στα τηλεοπτικά σόου του είδους εξ ορισμού δεν μπορεί να συμμετέχει. Το πολύ-πολύ να βρεθεί σε κανένα σαλονάκι των ριάλιτυ σόου να πει το προσωπικό του δράμα ή να βγει στα ρεπορτάζ των δελτίων ειδήσεων με κραυγές και ουρλιαχτά την στιγμή που τον έχει χτυπήσει η μοίρα, να ξεσπαθώσει με τον άναρθρο λόγο που προκαλεί η απόγνωση και να προσφέρει το θέαμα του εαυτού του ως τηλεοπτική ψυχαγωγία. Αχ! Πόσο βολική είναι αυτή η τηλεοπτική τακτοποίηση της «πραγματικότητας»: οι καταστροφές ανήκουν εξ ολοκλήρου στο λαό και οι ευθύνες ποτέ σε κανένα. Να θεωρήσω άραγε οριστική αυτή την αλλαγή στο κλίμα του «8 στον αέρα» ή απλώς σκέφτηκε ο παρουσιαστής να προσαρμοστεί στο σοβαρό κλίμα των ημερών και για τους ίδιους λόγους σταμάτησαν και οι σαχλές παρεμβολές του «χάκερ»; Θεωρώ βελτίωση πάντως αυτήν τη μορφή της εκπομπής, που είναι πιο δημοσιογραφική. Στο κάτω-κάτω αυτό που περισσεύει στην τηλεόρασή μας είναι οι σαχλοφλυαρίες, η ελαφρότητα και το δήθεν χιούμορ, που εμφανίζεται τάχα ως άνεση και αυθορμητισμός. Πάντως, είναι συνηθισμένη η παρεξήγηση. Προφανώς επειδή το οικοδόμημα της εμπορικής τηλεόρασης έχει αξιοποιήσει αρχές της ψυχολογίας, θεώρησαν εγκέφαλοι του προγραμματισμού, πως εκείνη η φροϋδική άποψη ότι τα αστεία χρησιμοποιούνται για να εκτονώσουν το άγχος που δημιουργείται από σημασίες απωθημένες, ανεπιθύμητες ή που συνιστούν ταμπού, ότι μπορούσε να εφαρμοστεί και στις δημοσιογραφικές εκπομπές. Κάτι τέτοιο, βεβαίως, προϋποθέτει ταλέντο στο χιούμορ, αλλιώς το αποτέλεσμα είναι να μετατρέπονται οι δημοσιογράφοι σε σουμπρέτες - και τουλάχιστον εκείνες είχαν και μια φυσική χάρη. Τους είχαμε ξεχάσει τους σατανιστές, ε; Να που μας δόθηκε η ευκαιρία να κάνουμε εισαγωγή ένα ωραίο τέτοιο θέμα για τα δελτία ειδήσεων από την γειτονική Ιταλία. Και τι δεν μου θύμισαν τα ρεπορτάζ. Εκείνες τις ωραίες εκπομπές για τον σατανισμό με μάγους και εξορκισμούς και την κ. Νταγκουνάκη, ειδικό επί του θέματος, να είναι η σταρ της εποχής με τις έρευνές της στα σκοτεινά κυκλώματα ή τον κ. Τράγκα να πληροφορεί το φιλοθεάμον κοινό για το πώς γίνονται οι τελετές της σατανομαγείας. Μας βρίσκει διαβασμένους αυτή τη φορά το ζήτημα, αλλά πάντα υπάρχει περιθώριο για περαιτέρω μόρφωση.
Γράφει η ΠΟΠΗ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΥ

	ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ (12-11-99)
Τηλεοπτική τακτοποίηση	Α! Πόσοι πολλοί μας προέκυψαν πάλι που μιλούν στα τοκ σόου και τα τηλε-παράθυρα εξ ονόματος του λαού. Ο λαός θέλει αυτό, λέει ο ένας, όχι ο λαός θέλει εκείνο απαντάει ο άλλος και απέναντί τους, φυσικά εξ ονόματος του λαού-τηλεθεατή, ομιλούν και οι αστέρες της τηλεόρασης. Ολες οι πλευρές βεβαίως, έχουν αδιάσειστα επιχειρήματα και είναι δύσκολο να τους αποκρούσει οποιοσδήποτε άλλος εκτός από τον ίδιο τον λαό. Αυτός πάλι στα τηλεοπτικά σόου του είδους εξ ορισμού δεν μπορεί να συμμετέχει. Το πολύ-πολύ να βρεθεί σε κανένα σαλονάκι των ριάλιτυ σόου να πει το προσωπικό του δράμα ή να βγει στα ρεπορτάζ των δελτίων ειδήσεων με κραυγές και ουρλιαχτά την στιγμή που τον έχει χτυπήσει η μοίρα, να ξεσπαθώσει με τον άναρθρο λόγο που προκαλεί η απόγνωση και να προσφέρει το θέαμα του εαυτού του ως τηλεοπτική ψυχαγωγία. Αχ! Πόσο βολική είναι αυτή η τηλεοπτική τακτοποίηση της «πραγματικότητας»: οι καταστροφές ανήκουν εξ ολοκλήρου στο λαό και οι ευθύνες ποτέ σε κανένα. Να θεωρήσω άραγε οριστική αυτή την αλλαγή στο κλίμα του «8 στον αέρα» ή απλώς σκέφτηκε ο παρουσιαστής να προσαρμοστεί στο σοβαρό κλίμα των ημερών και για τους ίδιους λόγους σταμάτησαν και οι σαχλές παρεμβολές του «χάκερ»; Θεωρώ βελτίωση πάντως αυτήν τη μορφή της εκπομπής, που είναι πιο δημοσιογραφική. Στο κάτω-κάτω αυτό που περισσεύει στην τηλεόρασή μας είναι οι σαχλοφλυαρίες, η ελαφρότητα και το δήθεν χιούμορ, που εμφανίζεται τάχα ως άνεση και αυθορμητισμός. Πάντως, είναι συνηθισμένη η παρεξήγηση. Προφανώς επειδή το οικοδόμημα της εμπορικής τηλεόρασης έχει αξιοποιήσει αρχές της ψυχολογίας, θεώρησαν εγκέφαλοι του προγραμματισμού, πως εκείνη η φροϋδική άποψη ότι τα αστεία χρησιμοποιούνται για να εκτονώσουν το άγχος που δημιουργείται από σημασίες απωθημένες, ανεπιθύμητες ή που συνιστούν ταμπού, ότι μπορούσε να εφαρμοστεί και στις δημοσιογραφικές εκπομπές. Κάτι τέτοιο, βεβαίως, προϋποθέτει ταλέντο στο χιούμορ, αλλιώς το αποτέλεσμα είναι να μετατρέπονται οι δημοσιογράφοι σε σουμπρέτες - και τουλάχιστον εκείνες είχαν και μια φυσική χάρη. Τους είχαμε ξεχάσει τους σατανιστές, ε; Να που μας δόθηκε η ευκαιρία να κάνουμε εισαγωγή ένα ωραίο τέτοιο θέμα για τα δελτία ειδήσεων από την γειτονική Ιταλία. Και τι δεν μου θύμισαν τα ρεπορτάζ. Εκείνες τις ωραίες εκπομπές για τον σατανισμό με μάγους και εξορκισμούς και την κ. Νταγκουνάκη, ειδικό επί του θέματος, να είναι η σταρ της εποχής με τις έρευνές της στα σκοτεινά κυκλώματα ή τον κ. Τράγκα να πληροφορεί το φιλοθεάμον κοινό για το πώς γίνονται οι τελετές της σατανομαγείας. Μας βρίσκει διαβασμένους αυτή τη φορά το ζήτημα, αλλά πάντα υπάρχει περιθώριο για περαιτέρω μόρφωση. Γράφει η ΠΟΠΗ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΥ