ΣΤΑΣΕΙΣ (04-11-99)

Διεθνείς...
Τη Διεθνή της Φτώχειας την απαρτίζουν Κούρδοι, Πακιστανοί, Αλβανοί, Ρουμάνοι, Ουκρανοί, Ιρακινοί. Τη Διεθνή της Εκμετάλλευσης την αποτελούν Ελληνες, Ιταλοί, Τούρκοι και, βέβαια, οι καπάτσοι ομοεθνείς των φυγάδων. Ολοι τους πρωταγωνιστούν στα κυκλώματα, βρίσκουν τα σαπιοκάραβα και υπόσχονται ότι, έναντι μερικών εκατοντάδων δολαρίων ή μάρκων, θα βρουν στέγη και δουλειά για τους απεγνωσμένους. Ούτε ο πόνος έχει πατρίδα και σύνορα, λοιπόν, ούτε το κέρδος. Και βλέπουμε έτσι συμπατριώτες μας λαμπρούς που, στα καφενεία, και για να περάσουν την ώρα τους, όλο και κάτι ξινό ή δηλητηριώδες λένε για τους «μπουνταλάδες» τους Τούρκους ή για τους «εγκληματίες» τους Αλβανούς, να στήνουν αμέσως έπειτα επιχειρήσεις μαζί τους και να μοιράζονται αδελφικά τα λάφυρα του λαθραίου εμπορίου τους. Το «εμπόρευμά» τους δεν καταλήγει όλο στην Πάτρα, να ξεροσταλιάζει περιμένοντας την ευκαιρία της απόδρασης προς την παραδείσια Ευρώπη. Πολλοί από τους λαθραίους, που με τη φτώχεια τους πλούτισαν τους «εισαγωγείς» και τους «διανομείς» τους, πλουτίζουν έπειτα όλους εμάς τους καθωσπρέπει, που ουδεμία ανάμειξη έχουμε στο ανθρωποεμπόριο. Μας πλουτίζουν με τα μαύρα μεροκάματά τους, στις οικοδομές, στα χωράφια, στα κοπάδια. Αλλά μας πλουτίζουν και με το σώμα τους, το «δίμετρο» σώμα τους, όπως χαρακτηρίζεται στις «αγγελίες λευκής σαρκός», που ξαναβρήκαν τον τόπο τους στις εφημερίδες. Στα μπαρ του κέντρου και της επαρχίας, στα ξενυχτάδικα, στα «ελληνάδικα», παντού όπου το σκοτάδι αναμοχλεύει τα ένστικτα, ο εκμισθωμένος «έρωτας» αναζητεί τη λεία του ανάμεσα στα κομμάτια που πέρασαν τα σύνορα με τη βοήθεια ανθρώπων ελληνοχριστιανότατων. Σκάει πού και πού κάποιο σκάνδαλο, για κύκλωμα μαστροπείας υπό την καθοδήγηση μισθοδοτουμένων για την τήρηση του νόμου και λοιπών χρηστών πολιτών, ακούμε εμείς την είδηση και, αφού κάνουμε πως ανατριχιάζουμε για μισό δευτερόλεπτο, τεντώνουμε την προσοχή μας για να μη μας ξεφύγει τίποτε από την ημιπορνογραφική εικόνα με την οποία τα ευαίσθητα κανάλια «στολίζουν» τις σχετικές πληροφορίες. Και η κυβέρνηση; Α, αυτή «δημιουργεί και αναδιανέμει πλούτο», καθώς είπε ο κ. Παπαντωνίου. Τμήμα του πλούτου αυτού, κι ας μην το αναγνωρίζει ούτε εκείνη ούτε εμείς, το οφείλουμε ακριβώς στους λαθραίους, στους πρόσφυγες, στους «σκλάβους» μας. Και προφανώς για να τους ευχαριστήσουμε, δεν τους δίνουμε άσυλο ακόμη κι αν, όταν τους «επαναπροωθούμε», τους περιμένει η εκτέλεση. Ε, κάτι κοστίζει για να γίνεις Ευρωπαίος. Σε άλλους κοστίζει τη ζωή, σε άλλους κάτι από την τιμή τους.
Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ

	ΣΤΑΣΕΙΣ (04-11-99)
Διεθνείς...	Τη Διεθνή της Φτώχειας την απαρτίζουν Κούρδοι, Πακιστανοί, Αλβανοί, Ρουμάνοι, Ουκρανοί, Ιρακινοί. Τη Διεθνή της Εκμετάλλευσης την αποτελούν Ελληνες, Ιταλοί, Τούρκοι και, βέβαια, οι καπάτσοι ομοεθνείς των φυγάδων. Ολοι τους πρωταγωνιστούν στα κυκλώματα, βρίσκουν τα σαπιοκάραβα και υπόσχονται ότι, έναντι μερικών εκατοντάδων δολαρίων ή μάρκων, θα βρουν στέγη και δουλειά για τους απεγνωσμένους. Ούτε ο πόνος έχει πατρίδα και σύνορα, λοιπόν, ούτε το κέρδος. Και βλέπουμε έτσι συμπατριώτες μας λαμπρούς που, στα καφενεία, και για να περάσουν την ώρα τους, όλο και κάτι ξινό ή δηλητηριώδες λένε για τους «μπουνταλάδες» τους Τούρκους ή για τους «εγκληματίες» τους Αλβανούς, να στήνουν αμέσως έπειτα επιχειρήσεις μαζί τους και να μοιράζονται αδελφικά τα λάφυρα του λαθραίου εμπορίου τους. Το «εμπόρευμά» τους δεν καταλήγει όλο στην Πάτρα, να ξεροσταλιάζει περιμένοντας την ευκαιρία της απόδρασης προς την παραδείσια Ευρώπη. Πολλοί από τους λαθραίους, που με τη φτώχεια τους πλούτισαν τους «εισαγωγείς» και τους «διανομείς» τους, πλουτίζουν έπειτα όλους εμάς τους καθωσπρέπει, που ουδεμία ανάμειξη έχουμε στο ανθρωποεμπόριο. Μας πλουτίζουν με τα μαύρα μεροκάματά τους, στις οικοδομές, στα χωράφια, στα κοπάδια. Αλλά μας πλουτίζουν και με το σώμα τους, το «δίμετρο» σώμα τους, όπως χαρακτηρίζεται στις «αγγελίες λευκής σαρκός», που ξαναβρήκαν τον τόπο τους στις εφημερίδες. Στα μπαρ του κέντρου και της επαρχίας, στα ξενυχτάδικα, στα «ελληνάδικα», παντού όπου το σκοτάδι αναμοχλεύει τα ένστικτα, ο εκμισθωμένος «έρωτας» αναζητεί τη λεία του ανάμεσα στα κομμάτια που πέρασαν τα σύνορα με τη βοήθεια ανθρώπων ελληνοχριστιανότατων. Σκάει πού και πού κάποιο σκάνδαλο, για κύκλωμα μαστροπείας υπό την καθοδήγηση μισθοδοτουμένων για την τήρηση του νόμου και λοιπών χρηστών πολιτών, ακούμε εμείς την είδηση και, αφού κάνουμε πως ανατριχιάζουμε για μισό δευτερόλεπτο, τεντώνουμε την προσοχή μας για να μη μας ξεφύγει τίποτε από την ημιπορνογραφική εικόνα με την οποία τα ευαίσθητα κανάλια «στολίζουν» τις σχετικές πληροφορίες. Και η κυβέρνηση; Α, αυτή «δημιουργεί και αναδιανέμει πλούτο», καθώς είπε ο κ. Παπαντωνίου. Τμήμα του πλούτου αυτού, κι ας μην το αναγνωρίζει ούτε εκείνη ούτε εμείς, το οφείλουμε ακριβώς στους λαθραίους, στους πρόσφυγες, στους «σκλάβους» μας. Και προφανώς για να τους ευχαριστήσουμε, δεν τους δίνουμε άσυλο ακόμη κι αν, όταν τους «επαναπροωθούμε», τους περιμένει η εκτέλεση. Ε, κάτι κοστίζει για να γίνεις Ευρωπαίος. Σε άλλους κοστίζει τη ζωή, σε άλλους κάτι από την τιμή τους. Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ