ΑΚΙΣ (28-10-99)
Σιγανά...	Ανοιγε τον κατάλογο και γύριζε τα φύλλα ένα-ένα, χαμογελώντας ελαφρά. Εμείς, κοιτάζαμε προσεκτικά και μετρούσαμε. Μόλις «περνούσε» τη σελίδα με το όνομά μας, αν είμαστε αδιάβαστοι αναπνέαμε με ευχαρίστηση αν όχι, μας έφευγε μέσα από τα δόντια στεναγμός απογοήτευσης. Εκείνος, όμως, ξεφύλλιζε τον κατάλογο ώς το τέλος και, ξαφνικά, φώναζε δύο ονόματα στην τύχη! «Για πες μας το μάθημα, ταδόπουλε». Σηκωνόταν ο έρμος κι έλεγε ό,τι νόμιζε ότι είχε διαβάσει. Κι αφού τελείωνε, τον κοίταζε χαμογελώντας και του 'λεγε: «Και τώρα, πες μας το μάθημα»! Αρχαία, Νέα, Ιστορία, Λατινικά, Φιλοσοφία. Ατέλειωτες ώρες διδασκαλίας, προβληματισμού, στοχασμών, χιούμορ. Από την τάξη μας, πέρασαν όλοι οι μεγάλοι του πνεύματος. Κι όταν, το 1967, επεβλήθη η δικτατορία, ήταν ο πρώτος που μας έβαλε στο πνεύμα της αμφισβήτησης. Με το ραδιοφωνάκι στο χέρι, ακούγαμε, στην τάξη, τις κινήσεις του Κωνσταντίνου στην αποτυχημένη προσπάθεια να ανατρέψει τη χούντα. «Εσείς; Ενας αριστερός ελπίζετε στον βασιλιά;», τον ρώτησα έκπληκτος. «Δεν υπάρχουν σημερα αριστεροί και δεξιοί. Υπάρχει ένα καθεστώς που πρέπει να ανατραπεί πάση θυσία», απάντησε. Πολέμιος της παραπαιδείας, έμεινε μακριά απ' αυτήν και βοηθούσε, στο σπίτι του, εκείνους που θεωρούσε ότι μπορούσαν «να τον βγάλουν ασπροπρόσωπο στις εξετάσεις για τα ΑΕΙ». Ετσι, τον γνώρισα από πιο κοντά. Κι έμεινε για πάντα φίλος, όπως με πολλούς άλλους παλιούς μαθητές του, που όπως έλεγε, δεν τον διέψευσαν. Ο Νίκος Ευθυμίου, έφυγε σιγανά, όπως έζησε. Χωρίς να εξαγοράσει ποτέ την αντιστασιακή του δράση, τους αγώνες του, κρατώντας μόνο την αγωνία του γύρω από την Παιδεία. Στο καλό, κύριε καθηγητά. Τα παιδιά του «Αγίου Παύλου» και τα κορίτσια της «Ζαν ντ' Αρκ», του «Νυχτερινού» και του «Ναυτικού», εκατοντάδες πειραιωτόπουλα, θα σας θυμούνται πάντα... ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΠΡΑΝΟΣ