«Υπηρεσία στην πατρίδα»...
|
«Δεν μετανοιώνω γιατί πιστεύω ότι πρόσφερα υπηρεσία στην πατρίδα» καταθέτει ο εκκαθαριστής αλλοδαπών Παντελής Καζάκος. Αν την πεποίθηση αυτή τού την υπέβαλλε η ταραχή των φρενών (δυσδιάκριτη πάντως στην κατάθεσή του), θα έβρισκε κάποια βακτηρία το σενάριο του «ψυχαθενούς» που διοχετεύτηκε ευθύς εξαρχής με τον προφανή στόχο να θεωρηθούν οι αλλεπάλληλες φονικές επιθέσεις «ατυχή, μεμονωμένα περιστατικά», χωρίς σύστημα, ιδεολογία και λογική. Αλλά τα πράγματα είναι πιο σύνθετα, πιο πικρά, και δεν μας επιτρέπουν να οχυρωθούμε, ακόμη μια φορά, στα ήδη συντετριμμένα βαυκαλιστικά μας στερεότυπα, πως «είμαστε λαός εκ παραδόσεως αντιρατσιστής». Οταν, λοιπόν, ο δολοφόνος δηλώνει ότι «πρόσφερε υπηρεσίες στην πατρίδα» δεν αυτοσχεδιάζει παρασυρμένος από σύνδρομο μεγαλείου, αλλά αυτοανακηρύσσεται ήρωας επειδή ακριβώς εμπιστεύεται τόσο την κοινή γνώμη όσο και τους διαμορφωτές της, πολιτικούς και δημοσιογραφικούς.
Πώς αποκρίθηκε η «κοινή γνώμη»; Οπωσδήποτε νιώσαμε καταντροπιασμένοι, αλλά όχι όλοι, οπωσδήποτε εκφράσαμε τη φρίκη μας, αλλά όχι βέβαια με άμεσα, αυθόρμητα, μαζικά συλλαλητήρια, που κάπως θα έσωζαν την τιμή μας και θα φανέρωναν ότι εξακολουθούμε να αντιδρούμε σαν ζωηρό συλλογικό σώμα και όχι διά της σιωπής και κατά μόνας. Ταυτόχρονα όμως ακούστηκαν (σε καφενεία, λαϊκές, ταξί, λεωφορεία, γήπεδα, παντού όπου αθροίζουμε τις φοβικές μοναξιές μας) όχι απλώς οι «ορθολογικές εξηγήσεις» της συλλογικής αυτοαθώωσης αλλά και οι κρωγμοί, τα μνησίκακα συγχαρητήρια στο «παλικάρι» που «καλά τούς έκανε», καθώς και κάποια παράπονα που δεν «έφαγε περισσότερα κομμάτια». Παράξενο και απάνθρωπο; Ναι, σίγουρα - αν δεν είχαμε προλάβει να ηρωοποιήσουμε και να αποθεώσουμε άλλους συμπατριώτες μας που σκότωσαν ξένους, Αλβανούς κατά προτίμηση, για ένα ποδήλατο, ένα καρπούζι ή δυο κοτόπουλα.
Οσο για εκείνους που συν-κατασκευάζουν και χειραγωγούν το δημόσιο αίσθημα -κόμματα, εφημερίδες, κανάλια-, αρκεί να σημειωθεί ότι, με τέτοιο φονικό, υπήρξαν κόμματα (που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύουν αθροιστικά σχεδόν τους μισούς Ελληνες) τα οποία απαξίωσαν να εκδηλώσουν εγγράφως και δεσμευτικά (δηλαδή ενοχλητικά για τον πελάτη-λαό) τον αποτροπιασμό τους, παρότι τα ίδια εξαπολύουν τις σεντονιάδες του ακατάσχετου λαϊκισμού τους με αφορμή ασήμαντα ζητήματα. Ταυτόχρονα, τα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα που πρωταγωνιστούν, καιρό τώρα, στην προαγωγή της μισαλλοδοξίας και του ξενοφαγικού κλίματος, φρόντισαν να υποβαθμίσουν το μακελειό, να μην το αναδείξουν στα πρωτοσέλιδά τους, να το ενταφιάσουν στα «συνήθη» και τα «τετριμμένα». Ενταφιάζοντας συγχρόνως και την εμμέσως ομολογούμενη συνενοχή τους.
|
| |
