Ο κ. Κλίντον και εμείς
|
Η επίσκεψη του Αμερικανού προέδρου κ. Μπιλ Κλίντον στην Αθήνα στις 13-15 Νοεμβρίου, αντιμετωπίζεται με μια παθητικότητα από την ελληνική κυβέρνηση, καθώς είναι σαφές ότι η άφιξη του υψηλού ενοίκου του Λευκού Οίκου στην περιοχή θα εξαντληθεί σε κάποιες γενικόλογες διακηρύξεις για το Κυπριακό, στην ανακοίνωση, ενδεχομένως, της επαναλειτουργίας της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, σε συστάσεις προς κάθε κατεύθυνση για την ενίσχυση των ευρωτουρκικών σχέσεων και άλλα συναφή παρόμοια, μεταξύ των οποίων δεσπόζουσα θέση θα έχει η αναγνώριση του «ειδικού» ρόλου της Ελλάδος στα Βαλκάνια.
Από κάποια παράδοξη συγκυρία η επίσκεψη του κ. Κλίντον στην Ελλάδα πραγματοιείται λίγους μήνες μετά τη ΝΑΤΟική επιχείρηση εναντίον της Σερβίας, όπως ακριβώς η επίσκεψη του προέδρου Τζορτζ Μπους, προ οκταετίας στην Ελλάδα είχε πραγματοποιηθεί μερικούς μήνες μετά τον Πόλεμο του Κόλπου εναντίον του Ιράκ.
Αλλά οι ομοιότητες σταματούν σε αυτό το σημείο. Ο πόλεμος του Κόλπου, στον οποίο μετείχαν όλες οι χώρες του ΝΑΤΟ με τη συναίνεση της Μόσχας και πλήρη νομιμότητα κατόπιν αποφάσεως του Συμβουλίου Ασφαλείας, οδήγησε στη σταθεροποίηση της περιοχής και την απελευθέρωση του Κουβέιτ.
Αντιθέτως ο πόλεμος εναντίον της Σερβίας απέτυχε ως προς τους στόχους του, γιατί αντί της δημιουργίας ενός πολυπολιτισμικού Κοσσυφοπεδίου, οδήγησε στην εθνοκάθαρση των Σέρβων στην περιοχή αυτή και στην επιβολή της τρομοκρατικής οργανώσεως του UCK και του ηγέτη τους κ. Χασίμ Τάτσι που η συντριπτική πλειοψηφία των Αλβανών αποστρέφεται εντονότατα.
Πέραν τούτου αποσταθεροποίησε σε σημαντικότατο βαθμό τις γειτονικές βαλκανικές χώρες, που αντιμετωπίζουν πρόσθετα οικονομικά προβλήματα και το κυριότερο έχει δημιουργήσει προϋποθέσεις ανεξαρτητοποιήσεως του Κοσσυφοπεδίου, δηλαδή αλλαγής των υφιστάμενων συνόρων στην περιοχή, προοπτική στην οποία αντετίθετο σθεναρότατα ο κ. Μπους.
Ο κ. Τζορτζ Μπους κατά την επίσκεψή του στην περιοχή μετά τον Πόλεμο του Κόλπου, είχε τοποθετήσει πολύ υψηλά στην ημερήσια διάταξη των συζητήσεων στην Αθήνα και στην Αγκυρα το Κυπριακό και σε συνεργασία με τον τότε πρωθυπουργό κ. Κ. Μητσοτάκη και τον Τούρκο πρόεδρο Τουργκούτ Οζάλ είχε σαφώς προσπαθήσει να επιτύχει τη λύση του προβλήματος.
Αντιθέτως η προσπάθεια των συνεργατών του κ. Κλίντον εξαντλείται, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, στην έναρξη ενός προσχηματικού διαλόγου περί τα τέλη Νοεμβρίου μεταξύ του προέδρου κ. Γλαύκου Κληρίδη και του κ. Ραούφ Ντενκτάς, ο οποίος επί της ουσίας αμφισβητεί το πλαίσιο των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας, απαιτώντας την αναγνώριση του καθεστώτος του που επεβλήθη με την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπό τις παρούσες συνθήκες ουδείς μπορεί να πειθαναγκάσει τον κ. Κλίντον να ασχοληθεί σοβαρά με την περιοχή και τα προβλήματά της, αλλά είναι επίσης σαφές ότι η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να θέσει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο τα θέματα που απασχολούν το έθνος, έστω και εάν δυσαρεστήσει κοινωνικώς τον υψηλό μας επισκέπτη.
|
| |
