ΣΤΑΣΕΙΣ (22-10-99)
Παραδόσεις	Εχει περάσει μήνας πια, και πάνω, από τη μέρα που άνοιξαν τα σχολεία. Αλλα ούτε ο αγιασμός φαίνεται να είχε αντίκρισμα (άλλωστε ο τίτλος «Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων» δεν σημαίνει ότι η εκπόνηση προγραμμάτων πέφτει στο μερίδιο του Θεού) ούτε οι υπουργικές διαβεβαιώσεις πως η φετινή χρονιά θα είναι η καλύτερη αποδείχθηκαν κάτι περισσότερο από βαριεστημένη εθιμοτυπική υπόσχεση. Ενα μήνα μετά, λοιπόν, υπάρχουν πολλά γυμνάσια και λύκεια όπου τα μαθήματα γίνονται έτσι χωρίς πρόγραμμα, και χωρίς καθηγητές βέβαια, χωρίς όλους τους καθηγητές. Οι μαθητές πληροφορούνται κάθε μέρα τι θα κάνουν την επομένη, ή μάλλον ποιοι καθηγητές θα καλύψουν τις ώρες της επομένης. Συχνά μάλιστα πληροφορούνται απλώς το όνομα ενός άγνωστού τους καθηγητή, και τίποτε για την ειδικότητά του. Κι έτσι, περνούν μαζί του άγονα την ώρα τους, γιατί αύριο-μεθαύριο θα φύγει κι αυτός. Και αφού δεν ξέρουν ποιες ημέρες της εβδομάδας θα έχουν εξάωρο και ποιες εφτάωρο, αδυνατούν να ρυθμίσουν τα διαβάσματά τους και την εξωσχολική ζωούλα τους· αδυνατούν να κανονίσουν τα αγγλικά τους, τα γαλλικά τους, τη μουσική τους, το μπάσκετ τους. Εκκρεμούν, μετεωρίζονται, πικραίνονται, βαριούνται, ανησυχούν, τσαντίζονται, μοιράζονται με τους γονείς τους τα αισθήματά τους, και οι γονείς, όλο και πιο συχνά, αποφασίζουν και τα παίρνουν από το Δημόσιο (άρα και από την παρέα τους) για να τα στείλουν σε κάποιο από τα ανθούντα ιδιωτικά. Ωστε τουλάχιστον να έχουν την ψευδαίσθηση ότι δεν σπαταλιέται άδικα ο κόπος τους και ότι, ήδη από τη δευτέρα Γυμνασίου, εξανεμίζεται η ακαδημαϊκή πιθανότητα των παιδιών, «το μέλλον τους», όπως συνηθίζουμε να λέμε. Ενα μήνα μετά, μένουν ακάλυπτες πολλές, πάρα πολλές διδακτικές θέσεις, παντού στην Ελλάδα, στην εκτός ιδιωτικής εκπαιδεύσεως Ελλάδα. Για να κορυφωθεί δε η φαρσοκωμωδία (ή μάλλον για να φανεί ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για δράμα), υπάρχουν ακόμη καθηγητές που εμφανίζονται κάθε πρωί στα κεντρικά γραφεία των ενώσεών τους με μια βαλίτσα στο χέρι, γιατί δεν ξέρουν σε ποια κωμόπολη θα διδάξουν σήμερα, σε ποια αύριο, και ποια ακριβώς από τα μαθήματα της ειδικότητάς τους. Μέσα στη φούρια της μεταρρύθμισης, και με τόσα θεαματικά «οράματα» να μας ζαλίζουν, η μέριμνα για τα στοιχειώδη φαίνεται ασήμαντη, σχεδόν βλακώδης. Αλλωστε, είναι παλιά παράδοση να βάζουμε το κάρο μπροστά από τα βόδια και να αναμένουμε θριαμβευτική πορεία. Και τις παραδόσεις μας πρέπει να τις σεβόμαστε, όσο μεταρρυθμιστές κι αν δηλώνουμε. Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ