Αναγομώσεις...
Η μεταρρύθμιση, εξαιτίας της οποίας κινδύνευσε πέρυσι να διαλυθεί η δευτεροβάθμια εκπαίδευση, άρχισε, έστω με προβλήματα, να εφαρμόζεται. Οι υποχωρήσεις του υπουργού Παιδείας κ. Γ. Αρσένη απάλυναν ορισμένα σημεία, ο χρόνος ευνόησε την ψυχραιμότερη θεώρηση των πραγμάτων - και τα μέτρα, που αρχικώς προέβαλλαν ως δαμόκλειος σπάθη, άρχισαν να δείχνουν τη θετική πλευρά τους. Ταυτοχρόνως, η ίδια η εφαρμογή του νέου συστήματος δημιούργησε διαφορετικές συνθήκες στα σχολεία, όπου π.χ. οι μαθητές της Γ‹ Λυκείου δεν έχουν φέτος την άνεση να ανέχονται τις καταλήψεις και να εντείνουν τη φροντιστηριακή παρακολούθηση, αφού τους ενδιαφέρει πλέον και ο προφορικός βαθμός τους. Οι νέες αυτές συνθήκες προοιωνίζονταν, κατ' αντικειμενική κρίση, ένα σχετικώς ήρεμο σχολικό έτος, με την προσοχή όλων στραμμένη στη βελτίωση του συστήματος και όχι στην εκ νέου άρνησή του. Παρά ταύτα, το χθεσινό δεύτερο μαθητικό συλλαλητήριο προδίδει ότι κάποιοι επιμένουν να προκαλέσουν επανάληψη της περυσινής αναφλέξεως. Μόνον που φέτος, ακριβώς επειδή δεν υπάρχει το πρόσφορο εκρηκτικό μίγμα της περασμένης χρονιάς, είναι προφανέστερο ότι οι κινητοποιήσεις υποκινούνται από κομματικές παρατάξεις της αντιπολιτεύσεως - και δη από το ΚΚΕ, του οποίου η οργάνωση νεολαίας είναι η μόνη με ισχυρή δύναμη επιρροής στους «συνδικαλιστές» του μαθητικού χώρου. Γύρω από αυτόν τον βασικό άξονα υποκινήσεως, στοιχίζονται με επιφυλάξεις και άλλοι κομματικοί κύκλοι - ακόμη και η Ν.Δ., της οποίας ορισμένα στελέχη έβλεπαν και πέρυσι την αναταραχή ως κομματικώς επωφελή. Η κομματική υποκίνηση εκδηλώνεται και στα συνδικαλιστικά όργανα των καθηγητών, όπου, μάλιστα, οι αποκλίσεις μεταξύ κομματικών γραμμών και προσωπικών απόψεων επιφανών στελεχών έχουν οδηγήσει σε κακοφωνία και ασαφή στάση. Το αποτέλεσμα, γνωστό από πλήθος άλλων συνδικαλιστικών χώρων, είναι διττώς αρνητικό. Οι εκπρόσωποι μαθητών και καθηγητών συμβάλλουν στη διάλυση των σχολείων χάριν των κομμάτων, ενώ η εύρυθμη λειτουργία τους αυτούς πρωτίστως ενδιαφέρει, όπως και η ευθύνη τους για μια νέα χαοτική κρίση στην Παιδεία ουδόλως μπορεί να αλλοτριωθεί. Ταυτοχρόνως, η κομματική αυτή πρόσδεση διαβρώνει την εκπροσωπευτική δύναμη των συνδικαλιστών, με αποτέλεσμα οι ενδιαφερόμενοι να μένουν «ανέστιοι», τα δε εκπροσωπευτικά όργανα να αντανακλούν τη βούληση ορισμένων δυναμικών ή οργανωμένων μειοψηφιών. Προ οφθαλμών έχουμε αφ' ενός τη διάβρωση των συνδικάτων, αφ' ετέρου την εκ μέρους των εκπροσώπων υπονόμευση των συμφερόντων των... εκπροσωπουμένων. Από την εκπαίδευση μέχρι τη ΔΕΗ, όπου οι συνδικαλιστές κατόρθωσαν να έρθουν σε ρήξη μεταξύ τους για το ασφαλιστικό μέλλον τους, ο κομματισμός «βλάπτει σοβαρά» τον συνδικαλισμό, τα συμφέροντα των εμπλεκομένων - και τελικώς αναιρεί τον κοινωνικό ρόλο του.