ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ (19-10-99)

Τηλεοπτικές αρένες
Αλήθεια, είναι τόσο διασκεδαστικό το θέαμα μιας γυναίκας που με ελαφρύ το μυαλό στρώνεται στα τηλεοπτικά σαλονάκια για να διηγηθεί τις απιστίες της προς τον παπά σύζυγό της; Και αρκεί η διασκέδαση που προσφέρει στο φιλοθεάμον κοινό, ώστε για χάρη του να εξαντληθούν οι ελάχιστες ψυχικές και πνευματικές αντοχές αυτής της γυναίκας, ώστε αμέσως μετά τα τηλεοπτικά συνεργεία να αναλάβουν οι ψυχίατροι να στηρίξουν την τραυματισμένη και σαλταρισμένη ψυχή της; Α! Πόση αντοχή έχει επιτέλους αυτός ο πολιτισμός όταν ταπεινώνει τους αδύνατους, όταν εκμεταλλεύεται με τέτοιο κυνισμό την αφέλειά τους; Οσο αφαιρείται το νόημα της ενημέρωσης των 8.00 παρά κάτι, τόσο πιο άγρια και αδιάφορη για τους κανόνες του πολιτισμού γίνεται, τόσο πιο ταπεινωτική για τους αδύναμους, τις γυναίκες και τα παιδιά. Γιατί δεν έφτανε ο τρόπος που μεταχειρίστηκαν την παπαδιά, μέχρι την τελική της εξόντωση τα δελτία του εντυπωσιασμού, αλλά όπως συνηθίζεται κάθε φορά με αφορμή πληροφορίες για κυκλώματα μαστροπείας και ισχυρούς τους προστάτες βρήκαν και πάλι θέση στην οικογενειακή τηλε-«ενημέρωση» πλάνα από νυχτερινά κέντρα, όπου ημίγυμνα γυναικεία κορμιά λικνίζονται στο ημίφως. Η ίδια πάντα υποκριτική τακτική του τηλεοπτικού θεάματος, που εκμεταλλεύεται με τον πιο σκληρό τρόπο και εμπορεύεται αυτό, το οποίο υποτίθεται ότι καταδικάζει. Α! Μα δεν γλιτώνει τίποτε από το διασκεδαστικό τηλεοπτικό θέαμα, όλα αλέθονται και η ευαισθησία και η αναισθησία και η εκμετάλλευση και η καταδίκη της, εκείνο που έχει σημασία είναι να συντηρούνται οι νοοτροπίες που αναπαράγουν τις αντιθέσεις, που συντηρούν τις ακραίες συμπεριφορές, κυρίως αυτές γιατί είναι οι πιο διασκεδαστικές και οι οποίες όταν προβάλλονται προκαλούν νέες αντιθέσεις και έντονους διάλογους για την «ποιότητα» του τηλεοπτικού θεάματος, ο οποίος επίσης γίνεται σπουδαίο τηλεοπτικό θέαμα. Το λέει, πολύ ωραία ο Ραμονέ στο βιβλίο του η «Τυραννία των ΜΜΕ», ότι η τηλεόραση κλείνει τους ορίζοντες των τηλεθεατών όλο και περισσότερο γύρω από τον εαυτό της. Τελευταίως, άλλωστε, έχει μεγάλη πέραση η άποψη ότι η ενημέρωση που προσφέρει η τηλεόραση είναι διαφορετική από εκείνη των εφημερίδων, γιατί η πρώτη δεν έχει τη δυνατότητα ανάλυσης και κριτικής και επίσης ότι η τηλεόραση είναι αποκλειστικώς ψυχαγωγία και δεν χρειάζεται να προσφέρει τίποτε άλλο. Είναι πολύ βολικός αυτός ο διαχωρισμός, καθώς αποενοχοποιεί πλήρως την τηλεόραση του εντυπωσιασμού και των ψυχαγωγικών δελτίων ειδήσεων. Φυσικά θέτει εκτός προβολής πολλά τηλεοπτικά είδη, όπως τα ντοκιμαντέρ για παράδειγμα, ενώ αφήνει ελεύθερο το πεδίο για τα δελτία ειδήσεων που κάνουν θέαμα πικρές οικογενειακές υποθέσεις, γυμνά γυναικεία κορμιά σε ώρα «εργασίας» και άλλα παρόμοια άχρηστα και ευτελή.
Γράφει η ΠΟΠΗ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΥ

	ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ (19-10-99)
Τηλεοπτικές αρένες	Αλήθεια, είναι τόσο διασκεδαστικό το θέαμα μιας γυναίκας που με ελαφρύ το μυαλό στρώνεται στα τηλεοπτικά σαλονάκια για να διηγηθεί τις απιστίες της προς τον παπά σύζυγό της; Και αρκεί η διασκέδαση που προσφέρει στο φιλοθεάμον κοινό, ώστε για χάρη του να εξαντληθούν οι ελάχιστες ψυχικές και πνευματικές αντοχές αυτής της γυναίκας, ώστε αμέσως μετά τα τηλεοπτικά συνεργεία να αναλάβουν οι ψυχίατροι να στηρίξουν την τραυματισμένη και σαλταρισμένη ψυχή της; Α! Πόση αντοχή έχει επιτέλους αυτός ο πολιτισμός όταν ταπεινώνει τους αδύνατους, όταν εκμεταλλεύεται με τέτοιο κυνισμό την αφέλειά τους; Οσο αφαιρείται το νόημα της ενημέρωσης των 8.00 παρά κάτι, τόσο πιο άγρια και αδιάφορη για τους κανόνες του πολιτισμού γίνεται, τόσο πιο ταπεινωτική για τους αδύναμους, τις γυναίκες και τα παιδιά. Γιατί δεν έφτανε ο τρόπος που μεταχειρίστηκαν την παπαδιά, μέχρι την τελική της εξόντωση τα δελτία του εντυπωσιασμού, αλλά όπως συνηθίζεται κάθε φορά με αφορμή πληροφορίες για κυκλώματα μαστροπείας και ισχυρούς τους προστάτες βρήκαν και πάλι θέση στην οικογενειακή τηλε-«ενημέρωση» πλάνα από νυχτερινά κέντρα, όπου ημίγυμνα γυναικεία κορμιά λικνίζονται στο ημίφως. Η ίδια πάντα υποκριτική τακτική του τηλεοπτικού θεάματος, που εκμεταλλεύεται με τον πιο σκληρό τρόπο και εμπορεύεται αυτό, το οποίο υποτίθεται ότι καταδικάζει. Α! Μα δεν γλιτώνει τίποτε από το διασκεδαστικό τηλεοπτικό θέαμα, όλα αλέθονται και η ευαισθησία και η αναισθησία και η εκμετάλλευση και η καταδίκη της, εκείνο που έχει σημασία είναι να συντηρούνται οι νοοτροπίες που αναπαράγουν τις αντιθέσεις, που συντηρούν τις ακραίες συμπεριφορές, κυρίως αυτές γιατί είναι οι πιο διασκεδαστικές και οι οποίες όταν προβάλλονται προκαλούν νέες αντιθέσεις και έντονους διάλογους για την «ποιότητα» του τηλεοπτικού θεάματος, ο οποίος επίσης γίνεται σπουδαίο τηλεοπτικό θέαμα. Το λέει, πολύ ωραία ο Ραμονέ στο βιβλίο του η «Τυραννία των ΜΜΕ», ότι η τηλεόραση κλείνει τους ορίζοντες των τηλεθεατών όλο και περισσότερο γύρω από τον εαυτό της. Τελευταίως, άλλωστε, έχει μεγάλη πέραση η άποψη ότι η ενημέρωση που προσφέρει η τηλεόραση είναι διαφορετική από εκείνη των εφημερίδων, γιατί η πρώτη δεν έχει τη δυνατότητα ανάλυσης και κριτικής και επίσης ότι η τηλεόραση είναι αποκλειστικώς ψυχαγωγία και δεν χρειάζεται να προσφέρει τίποτε άλλο. Είναι πολύ βολικός αυτός ο διαχωρισμός, καθώς αποενοχοποιεί πλήρως την τηλεόραση του εντυπωσιασμού και των ψυχαγωγικών δελτίων ειδήσεων. Φυσικά θέτει εκτός προβολής πολλά τηλεοπτικά είδη, όπως τα ντοκιμαντέρ για παράδειγμα, ενώ αφήνει ελεύθερο το πεδίο για τα δελτία ειδήσεων που κάνουν θέαμα πικρές οικογενειακές υποθέσεις, γυμνά γυναικεία κορμιά σε ώρα «εργασίας» και άλλα παρόμοια άχρηστα και ευτελή. Γράφει η ΠΟΠΗ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΥ