Το ζάπινγκ των αισθημάτων
|
Οσοι παραμένουμε στο σπίτι μας, το απείραχτο από το σεισμό, κάτι πάμε να καταλάβουμε, κάπως προσπαθούμε να νιώσουμε, αλλά και πάλι το δράμα είναι σκέτος ήχος, απλή σκιά· βοηθάνε άλλωστε ιδιαίτερα και οι ειδήσεις στην τηλεόραση, που, μετά την εθιμοτυπική στάση στους καταυλισμούς και στον καημό τους, εγκαταλείπουν το συμπονετικό ύφος και μ' ένα «ας αλλάξουμε όμως τώρα κλίμα», προχωρούν σε κόσμους πιο λαμπρούς, π.χ. σε μια πλούσια κολεξιόν, σε μια επίσης πλούσια εκδήλωση σε κάποιο τέμενος του ημερήσιου πολιτισμού μας ή στα γκολ της ημέρας. Κάνουμε, λοιπόν, κι εμείς ζάπινγκ στα αισθήματά μας και καταναλώνουμε την επόμενη είδηση. Κι έξω βρέχει. Πέρα, μακριά, στις «πληγείσες περιοχές» κατά το τετριμμένο λεξιλόγιο, βρέχει. Και δεν βρέχει μονάχα υποσχέσεις, δεσμεύσεις και επισκέψεις εκτάκτως συγκινημένων αξιωματούχων, κυβερνητικών, αντιπολιτευομένων και εκκλησιαστικών.
Οσοι μένουμε στο άθικτο σπίτι μας και συνεχίζουμε ατάραχοι την καθημερινότητά μας, κάτι προσπαθούμε να νιώσουμε αλλά και πάλι το πρόβλημα είναι ξένο και περνάει έξω από την επιδερμίδα μας. Το μόνο που μας «σώζει» είναι το εξής εφεύρημα, με το οποίο παρηγορούμε τον εαυτό μας: «Εμείς», έτσι λέμε, «εμείς δεν δίνουμε χαλασμένα τρόφιμα στους σεισμόπληκτους, για ν' αβγατίσουμε το κέρδος μας. Εμείς δεν τους ζητάμε αστρονομικά νοίκια για ένα υπόγειο. Εμείς δεν διαδηλώνουμε για να μην έρθουν τα παιδιά τους στο σχολείο μας και χαλάσει η σειρά των δικών μας παιδιών»... Πάντα οι άλλοι φταίνε, οι άφαντοι και άγνωστοι άλλοι, ανύπαρκτοι προφανώς, αφού κανένας δεν αναγνωρίζεται σ' αυτούς, κανένας δεν ομολογεί ότι τους ανήκει.
Εμείς, όσοι μένουμε στο σπιτάκι μας και παραγγέλνουμε ήδη το πετρέλαιο ή τα ξύλα για το τζάκι, κάτι προσπαθούμε να νιώσουμε, αλλά δεν είναι τόσο εύκολο. Δεν είναι τόσο εύκολο να πιστέψουμε ότι αυτούς τους ανθρώπους (που τώρα πενθούν τους δικούς τους και διαμαρτύρονται για τους «εξαφανισθέντες» φακέλους των φονικών εργοστασίων) θα τους βλέπουμε για χρόνια μπροστά μας, να τρέχουν μαυροφορεμένοι στα δικαστήρια, κρατώντας μια φωτογραφία ανθρώπου αγαπημένου ή ένα κομμάτι τσιμέντου και ζητώντας ένα δίκιο που θα το έχουν χάσει για πάντα, γιατί δεν θα το έχουν βρει στην ώρα του. Προσπαθούμε, η αλήθεια αυτή είναι, να τους νιώσουμε. Αλλά δεν υπάρχει τίποτε πιο εύκολο, πιο φυσικό κι ανθρώπινο από το ζάπινγκ των αισθημάτων.
|
| |
