ΣΤΑΣΕΙΣ (14-10-99)

Στο βάθος;
Οσο αυθαίρετο κι αν είναι το κομμάτιασμα του χρόνου με βάση επεισόδια που είτε τεκμηριώθηκαν ιστορικά είτε παραμένουν στην περιοχή του θρύλου, το στρογγύλεμά του, οι χιλιετίες ας πούμε, ερεθίζουν ανέκαθεν το ανθρώπινο «πνεύμα», οδηγώντας το συχνότατα στην παραφροσύνη. Η παράκρουση με το μιλένιουμ -η οποία προκλήθηκε από τα μίντια αλλά και από όσους σχεδιάζουν να θησαυρίσουν εκμεταλλευόμενοι την περί τρίτης χιλιετίας φλυαρία- εμφανίζεται αθεράπευτη. Καμία αξία δεν έχει στο σύστημα αυτής της καθοδηγημένης υστερίας το γεγονός ότι, πρώτον, ακόμη δεν έχει αποδειχθεί με αδιάσειστα στοιχεία πότε ακριβώς γεννήθηκε ο Χριστός, και, δεύτερον, ότι ακόμη κι αν γεννήθηκε τη χρονιά που επέλεξαν πολύ αργότερα οι πιστοί του, και πάλι, οι δύο χιλιετίες παραμένουν ασυμπλήρωτες, άρα η συντελειολογία, ο δισχιλιασμός και όλα τα συναφή είναι αριθμητικώς ανερμάτιστα, εκτός από πνευματικώς τραγελαφικά. Αλλά, βέβαια, οι γιορτές έχουν ετοιμαστεί, στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη, στο Παρίσι, στην έρμη την Ακρόπολη, και πρέπει να γίνουν. Και όχι τόσο για να μην πάνε χαμένα τα έξοδα όσο γιατί τα έσοδα αναμένονται τεράστια. Αλλά, για να αποδειχθεί πως η ήττα του ανθρώπινου πνεύματος είναι συντριπτική, εκτός από όσους ετοιμάζουν πανηγύρεις, υπάρχουν κι εκείνοι που ετοιμάζουν θανατικά, μαζικά θανατικά. Δεκάδες μεσσίες («αυτοαποκαλούμενους» τους χαρακτηρίζουμε χλευαστικά, αλλά ο χαρακτηρισμός αυτός ισχύει και αναδρομικώς, εφόσον οι περισσότεροι μεσσίες, αν όχι όλοι, είτε απέδωσαν αυτοπροσώπως στον εαυτό τους τη θεϊκή ιδιότητα, σε κρίση σεμνότητας προφανώς, είτε τους την απένειμαν οι συγκαιρινοί ή κατοπινοί οπαδοί τους), δεκάδες μεσσίες λοιπόν απολαμβάνουν την απόλυτη εξουσία, σκηνοθετώντας τον τελετουργικό θάνατο των φανατισμένων ακολούθων τους. Γιατί πεθαίνουν; Αφενός για να αποδείξουν την ισχύ του κυρίου τους, και αφετέρου για να... γλιτώσουν από τον επερχόμενο Αρμαγεδδώνα. Εφιαλτικά νήπια, στ' αλήθεια, αυτή η θανάσιμη «ομοιοπαθητική». Πού αγρεύουν μαθητές οι κοσμοσωτήρες; Παντού, και πανεύκολα, εφόσον οι αντιστάσεις είναι μοναχικές και σπασμωδικές. Στη Νέα Υόρκη, στο Παρίσι, στο Λονδίνο - στην Ελλάδα. Παντού όπου ο άνθρωπος, σπρωγμένος από το παραλυτικό άγχος, την εν πλήθει μοναξιά, την εσωτερική του ήττα, ακόμη και από την ανία, καταρρέει μέσα στον άπατο Καιάδα των ιδεών, των αξιών, των θρησκειών, των φαντασιώσεων, των ανθρώπινων κοινοτήτων. Δεν είναι, βέβαια, αποκλειστικά γνωρίσματα των καιρών μας αυτά. Και άλλοτε οι άνθρωποι φαγώθηκαν από το κενό. Αλλωστε, αυτή είναι η μοναδική παρηγορία: η κληρονομιά του παρελθόντος, κληρονομιά συντριβής αλλά και θριάμβων. Και κανένας γκουρού.
Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ

	ΣΤΑΣΕΙΣ (14-10-99)
Στο βάθος;	Οσο αυθαίρετο κι αν είναι το κομμάτιασμα του χρόνου με βάση επεισόδια που είτε τεκμηριώθηκαν ιστορικά είτε παραμένουν στην περιοχή του θρύλου, το στρογγύλεμά του, οι χιλιετίες ας πούμε, ερεθίζουν ανέκαθεν το ανθρώπινο «πνεύμα», οδηγώντας το συχνότατα στην παραφροσύνη. Η παράκρουση με το μιλένιουμ -η οποία προκλήθηκε από τα μίντια αλλά και από όσους σχεδιάζουν να θησαυρίσουν εκμεταλλευόμενοι την περί τρίτης χιλιετίας φλυαρία- εμφανίζεται αθεράπευτη. Καμία αξία δεν έχει στο σύστημα αυτής της καθοδηγημένης υστερίας το γεγονός ότι, πρώτον, ακόμη δεν έχει αποδειχθεί με αδιάσειστα στοιχεία πότε ακριβώς γεννήθηκε ο Χριστός, και, δεύτερον, ότι ακόμη κι αν γεννήθηκε τη χρονιά που επέλεξαν πολύ αργότερα οι πιστοί του, και πάλι, οι δύο χιλιετίες παραμένουν ασυμπλήρωτες, άρα η συντελειολογία, ο δισχιλιασμός και όλα τα συναφή είναι αριθμητικώς ανερμάτιστα, εκτός από πνευματικώς τραγελαφικά. Αλλά, βέβαια, οι γιορτές έχουν ετοιμαστεί, στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη, στο Παρίσι, στην έρμη την Ακρόπολη, και πρέπει να γίνουν. Και όχι τόσο για να μην πάνε χαμένα τα έξοδα όσο γιατί τα έσοδα αναμένονται τεράστια. Αλλά, για να αποδειχθεί πως η ήττα του ανθρώπινου πνεύματος είναι συντριπτική, εκτός από όσους ετοιμάζουν πανηγύρεις, υπάρχουν κι εκείνοι που ετοιμάζουν θανατικά, μαζικά θανατικά. Δεκάδες μεσσίες («αυτοαποκαλούμενους» τους χαρακτηρίζουμε χλευαστικά, αλλά ο χαρακτηρισμός αυτός ισχύει και αναδρομικώς, εφόσον οι περισσότεροι μεσσίες, αν όχι όλοι, είτε απέδωσαν αυτοπροσώπως στον εαυτό τους τη θεϊκή ιδιότητα, σε κρίση σεμνότητας προφανώς, είτε τους την απένειμαν οι συγκαιρινοί ή κατοπινοί οπαδοί τους), δεκάδες μεσσίες λοιπόν απολαμβάνουν την απόλυτη εξουσία, σκηνοθετώντας τον τελετουργικό θάνατο των φανατισμένων ακολούθων τους. Γιατί πεθαίνουν; Αφενός για να αποδείξουν την ισχύ του κυρίου τους, και αφετέρου για να... γλιτώσουν από τον επερχόμενο Αρμαγεδδώνα. Εφιαλτικά νήπια, στ' αλήθεια, αυτή η θανάσιμη «ομοιοπαθητική». Πού αγρεύουν μαθητές οι κοσμοσωτήρες; Παντού, και πανεύκολα, εφόσον οι αντιστάσεις είναι μοναχικές και σπασμωδικές. Στη Νέα Υόρκη, στο Παρίσι, στο Λονδίνο - στην Ελλάδα. Παντού όπου ο άνθρωπος, σπρωγμένος από το παραλυτικό άγχος, την εν πλήθει μοναξιά, την εσωτερική του ήττα, ακόμη και από την ανία, καταρρέει μέσα στον άπατο Καιάδα των ιδεών, των αξιών, των θρησκειών, των φαντασιώσεων, των ανθρώπινων κοινοτήτων. Δεν είναι, βέβαια, αποκλειστικά γνωρίσματα των καιρών μας αυτά. Και άλλοτε οι άνθρωποι φαγώθηκαν από το κενό. Αλλωστε, αυτή είναι η μοναδική παρηγορία: η κληρονομιά του παρελθόντος, κληρονομιά συντριβής αλλά και θριάμβων. Και κανένας γκουρού. Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ