Τραγελαφικά
Το ΠΑΣΟΚ, κατά την περίοδο της πρωθυπουργίας του κ. Κ. Σημίτη, δοκιμάστηκε από δεινές κρίσεις. Πέρασε την κρίση των Ιμίων, την κρίση Οτσαλάν, την κρίση των μαθητικών καταλήψεων. Ολες άφησαν το πολιτικό αποτύπωμά τους, όλες πυροδότησαν αντιδράσεις στους κόλπους του κόμματος, όλες όμως αντιμετωπίστηκαν με πνεύμα συνοχής και σχετική ψυχραιμία, ακόμη και όπου οι εσωτερικές διαφωνίες ήταν έκδηλες. Ας μην εναβρύνονται, όμως, τα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος. Ως απεδείχθη, απλώς ευτύχησαν να μη δοκιμάσουν μία αληθινή κρίση· μία κρίση... Λούλη. Τότε, θα βλέπαμε πόσο ανθεκτικό είναι το κόμμα τους στα Ρίχτερ της πολιτικής εντάσεως. Είναι, πράγματι, εξωφρενικό. Ενας άτυπος σύμβουλος του προέδρου της Ν.Δ., μη μέλος του κόμματος ο ίδιος, κατορθώνει να προκαλέσει νευρικό παροξυσμό και κύμα ομφαλοσκοπικών αναζητήσεων σε όλα τα ανώτερα κομματικά στελέχη της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως - και μάλιστα ακριβώς στη χρονική στιγμή, που το κόμμα τους έχει αποφασίσει να αντιπαρατεθεί αποφασιστικά στα διαπλεκόμενα συμφέροντα και να αναγάγει σε μείζον προεκλογικό ζήτημα την όζουσα παρουσία τους στον δημόσιο βίο. Από «μακροσκοπική» πολιτική άποψη, δεν έχει τελικώς σημασία αν ο κ. Λούλης ενήργησε εν γνώσει του κ. Καραμανλή και σε ποιο βαθμό. Ακόμη και αν μπορεί κανείς να χρεώσει μερίδιο ευθύνης για την ενδοκομματική αυτή «οπερέτα» στον πρόεδρο της Ν.Δ., κρίσιμο παραμένει το αποτέλεσμα: η Νέα Δημοκρατία, στην αντιπολίτευση από το 1993, έχοντας κάθε ευκαιρία να ανασυγκροτηθεί υπό έναν νέον αρχηγό με αναμφισβήτητη κομματική νομιμοποίηση, «κατορθώνει» να παγιδεύεται σε εσωτερικές αναζητήσεις και σπαραγμούς οιονεί ψυχαναλυτικής αρμοδιότητος σε βαθμό πολύ μεγαλύτερο από το ΠΑΣΟΚ, το οποίο αντιμετωπίζει όχι μόνον κυβερνητικές κρίσεις, αλλά και γνήσιες ενδοκομματικές πολιτικές διαφωνίες επί θεμάτων αρχής. Η εικόνα αυτή αντανακλάται όχι μόνον στο γεγονός ότι ο κ. Λούλης τόλμησε να πει όσα είπε, αλλά και στο ότι τα σχόλιά του αναγορεύθηκαν σε επίκεντρο του δημοσίου προβληματισμού των στελεχών του κόμματος. Η Νέα Δημοκρατία δεν πρέπει να λησμονεί ότι η θέση της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως της προσδίδει θεσμικό ρόλο - και αντίστοιχη ευθύνη. Αν το ένστικτο της πολιτικής επιβιώσεως δεν της αρκεί, για να συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να είναι ενωμένη και πλήρως συντονισμένη, όταν «πάει να τα βάλει» με τα διαπλεκόμενα, θα ήταν καλό να αντιληφθεί ότι της το επιβάλλουν οι θεσμικές της ευθύνες. Ευθύνες, που οι ψηφοφόροι ασφαλώς θα θυμηθούν, ακόμη και αν η ίδια η αξιωματική αντιπολίτευση εξακολουθήσει να τις λησμονεί.