ΣΧΟΛΙΟ Του ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΡΑΚΟΥΣΗ (13-10-99)

Στην εποχή του Παπα - Κώστα
Ο Πάπα - Κώστας ήταν πάντα παρών. Στις χαρές, στις λύπες, στις δυσκολίες, ήταν εκεί κοντά στο εκκλησίασμα. Αρωγός στην ανέχεια, είχε να πει ένα καλό λόγο, να συμπαρασταθεί, να στηρίξει τους κατατρεγμένους, τους φτωχούς, εκείνους που είχαν ανάγκη από βοήθεια. Ψηλός, ευθυτενής, έδιδε στο ράσο αέρα, προκαλούσε το σεβασμό σε μικρούος και μεγάλους. Γνώριζε όλα τα παιδιά με το μικρό όνομά τους, σε ποια τάξη πάνε στο σχολείο, παρακολουθούσε την πρόοδό τους, είχα κάθε φορά να πει κάτι. Ο λόγος άλλοτε επαινετικός, άλλοτε παρεναιτικός, αλλά πάντα γλυκύς και ευθύς, επιβεβαίωνε τη θέση του πνευματικού ηγήτορα στη μικρή τοπική κοινωνία. Ανθρωπος του πολέμου, στερημένος ο ίδιος, με λίγες γνώσεις, που όμως φρόντισε να τις ενισχύσει αργότερα κάνοντας πανεπιστημιακές σπουδές, ήταν για το χωριό ένα πρόσωπο κεντρικό και σεβάσμιο. Πολιτικοποιημένος, αλλά ουδέποτε εκτεθειμένος, μακριά από τις διαφορές της μικροπολιτικής, δεν άφησε ποτέ να εννοηθεί ότι είναι με τον ένα ή τον άλλον, αντιθέτως φρόντιζε με την διακριτική, σπάνια, όποτε χρειαζόταν, παρέμβασή του να ηρεμεί τα πάθη. Να εξομαλύνει τις συγκρούσεις, να μεταδίδει την ηρεμία του εκκλησιαστικού λόγου, χωρίς να προκαλεί, ούτε να υποκρίνεται. Ποτέ δεν ακούστηκε το παραμικρό για τον Παπα - Κώστα. Λιτός στην καθημερινή ζωή του, ο βίος του αψεγάδιαστος, δεν άφησε ποτέ περιθώριο στον οποιονδήποτε για οτιδήποτε. Η παρουσία του στην Εκκλησία, στο δρόμο ή ακόμη στο καφενείο, όταν καμια φορά τα καλοκαίρια έπινε τον καφέ του στου μπαρμπα-Χριστόφορου, ήταν το ίδιο σεβάσμια. Ετρεχαν όλοι να του φιλήσουν το χέρι, να υποδηλώσουν το σεβασμό τους. Ηρεμος πάντα, ακόμη και όταν τον ενοχλούσαν οι μανάδες με τα παιδιά που σπρώχνονταν για μεταλαβιά στις μεγάλες γιορτές, αρκούσε μια του κουβέντα για να βάλει τους πάντες σε τάξη. Σε όλες τις εκκλησιαστικές γιορτές παρών, στα μυστήρια και στις τελετές, ήταν εκεί. Τον θυμούνται οι περισσότεροι μέσα στο χιονιά να γυρνάει την ημέρα των Θεοφανείων όλα τα σπίτια για να ξορκίσει το κακό. Ηταν αυτή η εποχή του Παπα - Κώστα, μια άλλη εποχή για την Εκκλησία. Μια εποχή που αναπολούν οι περισσότεροι σε τούτες τις ταραγμένες μέρες της δημοσιότητας, των μέσων, των μεγάλων λόγων και των λίγων πράξεων.

	ΣΧΟΛΙΟ Του ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΡΑΚΟΥΣΗ (13-10-99)
Στην εποχή του Παπα - Κώστα	Ο Πάπα - Κώστας ήταν πάντα παρών. Στις χαρές, στις λύπες, στις δυσκολίες, ήταν εκεί κοντά στο εκκλησίασμα. Αρωγός στην ανέχεια, είχε να πει ένα καλό λόγο, να συμπαρασταθεί, να στηρίξει τους κατατρεγμένους, τους φτωχούς, εκείνους που είχαν ανάγκη από βοήθεια. Ψηλός, ευθυτενής, έδιδε στο ράσο αέρα, προκαλούσε το σεβασμό σε μικρούος και μεγάλους. Γνώριζε όλα τα παιδιά με το μικρό όνομά τους, σε ποια τάξη πάνε στο σχολείο, παρακολουθούσε την πρόοδό τους, είχα κάθε φορά να πει κάτι. Ο λόγος άλλοτε επαινετικός, άλλοτε παρεναιτικός, αλλά πάντα γλυκύς και ευθύς, επιβεβαίωνε τη θέση του πνευματικού ηγήτορα στη μικρή τοπική κοινωνία. Ανθρωπος του πολέμου, στερημένος ο ίδιος, με λίγες γνώσεις, που όμως φρόντισε να τις ενισχύσει αργότερα κάνοντας πανεπιστημιακές σπουδές, ήταν για το χωριό ένα πρόσωπο κεντρικό και σεβάσμιο. Πολιτικοποιημένος, αλλά ουδέποτε εκτεθειμένος, μακριά από τις διαφορές της μικροπολιτικής, δεν άφησε ποτέ να εννοηθεί ότι είναι με τον ένα ή τον άλλον, αντιθέτως φρόντιζε με την διακριτική, σπάνια, όποτε χρειαζόταν, παρέμβασή του να ηρεμεί τα πάθη. Να εξομαλύνει τις συγκρούσεις, να μεταδίδει την ηρεμία του εκκλησιαστικού λόγου, χωρίς να προκαλεί, ούτε να υποκρίνεται. Ποτέ δεν ακούστηκε το παραμικρό για τον Παπα - Κώστα. Λιτός στην καθημερινή ζωή του, ο βίος του αψεγάδιαστος, δεν άφησε ποτέ περιθώριο στον οποιονδήποτε για οτιδήποτε. Η παρουσία του στην Εκκλησία, στο δρόμο ή ακόμη στο καφενείο, όταν καμια φορά τα καλοκαίρια έπινε τον καφέ του στου μπαρμπα-Χριστόφορου, ήταν το ίδιο σεβάσμια. Ετρεχαν όλοι να του φιλήσουν το χέρι, να υποδηλώσουν το σεβασμό τους. Ηρεμος πάντα, ακόμη και όταν τον ενοχλούσαν οι μανάδες με τα παιδιά που σπρώχνονταν για μεταλαβιά στις μεγάλες γιορτές, αρκούσε μια του κουβέντα για να βάλει τους πάντες σε τάξη. Σε όλες τις εκκλησιαστικές γιορτές παρών, στα μυστήρια και στις τελετές, ήταν εκεί. Τον θυμούνται οι περισσότεροι μέσα στο χιονιά να γυρνάει την ημέρα των Θεοφανείων όλα τα σπίτια για να ξορκίσει το κακό. Ηταν αυτή η εποχή του Παπα - Κώστα, μια άλλη εποχή για την Εκκλησία. Μια εποχή που αναπολούν οι περισσότεροι σε τούτες τις ταραγμένες μέρες της δημοσιότητας, των μέσων, των μεγάλων λόγων και των λίγων πράξεων.