ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ (08-10-99)

«Μπούμερανγκ»

Οπως προβλεπόταν από μήνες πριν, η σχολική χρονιά εγκαινιάζεται με τους μαθητές στους δρόμους και όχι στις τάξεις και τα θρανία. Προς στιγμήν, φάνηκε ότι ο συγκλονισμός από το σεισμό θα ανέστειλε αυτές τις «κινητοποιήσεις», όπως με αυταρέσκεια αποκαλούνται. Αλλά φαίνεται ότι τίποτα δεν μπορεί να αναστείλει την τυφλή τακτική ορισμένων, που χωρίς να πάρουν κανένα μάθημα από το παρελθόν, εξακολουθούν να πιστεύουν: Αρκεί να χτυπήσουμε. Ποιος θα πληρώσει το χτύπημα δεν έχει καμία σημασία. Αφορμή των «κινητοποιήσεων» είναι η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Ομως, ελάχιστη πείρα αν έχει κανείς, μόνο από την εμφάνιση και το συντονισμό των μαθητικών διαδηλώσεων, καταλαβαίνει από ποιον πολιτικό χώρο υποκινούνται και οργανώνονται και από ποιους άλλους στηρίζονται πολιτικά και για ποιους λόγους. Είχαμε όλοι ευχηθεί ότι η προεκλογική εκστρατεία δεν θα άρχιζε από τα σχολεία και από τους καταυλισμούς των σεισμοπλήκτων. Επειδή προφανώς η πολιτική τύφλωση δεν γνωρίζει ούτε ιερό ούτε όσιο, είναι βέβαιο ότι θα αρχίσει από αυτά τα δύο σημεία. Ο πολιτικός μας κόσμος φαίνεται ότι δεν γνωρίζει άλλη «πολιτική φιλοσοφία» και αγωγή, πέραν της «κεφαλαιοποίησης» της πάσης φύσεως και προελεύσεως δυσαρέσκειας. Αλλά, έστω, ότι η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση είναι η αιτία και όχι η αφορμή ή η ευκαιρία προς άγραν οπαδών μέσω των «αγωνιστικών κινητοποιήσεων». Ποια μέχρι τώρα ήταν η απάντηση στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση; Ενα πελώριο «όχι», μια απόλυτη (και παράλογη) άρνηση, τυφλή άρνηση για την άρνηση, που δεν αφήνει άλλο περιθώριο, παρά μόνο για την επαναφορά του προηγούμενου εκπαιδευτικού συστήματος, το οποίο εν τούτοις όλοι κατέκριναν. Οχι στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, όχι στις εξετάσεις των μαθητών, όχι στα πολλά μαθήματα και τα πολλά βιβλία, όχι στην αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου, όχι σε οποιοδήποτε κίνητρο προσωπικής προόδου, πλην της παθητικής παρόδου του χρόνου! Αν συγκεντρώσετε όλα αυτά τα όχι θα καταλήξετε αβίαστα στο συμπέρασμα ότι το ζητούμενο είναι ένα: Το σχολείο της ήσσονος προσπάθειας, για μαθητές και δασκάλους, χωρίς εξετάσεις, χωρίς αξιολόγηση, με μονόπλευρη διδασκαλία τεσσάρων (ουσιαστικά) μαθημάτων στο Λύκειο. Αυτά ήταν τα συνθήματα του ΠΑΣΟΚ μέχρι τώρα, συνθήματα που δυστυχώς του δόθηκε (από το λαό) η δύναμη να τα κάνει πράξη και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Το γράψαμε και άλλοτε: Το μεγάλο κακό που έκανε το ΠΑΣΟΚ στον τόπο είναι ότι βρήκε πολλούς μιμητές, που πιστεύω ότι θα έχουν την ίδια «επιτυχία», ακολουθώντας τον ίδιο δρόμο. Εχω μια απορία: οι οργανωτές, οι υποκινητές και εκείνοι που απλώς παρέχουν την πολιτική τους στήριξη στην καταστροφή του δημόσιου σχολείου (περί αυτού πρόκειται, μην έχετε καμιά αμφιβολία και μην επικαλείσθε καν