ΣΤΑΣΕΙΣ (06-10-99)

Στρατοί...
Δεν είναι πανηγύρι το ποδόσφαιρο. Πόλεμος είναι, γι' αυτό και οι γονείς το σκέφτονται τρεις και πέντε φορές -και τελικά δεν το αποφασίζουν- να πάρουν τα πιτσιρίκια τους στο γήπεδο, να τα προσηλυτίσουν. Πόλεμος είναι. Με τις φονικές φωτοβολίδες του, τα καδρόνια, τις πέτρες, τα τσιμέντα. Με τα αιμοχαρή συνθήματα, με τα ρήματα της συντριβής -θα σας λιώσουμε, θα σας συντρίψουμε- να εκτοξεύονται με την κυριολεξία τους κι όχι σαν ακίνδυνες μεταφορές. Με τις κατάλληλες στολές να προωθούν την ομοιογένεια, με τα σημάδια αναγνώρισης των συμμάχων, τα γιουρούσια, την κατασκοπεία, την αναγνώριση των σημείων όπου συχνάζουν οι αντίπαλοι, τις ενέδρες. Με τις ουσίες της μέθης πρόχειρες, για να κρατιέται ζωηρό το φρόνημα. Με τους στρατηγούς, τους λοχαγούς, τους ιδεολογικούς καθοδηγητές (αυτοί εδρεύουν σε εφημερίδες και κανάλια), και βέβαια με τους ψιλούς και τους οπλίτες, το ταπεινό στράτευμα. Κάθε ταξίδι στην έδρα του αντιπάλου για ένα από τα δεκάδες «ματς της χρονιάς» μοιάζει με εκστρατεία. Οσοι μετέχουν, ξέρουν καλά ότι θα χρειαστεί να πολεμήσουν, να ματώσουν, να παίξουν πετροπόλεμο με τα αντίπαλα στρατεύματα, τους οπαδούς δηλαδή των ομάδων με τους οποίους δεν τους χωρίζει απλώς ένα χρώμα, μια φανέλα, αλλά ένας κόσμος ολόκληρος. Γιατί, για κάθε οπαδό, ο κόσμος όλος εξισώνεται με τον ορίζοντα της αγαπημένης του ομάδας· τίποτε δεν υπάρχει έξω πέρα από αυτόν, διότι τίποτε δεν πρέπει να υπάρχει. Ο πόλεμος, παντού και πάντοτε, άρα και στο ποδόσφαιρο, έχει τους νικητές του. Σ' αυτούς όμως δεν συγκαταλέγονται ποτέ οι φίλαθλοι, οι οπαδοί, ακόμη κι αν η ομάδα τους κατανικήσει την αντίπαλη. Νικητές, επί της ουσίας (της οικονομικής και της ιδεολογικής) νικητές, και όχι στην περιοχή της φαντασίωσης και της υπεραναπλήρωσης, είναι οι στρατηγοί, όσοι επενδύουν στο φανατισμό των «οπλιτών» και τον ερεθίζουν ακατάπαυστα. Νικητές είναι όσοι έχουν υπό την απόλυτη εξουσία τους τέτοιας μορφής και συγκρότησης στρατεύματα, τα οποία άλλωστε τους κοστίζουν ελάχιστα. Νικητές είναι αυτοί που δεν πάνε ποτέ στα δικαστήρια, κι ας ξυλοκοπήσουν οποιονδήποτε κι ας τραβήξουν πιστόλι και δεν θα κινδυνέψουν ποτέ να φάνε κατακέφαλα φωτοβολίδα ή πέτρα, γιατί τους προστατεύει η εξάρτυση του επισήμου και η θεσμική απόσταση από τον «όχλο». Κι ούτε και θα χρειαστεί ποτέ να ταξιδέψουν με ένα πούλμαν που γύρω στα χαράματα αναλαμβάνει να το οδηγήσει ο ύπνος θάνατος, για «λόγους οικονομίας», δηλαδή κέρδους.
Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ

	ΣΤΑΣΕΙΣ (06-10-99)
Στρατοί...	Δεν είναι πανηγύρι το ποδόσφαιρο. Πόλεμος είναι, γι' αυτό και οι γονείς το σκέφτονται τρεις και πέντε φορές -και τελικά δεν το αποφασίζουν- να πάρουν τα πιτσιρίκια τους στο γήπεδο, να τα προσηλυτίσουν. Πόλεμος είναι. Με τις φονικές φωτοβολίδες του, τα καδρόνια, τις πέτρες, τα τσιμέντα. Με τα αιμοχαρή συνθήματα, με τα ρήματα της συντριβής -θα σας λιώσουμε, θα σας συντρίψουμε- να εκτοξεύονται με την κυριολεξία τους κι όχι σαν ακίνδυνες μεταφορές. Με τις κατάλληλες στολές να προωθούν την ομοιογένεια, με τα σημάδια αναγνώρισης των συμμάχων, τα γιουρούσια, την κατασκοπεία, την αναγνώριση των σημείων όπου συχνάζουν οι αντίπαλοι, τις ενέδρες. Με τις ουσίες της μέθης πρόχειρες, για να κρατιέται ζωηρό το φρόνημα. Με τους στρατηγούς, τους λοχαγούς, τους ιδεολογικούς καθοδηγητές (αυτοί εδρεύουν σε εφημερίδες και κανάλια), και βέβαια με τους ψιλούς και τους οπλίτες, το ταπεινό στράτευμα. Κάθε ταξίδι στην έδρα του αντιπάλου για ένα από τα δεκάδες «ματς της χρονιάς» μοιάζει με εκστρατεία. Οσοι μετέχουν, ξέρουν καλά ότι θα χρειαστεί να πολεμήσουν, να ματώσουν, να παίξουν πετροπόλεμο με τα αντίπαλα στρατεύματα, τους οπαδούς δηλαδή των ομάδων με τους οποίους δεν τους χωρίζει απλώς ένα χρώμα, μια φανέλα, αλλά ένας κόσμος ολόκληρος. Γιατί, για κάθε οπαδό, ο κόσμος όλος εξισώνεται με τον ορίζοντα της αγαπημένης του ομάδας· τίποτε δεν υπάρχει έξω πέρα από αυτόν, διότι τίποτε δεν πρέπει να υπάρχει. Ο πόλεμος, παντού και πάντοτε, άρα και στο ποδόσφαιρο, έχει τους νικητές του. Σ' αυτούς όμως δεν συγκαταλέγονται ποτέ οι φίλαθλοι, οι οπαδοί, ακόμη κι αν η ομάδα τους κατανικήσει την αντίπαλη. Νικητές, επί της ουσίας (της οικονομικής και της ιδεολογικής) νικητές, και όχι στην περιοχή της φαντασίωσης και της υπεραναπλήρωσης, είναι οι στρατηγοί, όσοι επενδύουν στο φανατισμό των «οπλιτών» και τον ερεθίζουν ακατάπαυστα. Νικητές είναι όσοι έχουν υπό την απόλυτη εξουσία τους τέτοιας μορφής και συγκρότησης στρατεύματα, τα οποία άλλωστε τους κοστίζουν ελάχιστα. Νικητές είναι αυτοί που δεν πάνε ποτέ στα δικαστήρια, κι ας ξυλοκοπήσουν οποιονδήποτε κι ας τραβήξουν πιστόλι και δεν θα κινδυνέψουν ποτέ να φάνε κατακέφαλα φωτοβολίδα ή πέτρα, γιατί τους προστατεύει η εξάρτυση του επισήμου και η θεσμική απόσταση από τον «όχλο». Κι ούτε και θα χρειαστεί ποτέ να ταξιδέψουν με ένα πούλμαν που γύρω στα χαράματα αναλαμβάνει να το οδηγήσει ο ύπνος θάνατος, για «λόγους οικονομίας», δηλαδή κέρδους. Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ