ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ (06-10-99)
Μεθοδεύσεις	Δεν έσφαλαν όσοι εξαρχής είχαν επισημάνει ότι η υπόθεση Οτσαλάν ήταν ένα πολιτικό ζήτημα, επιλυόμενο μόνο μέσα από την πολιτική. Και ότι πριν από την εφαρμογή της πολιτικής λύσης έπρεπε να διευκολυνθεί και προφανώς να νομιμοποιηθεί η διαδικασία μέσω μιας κατά τεκμήριο αδιαμφισβήτητης και υπεράνω όλων μεθοδολογίας, τόσο στο εσωτερικό της Τουρκίας όσο και στο εξωτερικό. Εν προκειμένω, επελέγη η δικαστική οδός, διότι ήταν η μοναδική που θα μπορούσε να συγκαλύψει στο μέγιστο δυνατό βαθμό την υποκρισία όλων όσοι θα εκαλούντο, στη συνέχεια, να εφαρμόσουν την πολιτική λύση. Αυτό έπραξε η Γερμανία, όταν έπρεπε να αποφασίσει αν θα ενεργοποιούσε ή όχι το ένταλμα σύλληψης του Οτσαλάν. Αυτό δεν έπραξε η Ελλάδα, όταν θα έπρεπε να κινήσει τη Δικαιοσύνη κατά την άφιξη του Οτσαλάν στη χώρα μας. Αυτό έπραξε η Τουρκία, όταν έγινε κατανοητό ότι χρειάζεται περισσότερο χρόνο για να χειρισθεί με άνεση το θέμα Οτσαλάν. Και αυτό έπραξε η Ιταλία, όταν ύστερα από δίμηνη παραμονή του Οτσαλάν στη χώρα πρώτα παρέπεμψε το θέμα στη Δικαιοσύνη, για την παραχώρηση πολιτικού ασύλου, και τώρα -περίπου ένα χρόνο μετά- εξέδωσε την απόφαση για την παραχώρηση πολιτικού ασύλου στον Οτσαλάν, με τον ίδιο έγκλειστο πλέον σε τουρκικές φυλακές. Η τελευταία αυτή εξέλιξη πρέπει να έχει προκαλέσει έκρηξη χαράς σε όλους. Διότι προσφέρει πλέον τη δυνατότητα να παίξουν όλοι και με άνεση το χαρτί Οτσαλάν: Η Ιταλία θα πετύχει, και για λογαριασμό της Δύσης, τη μη εκτέλεση της θανατικής ποινής και η Τουρκία να μετατρέψει την ποινή -με πρόσχημα τη μη σύγκρουσή της με το διεθνές δίκαιο- αλλά με αντάλλαγμα την Ευρώπη. Κάπου στη μέση και με κάποιο τρόπο θα κολλήσουμε και εμείς. Ας είναι καλά ο Ιταλός υπουργός Εξωτερικών Λαμπέρτο Ντίνι, στην προ 15μέρου επίσκεψή του στην Τουρκία. ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΑΦΗΣ