ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ (01-10-99)

Σαν μόδα που περνά
Μάχη δίνουν τα κανάλια να πείσουν το κοινό ότι το σέβονται, ότι το θέλουν ενημερωμένο, ότι τα δελτία ειδήσεων που του προσφέρουν είναι πλήρη και αξιόπιστα. Ο κ. Χατζηνικολάου τις προάλλες παρουσιάζοντας ως διευθυντής του ενημερωτικού τομέα του Mega τα σχέδια του καναλιού για τον χειμώνα επέμεινε πως πάνω απ' όλα είναι η ενημέρωση του κοινού χωρίς προκαταλήψεις και χωρίς κόμπλεξ, «για μας τα πάντα είναι είδηση» έλεγε, «ο τρόπος που προσεγγίζεις την είδηση κάνει τη διαφορά». Φαντάζομαι πως και οι συνάδελφοί του των άλλων καναλιών με το ίδιο πάθος υπερασπίζονται τις ίδιες αρχές. Πώς τα καταφέρνουν, όμως, όλοι μαζί και προβάλλουν τα ίδια ακριβώς θέματα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο; Περί σεισμών και καταστροφών το ένα ως πρώτη είδηση, το ίδιο και το άλλο, για το χρηματιστήριο το ένα, για το χρηματιστήριο και το άλλο. Το αποτέλεσμα είναι όλα μαζί να προκαλούν τόσο θόρυβο για ένα μόνο θέμα και να του δίνουν τέτοιες διαστάσεις, ώστε δεν απομένει χώρος για οποιαδήποτε άλλη είδηση ίσως σημαντικότερη για την καθημερινότητα ή το μέλλον του τηλεθεατή από αυτές τις πρόσκαιρες και κατασκευασμένες κρίσεις και ακόμη περισσότερο δεν απομένει κουράγιο στον τηλεθεατή να ασχοληθεί ή να σκεφθεί οτιδήποτε άλλο. Το θέμα δεν είναι αν προσπαθούν, λοιπόν, όλοι μαζί να είναι «αντικειμενικοί» στην παρουσίαση ενός γεγονότος, αλλά στην επιλογή του γεγονότος που θα αναδείξουν. Και όσο αγριεύει ο ανταγωνισμός, τόσο πιο πολλές ελλείψεις παρουσιάζει η ενημέρωση. Στρέψαμε, λοιπόν, όλοι την προσοχή μας στους σεισμούς, ένα θέμα νεφελώδες, που δεν έχει άλλο να προσφέρει στο κοινό παρά τον τρόμο και την αγωνία. Το ίδιο συνέβη και με το χρηματιστήριο. Καραμέλα κι αυτό. Δεν βρέθηκε άνθρωπος σε παράθυρο ειδικός ή μη ειδικός, καλλιτέχνης ή ό,τι άλλο που να μην ερωτηθεί αν «παίζει», αν «χάνει», να μην του ζητηθεί η γνώμη του για το ζήτημα ακόμη κι αν ήταν καταδικαστική. Και η επικαιρότητα σαν τη μόδα, φέτος τα κοντά, τα φοράμε όλοι χωρίς να σκεφτούμε, καλλίγραμμες και στραβοκάνες, μετά τα μακριά, τα στενά, τα φαρδιά, ό,τι νομίζουμε πως μπορεί να μας εντάξει στο «σύγχρονο», όλοι από κοντά με όλους, αγεληδόν. Ελάχιστες οι εκπομπές που επιμένουν στη διαφορά και δεν μπορώ να μην επισημάνω την καθημερινή προσπάθεια της εκπομπής «Τι τρέχει;» να μην εγκαταλείπει την ενημέρωση για πολύ σημαντικά θέματα που δεν βρίσκονται στην «επικαιρότητα», αλλά παραμένουν καυτά για όσους έχουν αντιληφθεί ότι το ξέσπασμα μιας κρίσης δεν είναι η απρόβλεπτη θεομηνία. Επιμένει, λοιπόν, η εκπομπή κάθε πρωί να κάνει την αναφορά της στο Κόσοβο, εκεί όπου τίποτε δεν φαίνεται να έχει ησυχάσει κι ας είναι για μας ο πόλεμος κιόλας μακρινό παρελθόν. Ελάχιστοι μήνες πέρασαν από εκείνες τις μέρες που πύρινοι λόγοι από τα τηλεοπτικά παράθυρα υπερασπίζονταν τους αδελφούς Σέρβους, αυτούς που σήμερα διώκονται από τα σπίτια τους στο Κόσοβο, ελάχιστοι μήνες πέρασαν από τις ημέρες εκείνες που ένα παθιασμένο ρεύμα αντίστασης στο άδικο είχε ενώσει πλήθος διασημοτήτων και απλών ανθρώπων και η ατμόσφαιρα ξεχείλιζε αδελφοσύνη. Ωστόσο, ακόμη ο πόνος στα μέρη του πολέμου είναι το ίδιο μεγάλος, όπως είπε η Μαρία Κράλη, που κάνει την ενημέρωση για διεθνή θέματα στην εκπομπή, αλλά δεν απασχολεί κανέναν γιατί «δεν έχει εικόνα». Και όχι μόνον αυτό, αλλά είναι εκρηκτική η κατάσταση στη Γιουγκοσλαβία και γίνονται αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις και η φωτιά σιγοκαίει. Αλλά αν δεν φουντώσει, να είναι η εικόνα άγρια μέχρι να μας πάρει την ανάσα και μέχρι η κατάσταση να ευνοεί τη δημιουργία «εσωτερικών στρατοπέδων» για να έχουμε τους θεαματικούς παραθυράτους καβγάδες μας, αλήθεια γιατί να ασχοληθούμε;
Γράφει η ΠΟΠΗ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΥ

	ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ (01-10-99)
Σαν μόδα που περνά	Μάχη δίνουν τα κανάλια να πείσουν το κοινό ότι το σέβονται, ότι το θέλουν ενημερωμένο, ότι τα δελτία ειδήσεων που του προσφέρουν είναι πλήρη και αξιόπιστα. Ο κ. Χατζηνικολάου τις προάλλες παρουσιάζοντας ως διευθυντής του ενημερωτικού τομέα του Mega τα σχέδια του καναλιού για τον χειμώνα επέμεινε πως πάνω απ' όλα είναι η ενημέρωση του κοινού χωρίς προκαταλήψεις και χωρίς κόμπλεξ, «για μας τα πάντα είναι είδηση» έλεγε, «ο τρόπος που προσεγγίζεις την είδηση κάνει τη διαφορά». Φαντάζομαι πως και οι συνάδελφοί του των άλλων καναλιών με το ίδιο πάθος υπερασπίζονται τις ίδιες αρχές. Πώς τα καταφέρνουν, όμως, όλοι μαζί και προβάλλουν τα ίδια ακριβώς θέματα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο; Περί σεισμών και καταστροφών το ένα ως πρώτη είδηση, το ίδιο και το άλλο, για το χρηματιστήριο το ένα, για το χρηματιστήριο και το άλλο. Το αποτέλεσμα είναι όλα μαζί να προκαλούν τόσο θόρυβο για ένα μόνο θέμα και να του δίνουν τέτοιες διαστάσεις, ώστε δεν απομένει χώρος για οποιαδήποτε άλλη είδηση ίσως σημαντικότερη για την καθημερινότητα ή το μέλλον του τηλεθεατή από αυτές τις πρόσκαιρες και κατασκευασμένες κρίσεις και ακόμη περισσότερο δεν απομένει κουράγιο στον τηλεθεατή να ασχοληθεί ή να σκεφθεί οτιδήποτε άλλο. Το θέμα δεν είναι αν προσπαθούν, λοιπόν, όλοι μαζί να είναι «αντικειμενικοί» στην παρουσίαση ενός γεγονότος, αλλά στην επιλογή του γεγονότος που θα αναδείξουν. Και όσο αγριεύει ο ανταγωνισμός, τόσο πιο πολλές ελλείψεις παρουσιάζει η ενημέρωση. Στρέψαμε, λοιπόν, όλοι την προσοχή μας στους σεισμούς, ένα θέμα νεφελώδες, που δεν έχει άλλο να προσφέρει στο κοινό παρά τον τρόμο και την αγωνία. Το ίδιο συνέβη και με το χρηματιστήριο. Καραμέλα κι αυτό. Δεν βρέθηκε άνθρωπος σε παράθυρο ειδικός ή μη ειδικός, καλλιτέχνης ή ό,τι άλλο που να μην ερωτηθεί αν «παίζει», αν «χάνει», να μην του ζητηθεί η γνώμη του για το ζήτημα ακόμη κι αν ήταν καταδικαστική. Και η επικαιρότητα σαν τη μόδα, φέτος τα κοντά, τα φοράμε όλοι χωρίς να σκεφτούμε, καλλίγραμμες και στραβοκάνες, μετά τα μακριά, τα στενά, τα φαρδιά, ό,τι νομίζουμε πως μπορεί να μας εντάξει στο «σύγχρονο», όλοι από κοντά με όλους, αγεληδόν. Ελάχιστες οι εκπομπές που επιμένουν στη διαφορά και δεν μπορώ να μην επισημάνω την καθημερινή προσπάθεια της εκπομπής «Τι τρέχει;» να μην εγκαταλείπει την ενημέρωση για πολύ σημαντικά θέματα που δεν βρίσκονται στην «επικαιρότητα», αλλά παραμένουν καυτά για όσους έχουν αντιληφθεί ότι το ξέσπασμα μιας κρίσης δεν είναι η απρόβλεπτη θεομηνία. Επιμένει, λοιπόν, η εκπομπή κάθε πρωί να κάνει την αναφορά της στο Κόσοβο, εκεί όπου τίποτε δεν φαίνεται να έχει ησυχάσει κι ας είναι για μας ο πόλεμος κιόλας μακρινό παρελθόν. Ελάχιστοι μήνες πέρασαν από εκείνες τις μέρες που πύρινοι λόγοι από τα τηλεοπτικά παράθυρα υπερασπίζονταν τους αδελφούς Σέρβους, αυτούς που σήμερα διώκονται από τα σπίτια τους στο Κόσοβο, ελάχιστοι μήνες πέρασαν από τις ημέρες εκείνες που ένα παθιασμένο ρεύμα αντίστασης στο άδικο είχε ενώσει πλήθος διασημοτήτων και απλών ανθρώπων και η ατμόσφαιρα ξεχείλιζε αδελφοσύνη. Ωστόσο, ακόμη ο πόνος στα μέρη του πολέμου είναι το ίδιο μεγάλος, όπως είπε η Μαρία Κράλη, που κάνει την ενημέρωση για διεθνή θέματα στην εκπομπή, αλλά δεν απασχολεί κανέναν γιατί «δεν έχει εικόνα». Και όχι μόνον αυτό, αλλά είναι εκρηκτική η κατάσταση στη Γιουγκοσλαβία και γίνονται αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις και η φωτιά σιγοκαίει. Αλλά αν δεν φουντώσει, να είναι η εικόνα άγρια μέχρι να μας πάρει την ανάσα και μέχρι η κατάσταση να ευνοεί τη δημιουργία «εσωτερικών στρατοπέδων» για να έχουμε τους θεαματικούς παραθυράτους καβγάδες μας, αλήθεια γιατί να ασχοληθούμε; Γράφει η ΠΟΠΗ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΥ