ΣΤΑΣΕΙΣ (01-10-99)

Σχολικά
Αν αρκεστούμε στις δηλώσεις και στις επίσημες ανακοινώσεις, και αν εμπιστευθούμε το αυτάρεσκο χαμόγελο του ενός ή του άλλου μικροεξουσιούχου, όλα πάνε κατ' ευχήν στις μετασεισμικές ημέρες μας. Επί παραδείγματι, οι καλοί άνθρωποι που ανέλαβαν να λύσουν το πρόβλημα των σχολείων που τραυματίστηκαν από το σεισμό, ισχυρίζονται ότι βρέθηκαν θαυμάσιες αίθουσες για να φιλοξενηθούν όλοι οι μαθητές και οι δάσκαλοί τους, που βρέθηκαν ξαφνικά αναγκασμένοι να προσπαθούν να ανασχεδιάσουν την ερειπωμένη καθημερινότητά τους. Πράγματι, στα χαρτιά, καθώς και μπροστά στις κάμερες, τα πάντα έχουν λυθεί. Αλλά η πραγματικότητα δεν συχνάζει στις ενθαρρυντικές δηλώσεις των χαμογελαστών αρμοδίων. Και η πραγματικότητα δηλοί, πρώτον και κύριον, ότι δεν είναι καθόλου, μα καθόλου εφικτό να προσδιοριστεί -σχεδόν τέσσερις εβδομάδες μετά το σεισμό- ποιος ακριβώς είναι ο αρμόδιος για τη μεταστέγαση του σεσμόπληκτου σχολικού πληθυσμού: Ο υπουργός Παιδείας; Ο υφυπουργός; Ο υπερνομάρχης; Ο νομάρχης; Οι δήμαρχοι; Οι υπεύθυνοι του Οργανισμού Σχολικών Κτιρίων; Οι διευθυντές των σχολείων; ‹Η μήπως, απλούστατα, το σεσημασμένο ζεύγος του Αννα και του Καϊάφα; Οι γονείς που βρέθηκαν αντιμέτωποι με το πρόβλημα, κυρίως δε όσοι μένουν σε περιοχές που δεν συγκαταλέγονται στις ολοσχερώς πληγείσες, δεν έχουν καταλάβει ακόμη -κι ας τρέχουν, κι ας παρακαλούν, κι ας διαμαρτύρονται- σε ποιον πρέπει να απευθύνουν τα παράπονά τους, από ποιανού τα χέρια περνάει η θεραπεία του ζητήματος. Και πολλοί βλέπουν, ανήμποροι και αμήχανοι και απογοητευμένοι, αλλού να γίνονται αντισυγκεντρώσεις και παραστάσεις από γονείς που δεν επιθυμούν την προσωρινή συγκατοίκηση με σεισμόπληκτους αν πρόκειται να διασαλευτεί η δική τους βολή, και αλλού κάποιον διευθυντή να αποφασίζει και να διατάσσει ότι δεν δέχεται κανέναν άλλον «στο σχολείο του» (στο σχολείο «του»; πόθεν η κληρονομιά;), εκτοπίζοντας έτσι γονείς και παιδιά χιλιόμετρα μακριά, παρότι υπάρχουν δίπλα τους κτίρια ικανά να τα φιλοξενήσουν όσο χρειαστεί. Επιπλέον, υπάρχουν και εκείνοι που προτιμούν να αφήσουν τα παιδιά των άλλων δίχως καθόλου σχολείο, παρά να μείνουν τα δικά τους δίχως το «πολυήμερο», όπως καταχρηστικά και ευφημιστικά αποκλήθηκε το αποφασισθέν «μπέιμπι πάρκινγκ». Για να συμπληρωθεί η απογοητευτική εικόνα, δεν λείπουν και οι καθηγητές οι οποίοι, εμφανίζοντας τη νωχέλειά τους σαν κοινωνική ευαισθησία, στέκονται και βλέπουν τις διδακτικές ώρες να περνούν ανεκμετάλλευτες, για να μην υπάρξει λέει ανισότητα εις βάρος όσων μαθητών δεν έχουν μπει ακόμη στην τάξη. Αλλά ποια άλλη κοινωνική ευαισθησία από το μαθαίνεις γράμματα τα παιδιά του κόσμου;
Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ

	ΣΤΑΣΕΙΣ (01-10-99)
Σχολικά	Αν αρκεστούμε στις δηλώσεις και στις επίσημες ανακοινώσεις, και αν εμπιστευθούμε το αυτάρεσκο χαμόγελο του ενός ή του άλλου μικροεξουσιούχου, όλα πάνε κατ' ευχήν στις μετασεισμικές ημέρες μας. Επί παραδείγματι, οι καλοί άνθρωποι που ανέλαβαν να λύσουν το πρόβλημα των σχολείων που τραυματίστηκαν από το σεισμό, ισχυρίζονται ότι βρέθηκαν θαυμάσιες αίθουσες για να φιλοξενηθούν όλοι οι μαθητές και οι δάσκαλοί τους, που βρέθηκαν ξαφνικά αναγκασμένοι να προσπαθούν να ανασχεδιάσουν την ερειπωμένη καθημερινότητά τους. Πράγματι, στα χαρτιά, καθώς και μπροστά στις κάμερες, τα πάντα έχουν λυθεί. Αλλά η πραγματικότητα δεν συχνάζει στις ενθαρρυντικές δηλώσεις των χαμογελαστών αρμοδίων. Και η πραγματικότητα δηλοί, πρώτον και κύριον, ότι δεν είναι καθόλου, μα καθόλου εφικτό να προσδιοριστεί -σχεδόν τέσσερις εβδομάδες μετά το σεισμό- ποιος ακριβώς είναι ο αρμόδιος για τη μεταστέγαση του σεσμόπληκτου σχολικού πληθυσμού: Ο υπουργός Παιδείας; Ο υφυπουργός; Ο υπερνομάρχης; Ο νομάρχης; Οι δήμαρχοι; Οι υπεύθυνοι του Οργανισμού Σχολικών Κτιρίων; Οι διευθυντές των σχολείων; ‹Η μήπως, απλούστατα, το σεσημασμένο ζεύγος του Αννα και του Καϊάφα; Οι γονείς που βρέθηκαν αντιμέτωποι με το πρόβλημα, κυρίως δε όσοι μένουν σε περιοχές που δεν συγκαταλέγονται στις ολοσχερώς πληγείσες, δεν έχουν καταλάβει ακόμη -κι ας τρέχουν, κι ας παρακαλούν, κι ας διαμαρτύρονται- σε ποιον πρέπει να απευθύνουν τα παράπονά τους, από ποιανού τα χέρια περνάει η θεραπεία του ζητήματος. Και πολλοί βλέπουν, ανήμποροι και αμήχανοι και απογοητευμένοι, αλλού να γίνονται αντισυγκεντρώσεις και παραστάσεις από γονείς που δεν επιθυμούν την προσωρινή συγκατοίκηση με σεισμόπληκτους αν πρόκειται να διασαλευτεί η δική τους βολή, και αλλού κάποιον διευθυντή να αποφασίζει και να διατάσσει ότι δεν δέχεται κανέναν άλλον «στο σχολείο του» (στο σχολείο «του»; πόθεν η κληρονομιά;), εκτοπίζοντας έτσι γονείς και παιδιά χιλιόμετρα μακριά, παρότι υπάρχουν δίπλα τους κτίρια ικανά να τα φιλοξενήσουν όσο χρειαστεί. Επιπλέον, υπάρχουν και εκείνοι που προτιμούν να αφήσουν τα παιδιά των άλλων δίχως καθόλου σχολείο, παρά να μείνουν τα δικά τους δίχως το «πολυήμερο», όπως καταχρηστικά και ευφημιστικά αποκλήθηκε το αποφασισθέν «μπέιμπι πάρκινγκ». Για να συμπληρωθεί η απογοητευτική εικόνα, δεν λείπουν και οι καθηγητές οι οποίοι, εμφανίζοντας τη νωχέλειά τους σαν κοινωνική ευαισθησία, στέκονται και βλέπουν τις διδακτικές ώρες να περνούν ανεκμετάλλευτες, για να μην υπάρξει λέει ανισότητα εις βάρος όσων μαθητών δεν έχουν μπει ακόμη στην τάξη. Αλλά ποια άλλη κοινωνική ευαισθησία από το μαθαίνεις γράμματα τα παιδιά του κόσμου; Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ