Πολιτικοί όμηροι
στο ΤΕΒΕ
|
Αυτά που θα σας πω αφορούν στο ΤΕΒΕ, αλλά απαράλλακτα ισχύουν σε ολόκληρο τον δημόσιο τομέα, στην τοπική αυτοδιοίκηση, στους οργανισμούς και στις κρατικές επιχειρήσεις. Πρόκειται για τους «εκτάκτους», που ονομάζονται επίσης συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου και συμβασιούχοι έργου, αλλά προσφυέστερος είναι ο χαρακτηρισμός «Αλβανοί» του δημοσίου τομέα ή «πολιτικοί όμηροι» των κομμάτων, ακόμη και εκείνων (εννοώ τα κόμματα της Αριστεράς), που ασκούν ελαχίστη εξουσία στην τοπική αυτοδιοίκηση ή τους συνεταιρισμούς.
Για να μην παρεξηγηθώ, ασφαλώς αντιλαμβάνομαι ότι ο δημόσιος τομέας έχει ανάγκη εκτάκτων ή εποχικών υπαλλήλων, ειδικευμένων ή ανειδίκευτων. Οι όροι «σύμβαση ορισμένου χρόνου» και «σύμβαση έργου» έχουν ουσιαστικό περιεχόμενο, δεν είναι υποκριτικές προσωνυμίες ρουσφετολογικών τοποθετήσεων. Σημαίνουν ότι κάποιος έχει ανάγκη υπαλλήλων για ορισμένο χρόνο ή για ορισμένο έργο και όταν εκπνεύσει ο χρόνος ή αποπερατωθεί το έργο οι υπάλληλοι αυτοί απολύονται, είναι βασικός όρος της σύμβασης.
Εάν όμως απολύονται ανά εξάμηνο ή ανά έτος και επαναπροσλαμβάνονται ακριβώς την επομένη της απόλυσης με νέα σύμβαση πάλι «ορισμένου χρόνου ή έργου» και αν αυτό συνεχίζεται επί 10 ή 15 έτη, τότε αντιλαμβάνεσθε ότι δεν πρόκειται για πραγματική σύμβαση, γι' αυτήν που προβλέπει ο Αστικός μας Κώδικας, αλλά για «σύμβαση ισοβίου ομηρίας» και για καταπάτηση βασικών δικαιωμάτων του ανθρώπου.
Μου αφηγήθηκαν τραγικές περιπτώσεις συμβασιούχων-ομήρων. Δεν τολμούν να παντρευτούν, αν το αποτολμήσουν δεν τολμούν να κάνουν παιδιά ή δεν αποφασίζουν να αποκοπούν από το πατρικό σπίτι, να νοικιάσουν δικό τους και να ζήσουν ανεξάρτητα. Και φυσικά δεν τολμούν να πάρουν στεγαστικό δάνειο και αν το ζητήσουν οι τράπεζες (με το δίκιο τους) πολύ δύσκολα το δίνουν σ' εκείνους που δεν έχουν μόνιμη εργασία. Πολλοί δεν παίρνουν «δώρο» τα Χριστούγεννα και το Πάσχα ούτε επίδομα αδείας ούτε καν άδεια!
Τα δικαστήρια, οσάκις ασχολούνται με τέτοιες υποθέσεις κρίνουν εντελώς τυπικά, ίσως δεν έχουν αρμοδιότητα να κρίνουν ουσιαστικότερα: Βλέπουν τη σύμβαση ότι είναι έξι μηνών ή ενός έτους. Αυτό όμως είναι ψεύδος! Οι έξι μήνες ή το έτος έχουν επιμηκυνθεί σε 10 ή 15 χρόνια! Αυτοί οι όμηροι του Δημοσίου είναι αμφοτέρων των φύλων (φαντάζεσθε γυναίκες που δεν τολμούν να κάνουν παιδιά!), πάσης ειδικότητος και μορφώσεως: Είναι εργάτες, κλητήρες, εισπράκτορες, απλοί γραφιάδες, «κομπιουτεράδες», καθηγητές, αρχαιολόγοι, αρχιτέκτονες και επιστήμονες όλων των κλάδων.
Η περίπτωση του ΤΕΒΕ είναι χαρακτηριστική και μας αποκαλύπτει μερικές ακόμη συνθήκες «πολιτικής ομηρίας» που δεν φαίνονται στη σύμβαση ορισμένου χρόνου ή έργου και τις οποίες φυσικά δεν εξετάζει ο δικαστής, αφού δεν φαίνονται!
Το ΤΕΒΕ απασχολεί περίπου 800 «συμβασιούχους». Τους περισσότερους τους χρησιμοποιούσε (επί 10 και 15 χρόνια) και τους πλήρωνε με ποσοστό επί των εισπράξεων. Τους απέλυε κάθε έξι μήνες ή χρόνο και τους προσλάμβανε την επομένη ακριβώς της απολύσεως. Ετσι περνούσαν τα χρόνια... και έφτασαν τα 10 και 15! Ολοι αυτοί βέβαια «διορίσθηκαν» με τη μεσολάβηση κάποιου υπουργού, βουλευτή ή άλλου παράγοντος προς τον οποίο αισθάνονται ευγνωμοσύνη (!), αλλά και πολιτική υποταγή, όχι τόσο για το διορισμό, αλλά κυρίως για την ανανέωση της συμβάσεως ανά εξάμηνο ή έτος.
Τα δύο τελευ |
