Ολα έγιναν πάλι όπως πριν...
|
Τα πρώτα 24ωρα μετά την καταστροφή, ο αρχέγονος φόβος μπροστά στον σεισμό και ο πόνος μπροστά στην έκταση της συμφοράς, έκαναν να κυριαρχήσουν στη συμπεριφορά των ανθρώπων η αλληλεγγύη και η αυτοθυσία. Ξενυχτώντας στα πάρκα και τις πλατείες, οι αποξενωμένοι Αθηναίοι γείτονες ανακάλυπταν εκ νέου την ξεχασμένη αίσθηση της «κοινότητας». Βυθιστήκαμε έτσι στην ψευδαίσθηση, ότι σε μια εποχή εμπορευματοποίησης των πάντων είναι ακόμη δυνατόν να ζήσουμε τη γοητευτική έκλαμψη μιας κοινωνίας με ιδανικά.
Επειτα άρχισαν οι γροθιές της αφύπνισης. Στην αρχή νομίσαμε ότι ήταν μόνο μια δράκα διεφθαρμένων παραγοντίσκων της τοπικής αυτοδιοίκησης, οι οποίοι με τη βοήθεια «μπράβων» άρπαζαν τις σκηνές για να τις μοιράσουν ρουσφετολογικά στην εκλογική τους πελατεία. Κατόπιν ήρθαν εκείνοι οι ολιγάριθμοι ασυνείδητοι επιχειρηματίες, οι οποίοι για να κερδοσκοπήσουν τάισαν τους σεισμοπαθείς με χαλασμένα φαγητά. Ακολούθησε η αποκάλυψη, ότι ενώ υπερβαίνουν τα 150 τα εργοστάσια που κατέρρευσαν ή υπέστησαν σοβαρές ζημιές και εκατοντάδες άλλες επιχειρήσεις έχουν υποστεί μικρότερες ή μεγαλύτερες βλάβες, μόνο... 10(!) επιχειρήσεις τις έχουν δηλώσει στις νομαρχίες. Οι υπόλοιπες, λόγω των αμέτρητων πολεοδομικών παραβάσεων που έχουν διαπράξει, αποφεύγουν να προσφύγουν στις αρχές, με αποτέλεσμα ορισμένες επιχειρήσεις να αποτελούν, ενδεχομένως, παγίδες θανάτου για τους εργαζόμενους που απασχολούν σ' αυτές.
Εν συνεχεία, ήταν η σειρά χιλιάδων, ίσως δεκάδων χιλιάδων ιδιοκτητών κατοικιών να επιπέσουν ως όρνεα επί των σεισμοπλήκτων, εκτινάσσοντας τα ενοίκια στα ύψη της ιλιγγιώδους κερδοσκοπίας -αν δεν έχουν να πληρώσουν, ας μείνουν στις σκηνές!
Τέλος, για να μη μένει καμιά αμφιβολία για την ευρύτητα και τη σκληρότητα του κοινωνικού εγωισμού, ξεσηκώθηκαν και οι γονείς δεκάδων χιλιάδων μαθητών που τα σχολεία τους παρέμειναν άθικτα από τη μανία του Εγκέλαδου, για να μην επιτρέψουν την προσωρινή συστέγαση στα κτίρια αυτά με τους μαθητές των οποίων τα σχολεία χρειάζονται επισκευές, ώστε να μην «ξεβολευτούν» για λίγο τα δικά τους παιδιά.
Ας μην ανησυχεί κανείς, λοιπόν. Ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης, θεμελιώδης νόμος της αγοράς, λειτουργεί στην εντέλεια. Ο ατομισμός και ο ανταγωνισμός εξήλθαν αλώβητοι από τα ερείπια του σεισμού. Το «ζάπινγκ» κοινωνικής αλληλεγγύης δεν ξεπέρασε σε χρονική διάρκεια τα επιτρεπτά όρια. Ολα έγιναν πάλι όπως πριν.
|
| |
