ΣΤΑΣΕΙΣ (22-09-99)

Σοφο-κλαίουν
Παλιά το λέγαμε «αεροπλανάκι». Μας έκοβαν την καλημέρα τότε οι φίλοι αν δεν δεχόμασταν να γίνουμε εμείς επιβάτες, ώστε αυτοί να υψωθούν στην κερδοφόρο θέση του πιλότου· και δεν μπορούσαν, δεν ήθελαν να κατανοήσουν ότι το πρόβλημα δεν ήταν το αντίτιμο του εισιτηρίου αλλά η άρνηση να εκχρηματίσουμε την «άυλη» πλην απτότατη φιλία. Υστερα, το κόλπο ονομάστηκε «πυραμίδα». Χτίστηκαν και στην Ελλάδα ένα σωρό τέτοιες, άλλο αν εμείς πιστέψαμε, σαν «ξύπνιοι», ότι μόνο στην Αλβανία πιάστηκαν κορόιδα. Στην εποχή του εκσυγχρονισμού πλέον, τον ασυγκράτητο τζόγο, τον βαφτίσαμε «Χρηματιστήριο». Και αρρωστήσαμε. Και μεθύσαμε από το κέρδος, ή μάλλον από την προσδοκία του τεράστιου και άνευ ιδρώτος κέρδους. Και μάθαμε ξένες γλώσσες, μιαν αργκό τέλος πάντων όλο λίμιτ απ και λοιπά πρησμένα από ξιπασιά, τάχα «κλειδιά» για έναν λαμπερό κόσμο όπου δεν γίνεται να εισέλθουν όσοι δεν έχουν «κρυφές πηγές». Και ξανατσακωθήκαμε με όσους φίλους μας -αραίωσαν είναι η αλήθεια- επέμεναν ότι καμία «ελεύθερη αγορά», κανένας καπιταλισμός δεν είναι τόσο ευγενής ώστε να επιτρέπει να κερδίζουμε όλοι μας και διά παντός. Ναι, αλλά εμείς, όντας πονηροί, πολύ πονηροί, κάναμε και δεύτερα βαφτίσια και ονομάσαμε «λαϊκό καπιταλισμό» όλη αυτή την παραζάλη. Υπουργοί, υφυπουργοί, χρηματιστές, παπαγαλάκια και λοιποί συνάχτηκαν στην τελετή και ξόρκισαν το κακό μ' ένα τρισχαριτωμένο, γενναιόδωρο επίθετο: «λαϊκός». Και πιστέψαμε αίφνης πως οι «φούσκες» είναι βαρύτερες κι από το σίδερο. Και, με πενήντα μετοχές στο χέρι, μετρώντας κέρδη που ποτέ δεν τ' ακουμπήσαμε, γιατί τα τζογάραμε ακατάπαυστα, νιώσαμε όλοι κάτι ανάμεσα σε Νιάρχο και Λάτση, και μάλιστα στο πιο σοσιαλιστικό, μιας κι όλα αυτά τα αγαθά έπεσαν από τον ουρανό της Σοφοκλέους στην τράπεζά μας επί σοσιαλισμού, επί εκσυγχρονιστικού σοσιαλισμού - ποιος τη χάρη μας. Ενα μικρούλικο τσαφ έγινε χθες, τίποτε σπουδαίο λένε οι γνώστες, και οι ιδρυτές του λαϊκού καπιταλισμού, οι κοινωνικοί εταίροι του και βεβαίως τα κανάλια συγκινήθηκαν όσο δεν είχαν συγκινηθεί με το σεισμό. Λογικό ακούγεται. Ζούμε πια σε μια χώρα όπου παρακολουθούμε ανελλιπώς επί της μικρής οθόνης την πορεία των δεικτών του Χρηματιστηρίου ενώ ταυτόχρονα είμαστε «απευθείας συνδεδεμένοι» με την εκκλησία όπου ψάλλεται η νεκρώσιμη ακολουθία για τα θύματα της αεροπορικής τραγωδίας. Αρα έχουμε αποφασίσει πλέον για τις προτεραιότητές μας. Και για τις αξίες μας. Αλλωστε είναι προφανές ότι μετέχουμε παθιασμένα στον κρατικοποιημένο τζόγο μόνο και μόνο υπέρ αναπτύξεως του τόπου.
Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ

	ΣΤΑΣΕΙΣ (22-09-99)
Σοφο-κλαίουν	Παλιά το λέγαμε «αεροπλανάκι». Μας έκοβαν την καλημέρα τότε οι φίλοι αν δεν δεχόμασταν να γίνουμε εμείς επιβάτες, ώστε αυτοί να υψωθούν στην κερδοφόρο θέση του πιλότου· και δεν μπορούσαν, δεν ήθελαν να κατανοήσουν ότι το πρόβλημα δεν ήταν το αντίτιμο του εισιτηρίου αλλά η άρνηση να εκχρηματίσουμε την «άυλη» πλην απτότατη φιλία. Υστερα, το κόλπο ονομάστηκε «πυραμίδα». Χτίστηκαν και στην Ελλάδα ένα σωρό τέτοιες, άλλο αν εμείς πιστέψαμε, σαν «ξύπνιοι», ότι μόνο στην Αλβανία πιάστηκαν κορόιδα. Στην εποχή του εκσυγχρονισμού πλέον, τον ασυγκράτητο τζόγο, τον βαφτίσαμε «Χρηματιστήριο». Και αρρωστήσαμε. Και μεθύσαμε από το κέρδος, ή μάλλον από την προσδοκία του τεράστιου και άνευ ιδρώτος κέρδους. Και μάθαμε ξένες γλώσσες, μιαν αργκό τέλος πάντων όλο λίμιτ απ και λοιπά πρησμένα από ξιπασιά, τάχα «κλειδιά» για έναν λαμπερό κόσμο όπου δεν γίνεται να εισέλθουν όσοι δεν έχουν «κρυφές πηγές». Και ξανατσακωθήκαμε με όσους φίλους μας -αραίωσαν είναι η αλήθεια- επέμεναν ότι καμία «ελεύθερη αγορά», κανένας καπιταλισμός δεν είναι τόσο ευγενής ώστε να επιτρέπει να κερδίζουμε όλοι μας και διά παντός. Ναι, αλλά εμείς, όντας πονηροί, πολύ πονηροί, κάναμε και δεύτερα βαφτίσια και ονομάσαμε «λαϊκό καπιταλισμό» όλη αυτή την παραζάλη. Υπουργοί, υφυπουργοί, χρηματιστές, παπαγαλάκια και λοιποί συνάχτηκαν στην τελετή και ξόρκισαν το κακό μ' ένα τρισχαριτωμένο, γενναιόδωρο επίθετο: «λαϊκός». Και πιστέψαμε αίφνης πως οι «φούσκες» είναι βαρύτερες κι από το σίδερο. Και, με πενήντα μετοχές στο χέρι, μετρώντας κέρδη που ποτέ δεν τ' ακουμπήσαμε, γιατί τα τζογάραμε ακατάπαυστα, νιώσαμε όλοι κάτι ανάμεσα σε Νιάρχο και Λάτση, και μάλιστα στο πιο σοσιαλιστικό, μιας κι όλα αυτά τα αγαθά έπεσαν από τον ουρανό της Σοφοκλέους στην τράπεζά μας επί σοσιαλισμού, επί εκσυγχρονιστικού σοσιαλισμού - ποιος τη χάρη μας. Ενα μικρούλικο τσαφ έγινε χθες, τίποτε σπουδαίο λένε οι γνώστες, και οι ιδρυτές του λαϊκού καπιταλισμού, οι κοινωνικοί εταίροι του και βεβαίως τα κανάλια συγκινήθηκαν όσο δεν είχαν συγκινηθεί με το σεισμό. Λογικό ακούγεται. Ζούμε πια σε μια χώρα όπου παρακολουθούμε ανελλιπώς επί της μικρής οθόνης την πορεία των δεικτών του Χρηματιστηρίου ενώ ταυτόχρονα είμαστε «απευθείας συνδεδεμένοι» με την εκκλησία όπου ψάλλεται η νεκρώσιμη ακολουθία για τα θύματα της αεροπορικής τραγωδίας. Αρα έχουμε αποφασίσει πλέον για τις προτεραιότητές μας. Και για τις αξίες μας. Αλλωστε είναι προφανές ότι μετέχουμε παθιασμένα στον κρατικοποιημένο τζόγο μόνο και μόνο υπέρ αναπτύξεως του τόπου. Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ