ΔΙΕΘΝΕΣ ΒΗΜΑ (21-09-99)

Η ευθύνη της Δύσης
Την ώρα που το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ αποφάσιζε την αποστολή ειρηνευτικών στρατευμάτων στο ανατολικό Τιμόρ την προηγούμενη εβδομάδα, νέα στοιχεία για βρετανική και αμερικανική συνυπαιτιότητα στη γενοκτονία έρχονταν στην επιφάνεια. Το γεγονός ότι οι δυτικές δυνάμεις ενέκριναν όλα αυτά τα χρόνια και στήριζαν με εξοπλισμό τις επιχειρήσεις του στρατού στο ανατολικό Τιμόρ είναι γνωστό. Τώρα, όμως, αποκαλύπτεται ότι η δυτική στήριξη προς τον ινδονησιακό στρατό συνεχίσθηκε αμείωτη, όταν οι εντολοδόχοι του καθεστώτος της Τζακάρτα άρχισαν να τρομοκρατούν τον κόσμο, ώστε να μην προσέλθει στις κάλπες για το δημοψήφισμα, με τις οποίες επικυρώθηκε η επιθυμία του λαού του ανατολικού Τιμόρ για ανεξαρτησία. Φέτος, στις 8 Απριλίου, ο Αμερικανός ναύαρχος Ντένις Μπλερ προσκάλεσε τον ισχυρό άνδρα της Ινδονησίας, στρατηγό Βιράντο, για συνομιλίες στη Χαβάη και του πρότεινε Αμερικανοί να εκπαιδεύσουν τον ινδονησιακό στρατό σε «μέτρα ελέγχου πλήθους». Από τότε, η αμερικανική κυβέρνηση υποστήριζε ότι η Δύση οφείλει να κρατήσει περισσότερο «ρεαλιστική» στάση στο θέμα του ανατολικού Τιμόρ και να αγωνισθεί για μια «εξισορρόπηση των συμφερόντων», καθώς η Βρετανία και οι ΗΠΑ συνέχιζαν να πωλούν όπλα στην Τζακάρτα. Πέρσι, η Βρετανία υπέγραψε με την Τζακάρτα συμβόλαιο πώλησης αεροσκαφών «Χοκ» αντί 130 εκατ. λιρών. Η βρετανική κυβέρνηση έχει εν μέρει διευκολύνει τη γενοκτονία στο ανατολικό Τιμόρ, μη συνειδητοποιώντας τις συνέπειες της στήριξης που έχει προσφέρει. Στη δημοσιογραφία υπάρχει μια σύμβαση, σύμφωνα με την οποία δεν δημοσιοποιούνται λεπτομέρειες για βασανισμούς, ώστε να μην αναστατώνονται οι αναγνώστες. Ομως, αυτό συμβαίνει εν μέρει, κυρίως διότι έχουν αμβλυνθεί οι ευαισθησίες μας για τις αγωνίες ανθρώπων, όπως του ανατολικού Τιμόρ. Κανένα ανθρώπινο μυαλό δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει τι σημαίνουν 200.000 βίαιοι θάνατοι. Οι βασανισμοί στην Ινδονησία είναι συνήθεις. Στρατιώτες σπάνε τα δάκτυλα των θυμάτων τους με σφυριά, βγάζουν τα νύχια των ποδιών τους, σπάνε τα πλευρά και τα γόνατά τους με σιδερένιους λοστούς, καίνε τα γεννητικά τους όργανα με τσιγάρα και αναμμένα κάρβουνα. Ομως, η αγαπημένη μέθοδος του ινδονησιακού στρατού είναι η βασανιστική χρησιμοποίηση του ανθρώπου ως πειραματόζωο. Στη δυτική Παπούα, μια άλλη από τις κατεχόμενες περιοχές του καθεστώτος, συνάντησα έναν άνδρα που σε ηλικία 12 ετών παρακολούθησε με τρόμο το θείο του να μετατρέπεται σε πειραματόζωο. Ο βασανισμός είχε κρατήσει 12 ώρες. Ο θείος είχε πάει το πρωί στο τοπικό αστυνομικό τμήμα για να ζητήσει άδεια κυνηγιού. Είχε μακριά γενειάδα και οι αστυνομικοί αποφάσισαν ότι ήταν αντάρτης. Τον πήγαν στην κουζίνα και άρχισαν να του κάνουν ερωτήσεις. Ο νέος που είχε κρυφθεί στους θάμνους, έξω από τα παράθυρα, τα είδε όλα. Ο θείος αρνιόταν ότι είχε κάνει κάτι κακό, ενώ τον απειλούσαν με το πλέον «δημοφιλές εξάρτημα» των στρατιωτών της Ινδονησίας: τη λεπίδα ξυρίσματος. Στη συνέχεια, του έκοψαν τα αυτιά, τα μαγείρεψαν και τον εξανάγκασαν να τα φάει. Πολύ αργά του άνοιξαν τα μάγουλα μέχρι που κρεμάσθηκε η σάρκα από τα οστά. Αρχισαν να γδέρνουν τους μυς στις πλάτες και τα πόδια του. Πίεσαν μια καυτή σιδερένια βέργα στους μηρούς του και στη συνέχεια έβαλαν πάνω στις πληγές τσίλι και αλάτι. Το βράδυ, τον έβαλαν σε ένα σακί από ρύζι, τον οδήγησαν σε μια έρημη περιοχή σχεδόν ένα μίλι μακριά και τον έριξαν σε μια τρύπα. Το παιδί άκουγε ακόμη τα γογγυτά του θείου του μέσα από την τρύπα, αλλά μέχρι να φωνάξει τους συγγενείς είχε πεθάνει. Τέτοιες συμπεριφορές είναι «φυσιολογικές» για τον ινδονησιακό στρατό. Ο διοικητής του προγράμματος ειρήνευσης της δυτικής Παπούα, συνταγματάρχης Σάρβο Εντι, συνήθιζε να καταμετρά στη διάρκεια του δείπνου του μεθόδους επιβράδυνσης του βασανιστικού θανάτου των θυμάτων του. Οταν συνταξιοδοτήθηκε, απέκτησε πανεπιστημιακή έδρα. Σήμερα, στα υπόγεια του Ντίλι και στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως του Κουπάνγκ, ο στρατός - με τις ευλογίες των διοικητών που θα «βοηθήσουν» την ειρηνευτική δύναμη του ΟΗΕ - θα κάνει στους κατοίκους του ανατολικού Τιμόρ ότι έκαναν στο θείο του νέου άνδρα. Οι ινδονησιακές ένοπλες δυνάμεις συμπεριφέρονται έτσι, διότι τους επιτρέπεται. Από τότε που η CIA βοήθησε τον Σουχάρτο στο πραξικόπημα του 1965 και στις δολοφονίες εκατομμυρίων ανθρώπων στην Ιάβα, ο ινδονησιακός στρατός είδε τη διεθνή κοινότητα να επιδοκιμάζει όλες τις φρικαλεότητές του. Ολα αυτά τα χρόνια που δολοφόνησε χιλιάδες ανθρώπους στο ανατολικό Τιμόρ, στις επαρχίες Ατσεχ και Αμπόν, στη δυτική Παπούα, η Αμερική, η Βρετανία και η Αυστραλία κοίταζαν και χαμογελούσαν. Οι διοικητές του στρατού κατάλαβαν ότι δεν επρόκειτο να ακολουθήσουν δίκες τύπου Νυρεμβέργης, ούτε καταδίκες για εγκλήματα πολέμου. Μπορούσαν, λοιπόν, να κάνουν ό,τι ήθελαν. Την τελευταία εβδομάδα ακούσαμε πολλά από τη βρετανική και την αμερικανική κυβέρνηση για «σεβασμό» των συμφωνηθέντων, για αντικειμενικούς στρατηγικούς σκοπούς και για ισορροπία συμφερόντων. Ολες αυτές οι ωραίες κουβέντες καταλήγουν σε μια εικόνα: ενός στρατιώτη που χαμογελά σαδιστικά με μια λεπίδα στο χέρι.
Του George Monbiot The Guardian
Ο Αντώνης Καρκαγιάννης τελεί εν αδεία

	ΔΙΕΘΝΕΣ ΒΗΜΑ (21-09-99)
Η ευθύνη της Δύσης	Την ώρα που το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ αποφάσιζε την αποστολή ειρηνευτικών στρατευμάτων στο ανατολικό Τιμόρ την προηγούμενη εβδομάδα, νέα στοιχεία για βρετανική και αμερικανική συνυπαιτιότητα στη γενοκτονία έρχονταν στην επιφάνεια. Το γεγονός ότι οι δυτικές δυνάμεις ενέκριναν όλα αυτά τα χρόνια και στήριζαν με εξοπλισμό τις επιχειρήσεις του στρατού στο ανατολικό Τιμόρ είναι γνωστό. Τώρα, όμως, αποκαλύπτεται ότι η δυτική στήριξη προς τον ινδονησιακό στρατό συνεχίσθηκε αμείωτη, όταν οι εντολοδόχοι του καθεστώτος της Τζακάρτα άρχισαν να τρομοκρατούν τον κόσμο, ώστε να μην προσέλθει στις κάλπες για το δημοψήφισμα, με τις οποίες επικυρώθηκε η επιθυμία του λαού του ανατολικού Τιμόρ για ανεξαρτησία. Φέτος, στις 8 Απριλίου, ο Αμερικανός ναύαρχος Ντένις Μπλερ προσκάλεσε τον ισχυρό άνδρα της Ινδονησίας, στρατηγό Βιράντο, για συνομιλίες στη Χαβάη και του πρότεινε Αμερικανοί να εκπαιδεύσουν τον ινδονησιακό στρατό σε «μέτρα ελέγχου πλήθους». Από τότε, η αμερικανική κυβέρνηση υποστήριζε ότι η Δύση οφείλει να κρατήσει περισσότερο «ρεαλιστική» στάση στο θέμα του ανατολικού Τιμόρ και να αγωνισθεί για μια «εξισορρόπηση των συμφερόντων», καθώς η Βρετανία και οι ΗΠΑ συνέχιζαν να πωλούν όπλα στην Τζακάρτα. Πέρσι, η Βρετανία υπέγραψε με την Τζακάρτα συμβόλαιο πώλησης αεροσκαφών «Χοκ» αντί 130 εκατ. λιρών. Η βρετανική κυβέρνηση έχει εν μέρει διευκολύνει τη γενοκτονία στο ανατολικό Τιμόρ, μη συνειδητοποιώντας τις συνέπειες της στήριξης που έχει προσφέρει. Στη δημοσιογραφία υπάρχει μια σύμβαση, σύμφωνα με την οποία δεν δημοσιοποιούνται λεπτομέρειες για βασανισμούς, ώστε να μην αναστατώνονται οι αναγνώστες. Ομως, αυτό συμβαίνει εν μέρει, κυρίως διότι έχουν αμβλυνθεί οι ευαισθησίες μας για τις αγωνίες ανθρώπων, όπως του ανατολικού Τιμόρ. Κανένα ανθρώπινο μυαλό δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει τι σημαίνουν 200.000 βίαιοι θάνατοι. Οι βασανισμοί στην Ινδονησία είναι συνήθεις. Στρατιώτες σπάνε τα δάκτυλα των θυμάτων τους με σφυριά, βγάζουν τα νύχια των ποδιών τους, σπάνε τα πλευρά και τα γόνατά τους με σιδερένιους λοστούς, καίνε τα γεννητικά τους όργανα με τσιγάρα και αναμμένα κάρβουνα. Ομως, η αγαπημένη μέθοδος του ινδονησιακού στρατού είναι η βασανιστική χρησιμοποίηση του ανθρώπου ως πειραματόζωο. Στη δυτική Παπούα, μια άλλη από τις κατεχόμενες περιοχές του καθεστώτος, συνάντησα έναν άνδρα που σε ηλικία 12 ετών παρακολούθησε με τρόμο το θείο του να μετατρέπεται σε πειραματόζωο. Ο βασανισμός είχε κρατήσει 12 ώρες. Ο θείος είχε πάει το πρωί στο τοπικό αστυνομικό τμήμα για να ζητήσει άδεια κυνηγιού. Είχε μακριά γενειάδα και οι αστυνομικοί αποφάσισαν ότι ήταν αντάρτης. Τον πήγαν στην κουζίνα και άρχισαν να του κάνουν ερωτήσεις. Ο νέος που είχε κρυφθεί στους θάμνους, έξω από τα παράθυρα, τα είδε όλα. Ο θείος αρνιόταν ότι είχε κάνει κάτι κακό, ενώ τον απειλούσαν με το πλέον «δημοφιλές εξάρτημα» των στρατιωτών της Ινδονησίας: τη λεπίδα ξυρίσματος. Στη συνέχεια, του έκοψαν τα αυτιά, τα μαγείρεψαν και τον εξανάγκασαν να τα φάει. Πολύ αργά του άνοιξαν τα μάγουλα μέχρι που κρεμάσθηκε η σάρκα από τα οστά. Αρχισαν να γδέρνουν τους μυς στις πλάτες και τα πόδια του. Πίεσαν μια καυτή σιδερένια βέργα στους μηρούς του και στη συνέχεια έβαλαν πάνω στις πληγές τσίλι και αλάτι. Το βράδυ, τον έβαλαν σε ένα σακί από ρύζι, τον οδήγησαν σε μια έρημη περιοχή σχεδόν ένα μίλι μακριά και τον έριξαν σε μια τρύπα. Το παιδί άκουγε ακόμη τα γογγυτά του θείου του μέσα από την τρύπα, αλλά μέχρι να φωνάξει τους συγγενείς είχε πεθάνει. Τέτοιες συμπεριφορές είναι «φυσιολογικές» για τον ινδονησιακό στρατό. Ο διοικητής του προγράμματος ειρήνευσης της δυτικής Παπούα, συνταγματάρχης Σάρβο Εντι, συνήθιζε να καταμετρά στη διάρκεια του δείπνου του μεθόδους επιβράδυνσης του βασανιστικού θανάτου των θυμάτων του. Οταν συνταξιοδοτήθηκε, απέκτησε πανεπιστημιακή έδρα. Σήμερα, στα υπόγεια του Ντίλι και στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως του Κουπάνγκ, ο στρατός - με τις ευλογίες των διοικητών που θα «βοηθήσουν» την ειρηνευτική δύναμη του ΟΗΕ - θα κάνει στους κατοίκους του ανατολικού Τιμόρ ότι έκαναν στο θείο του νέου άνδρα. Οι ινδονησιακές ένοπλες δυνάμεις συμπεριφέρονται έτσι, διότι τους επιτρέπεται. Από τότε που η CIA βοήθησε τον Σουχάρτο στο πραξικόπημα του 1965 και στις δολοφονίες εκατομμυρίων ανθρώπων στην Ιάβα, ο ινδονησιακός στρατός είδε τη διεθνή κοινότητα να επιδοκιμάζει όλες τις φρικαλεότητές του. Ολα αυτά τα χρόνια που δολοφόνησε χιλιάδες ανθρώπους στο ανατολικό Τιμόρ, στις επαρχίες Ατσεχ και Αμπόν, στη δυτική Παπούα, η Αμερική, η Βρετανία και η Αυστραλία κοίταζαν και χαμογελούσαν. Οι διοικητές του στρατού κατάλαβαν ότι δεν επρόκειτο να ακολουθήσουν δίκες τύπου Νυρεμβέργης, ούτε καταδίκες για εγκλήματα πολέμου. Μπορούσαν, λοιπόν, να κάνουν ό,τι ήθελαν. Την τελευταία εβδομάδα ακούσαμε πολλά από τη βρετανική και την αμερικανική κυβέρνηση για «σεβασμό» των συμφωνηθέντων, για αντικειμενικούς στρατηγικούς σκοπούς και για ισορροπία συμφερόντων. Ολες αυτές οι ωραίες κουβέντες καταλήγουν σε μια εικόνα: ενός στρατιώτη που χαμογελά σαδιστικά με μια λεπίδα στο χέρι. Του George Monbiot The Guardian Ο Αντώνης Καρκαγιάννης τελεί εν αδεία