ΑΚΙΣ (17-09-99)

Ψυχολογία...
«Ψυχολογική στήριξη». Τι να σημαίνει, άραγε, αυτή η φράση, την οποία ακούμε τόσο συχνά σε σχέση με τους σεισμοπαθείς της Αττικής; Τι είναι, ακριβώς, αυτή η «νέα κατάσταση» την οποία μέχρι σήμερα αγνοούσαμε σε παρόμοιες περιπτώσεις; Ασφαλώς, πρόκειται για μια πολύ σοβαρή και σπουδαία υπόθεση. Και είναι ανάγκη η Πολιτεία να στηρίξει την προσπάθεια των ψυχολόγων, οι οποίοι πασχίζουν να στηρίξουν ψυχολογικά τους ανθρώπους που επλήγησαν από τη μανία του Εγκέλαδου. Είναι μεγάλη υπόθεση για τον πάσχοντα να έχει κάποιον «να πει τον πόνο του». Και όχι έναν άνθρωπο δικό του, που θα είναι συγκινησιακά φορτισμένος ούτε έναν οποιοδήποτε τρίτο, ο οποίος μπορεί μεν να τον ακούσει, αλλά δεν θα έχει τη δυνατότητα να του δώσει τη στήριξη που χρειάζεται. Ο ψυχολόγος είναι σήμερα μια μονάδα ιδιαίτερα χρήσιμη, ένα κομμάτι του «παζλ» για τη στήριξη των θυμάτων των θεομηνιών. Και, ασφαλώς, δεν πρόκειται για τις συνήθεις «συνεδρίες» αλλά για «ανθρώπινη επαφή», για «ενέσεις αισιοδοξίας». Ο σεισμόπληκτος δεν είναι, ασφαλώς, εκείνος που ήταν προ του σεισμού. Το δράμα του τον απασχολεί όσο τίποτε άλλο και ίσως δεν του αφήνει περιθώρια να ασχοληθεί ούτε καν με την εργασία του. Η συζήτηση με τον ειδικό επιστήμονα είναι, ίσως, το «κλειδί» για το πρόβλημα. Οχι πως υπάρχει κανένα «μαγικό ραβδί» και, ξαφνικά, το αντίσκηνο θα γίνει «διώροφο» ή «τριάρι». Απλώς, τα πράγματα θα αλλάξουν λίγο χρώμα. Η κατάθλιψη, το σύνδρομο της στέρησης, της απόρριψης, της αχρηστίας, είναι πολύ εύκολο να αναπτυχθεί στους χώρους που έπληξε ο σεισμός. Κι αν η Πολιτεία θέλει να προλάβει συνέπειες, ας στηρίξει την «ψυχολογική στήριξη». Θα κάνει καλό.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΠΡΑΝΟΣ

	ΑΚΙΣ (17-09-99)
Ψυχολογία...	«Ψυχολογική στήριξη». Τι να σημαίνει, άραγε, αυτή η φράση, την οποία ακούμε τόσο συχνά σε σχέση με τους σεισμοπαθείς της Αττικής; Τι είναι, ακριβώς, αυτή η «νέα κατάσταση» την οποία μέχρι σήμερα αγνοούσαμε σε παρόμοιες περιπτώσεις; Ασφαλώς, πρόκειται για μια πολύ σοβαρή και σπουδαία υπόθεση. Και είναι ανάγκη η Πολιτεία να στηρίξει την προσπάθεια των ψυχολόγων, οι οποίοι πασχίζουν να στηρίξουν ψυχολογικά τους ανθρώπους που επλήγησαν από τη μανία του Εγκέλαδου. Είναι μεγάλη υπόθεση για τον πάσχοντα να έχει κάποιον «να πει τον πόνο του». Και όχι έναν άνθρωπο δικό του, που θα είναι συγκινησιακά φορτισμένος ούτε έναν οποιοδήποτε τρίτο, ο οποίος μπορεί μεν να τον ακούσει, αλλά δεν θα έχει τη δυνατότητα να του δώσει τη στήριξη που χρειάζεται. Ο ψυχολόγος είναι σήμερα μια μονάδα ιδιαίτερα χρήσιμη, ένα κομμάτι του «παζλ» για τη στήριξη των θυμάτων των θεομηνιών. Και, ασφαλώς, δεν πρόκειται για τις συνήθεις «συνεδρίες» αλλά για «ανθρώπινη επαφή», για «ενέσεις αισιοδοξίας». Ο σεισμόπληκτος δεν είναι, ασφαλώς, εκείνος που ήταν προ του σεισμού. Το δράμα του τον απασχολεί όσο τίποτε άλλο και ίσως δεν του αφήνει περιθώρια να ασχοληθεί ούτε καν με την εργασία του. Η συζήτηση με τον ειδικό επιστήμονα είναι, ίσως, το «κλειδί» για το πρόβλημα. Οχι πως υπάρχει κανένα «μαγικό ραβδί» και, ξαφνικά, το αντίσκηνο θα γίνει «διώροφο» ή «τριάρι». Απλώς, τα πράγματα θα αλλάξουν λίγο χρώμα. Η κατάθλιψη, το σύνδρομο της στέρησης, της απόρριψης, της αχρηστίας, είναι πολύ εύκολο να αναπτυχθεί στους χώρους που έπληξε ο σεισμός. Κι αν η Πολιτεία θέλει να προλάβει συνέπειες, ας στηρίξει την «ψυχολογική στήριξη». Θα κάνει καλό. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΠΡΑΝΟΣ