Ο λόγος
στους «έχοντες»
Μία εβδομάδα μετά τον μεγάλο σεισμό, η βορειοδυτική Αθήνα ακόμα μετράει τις πληγές της. Η έκταση των καταστροφών είναι τέτοια, που ακόμα και εάν δεν υπήρχαν οι εμφανείς δυσλειτουργίες του κρατικού μηχανισμού, η προσπάθεια της πολιτείας να βοηθήσει τους σεισμοπαθείς σ' αυτές τις δύσκολες ώρες δεν θα επαρκούσε. Σε τέτοιες περιπτώσεις, η μόνη λύση είναι η κινητοποίηση της ίδιας της κοινωνίας. Είναι αδιανόητο στο Μενίδι, στα Ανω Λιόσια, στο Ζεφύρι και στις άλλες πληγείσες περιοχές οι άνθρωποι να αγωνίζονται για να εξασφαλίσουν τα πιο στοιχειώδη για την επιβίωσή τους και ο πληθυσμός της υπόλοιπης Αθήνας να περιορίζεται στον ρόλο του τηλεθεατή. Η σημερινή συνάντηση των υπουργών Εθνικής Οικονομίας και Αναπτύξεως κ. Παπαντωνίου και Βενιζέλου με τους εκπροσώπους των επιχειρηματικών κλάδων στο Ζάππειο είναι μία κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση. Είναι η στιγμή, που ο επιχειρηματικός κόσμος πρέπει να αποδείξει εμπράκτως την ευαισθησία του για το δράμα των σεισμοπαθών. Δεν πρόκειται μόνο για στενά ανθρωπιστικό καθήκον. Είναι και μία επιβεβλημένη συμβολή για τη σφυρηλάτηση της κοινωνικής συνοχής. Χωρίς αυτήν, ο εθνικός μας βίος κινδυνεύει να διαβρωθεί και να καταστεί ευάλωτος σε φαινόμενα απεγνωσμένων αντιδράσεων. Η ιστορική πείρα έχει αποδείξει ότι η αποκαρδίωση είναι κακός σύμβουλος. Γι' αυτό και θα πρέπει με την έγκαιρη παρέμβαση και της πολιτείας και των κοινωνικών φορέων να μην επιτραπεί να αναπτυχθεί στα ερείπια η απόγνωση και η απελπισία. Είναι αλήθεια ότι από ορισμένες εταιρείες έχουν εκδηλωθεί σχετικές πρωτοβουλίες, αλλά ακόμα δεν υπάρχει το αναγκαίο κύμα συμπαραστάσεως. Δυστυχώς, η πλειονότης των «εχόντων και κατεχόντων» αποφεύγει να ανταποκριθεί σε μια ευθύνη, η οποία υπαγορεύεται από τον άγραφο ηθικό νόμο. Ας ελπίσουμε ότι αυτή η στάση θα αλλάξει ριζικά τις επόμενες ημέρες. Κι αυτή η παρατήρηση αφορά όχι μόνο τις μεγάλες επιχειρήσεις, αλλά και τη μεγάλη πλειονότητα των μεσαίων στρωμάτων, τα οποία έχουν τη δυνατότητα να ενισχύσουν σε στενό κοινωνικό επίπεδο, αλλά εξίσου αποφασιστικά, τους εγγύς τους σεισμοπαθείς. Το παράδειγμα θα έπρεπε να έχει δώσει από την πρώτη στιγμή η Εκκλησία. Δυστυχώς, όμως, η προσπάθεια του Αρχιεπισκόπου να προσεγγίσει το μέσο Ελληνα υπονομεύεται από το γεγονός ότι η Εκκλησία τηρεί μια μίζερη στάση σε ό,τι αφορά την οικονομική της συμβολή. Ενώ θα έπρεπε να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την ανακούφιση των σεισμοπαθών, λάμπει διά της απουσίας της. Η «Κ» πιστεύει ακράδαντα ότι η συμπαράσταση δεν είναι αναγκαία μόνο για τους σεισμοπαθείς. Είναι αναγκαία και για όλους εμάς τους υπόλοιπους, οι οποίοι καλούμεθα να αποδείξουμε ότι η εξατομίκευση και η αλλοτρίωσή μας δεν έχει φθάσει στ