Ανθη και τριβόλοι...
|
Οσο περνούν οι μέρες και τα οξυμένα αισθήματα καταλαγιάζουν, κλονίζονται οι πρώτες μας παραδοχές. Ούτε η Αθήνα άντεξε, όπως έσπευσαν να μας βεβαιώσουν αυτοπαρηγορούμενοι οι ποικίλοι αρμόδιοι, αλλ' ούτε και οι Αθηναίοι κράτησαν τόσο όσο θα επιθυμούσαν. Αντίθετα με τις ανακουφιστικές ανακοινώσεις, βαριά τραυματισμένα σπίτια υπάρχουν σε όλη την Αττική, κι όχι μονάχα στους δήμους και τις συνοικίες όπου ο εφιάλτης έλαβε τη μορφή του θανάτου. Κι όσο για την ψυχή μας, πληγώθηκε κι αυτή, κι όχι μονάχα από τον τρόμο παρά και από τη μικρότητα και την «καπατσοσύνη». Μπορεί τα πρώτα μετασεισμικά εικοσιτετράωρα να νιώσαμε να πληθαίνει μέσα μας η ανθρωπιά και να ξανακατακτά τη φυσικότητά της, οι ρωγμές όμως δεν άργησαν να ξανασυντρίψουν τον κοινωνικό ιστό, κι ας είχαμε πιστέψει προς στιγμήν πως γιάτρεψε τις πληγές του και ακεραιώθηκε εκ νέου.
Το χάσμα δεν γέμισε άνθη· ένα σωρό οι τριβόλοι, πάνε να πνίξουν το παράδειγμα όσων στάθηκαν στο πλευρό των σεισμοπλήκτων με υψηλή ανιδιοτέλεια και περιφρονώντας τον κίνδυνο. Αλλοι παριστάνουν τα θύματα του Εγκέλαδου, πλαστογραφώντας ακόμη και «βεβαιώσεις», για να καρπωθούν τα επιδόματα, άλλοι, θαρρείς για να υποδείξουν ότι μπορεί και να καταγόμαστε από τις ύαινες, πλιατσικολογούν στα ερείπια, σχεδόν μπροστά στα μάτια όσων σπαράσσονται από το πένθος, άλλοι κακόψυχοι σπέρνουν φήμες «μεγάλου σεισμού» είτε για να εφοδιάσουν με πρώτη ύλη τον παμφάγο σαδισμό τους είτε για να ορμήσουν οι συνεργάτες τους στα σπίτια που παρατάνε οι τρομαγμένοι, άλλοι επιτίθενται σε φορτηγά κι αρπάζουν σκηνές για να τις μοσχοπουλήσουν στη νέα «μαύρη αγορά», άλλοι, επίσημοι αυτοί και μικροεξουσιούχοι, μοιράζουν ξίκικα τα βοηθήματα, ελέγχοντας φρονήματα ή χρώμα δέρματος, αφού οι πληγωμένες περιοχές έχουν πολλούς «σκούρους», άλλοι επισκέπτονται τα σωριασμένα εργοστάσια και φωτογραφίζονται με φόντο το θάνατο, σαν τουρίστες της καταστροφής, αποδεικνύοντας ασφαλώς πως είμαστε πια τόσο εθισμένοι στον εικονικό πολιτισμό ώστε να μπορούμε να καταβροχθίσουμε σαν ένα σύνηθες τηλεεπεισόδιο ακόμη και τα χαλάσματα που συνεχίζουν να καταπλακώνουν νεκρούς συνανθρώπους μας.
Τόσο γρήγορα γυρίσαμε λοιπόν στις συνήθειές μας - στο χρηματιστήριό μας, που μόνον μία ημέρα καταδέχτηκε να ανακόψει τον ρυθμό του αρρωστημένου τζόγου του, στο ποδόσφαιρό μας, στην τηλεορασούλα μας, στα μικροπροβληματάκια μας, στις κομπινούλες μας, στην αδιαφορία μας για τον πάσχοντα άνθρωπο. Τρεις μέρες κράτησε μονάχα το «θαύμα του αλτρουισμού», όπως όλα. Κι άλλες τόσες το «θαύμα» ενός κράτους που θέλει να εμφανίζεται στοργικό, αποτελεσματικό και αμείλικτο με τους παρανομούντες. Και σπεύδουμε ήδη κιόλας να βυθιστούμε στο παλαιό μας χάσμα, εκείνο που μας χωρίζει από την αρετή.
|
| |
