ΣΚΕΨΕΙΣ (07-09-99)

Ατζέντες
Μόλις σκάσει φθινόπωρο, τα χαρτοπωλεία εξοπλίζονται: νέα γραφική ύλη, παράξενοι στυλογράφοι, ημερολόγια. Ο Σεπτέμβριος μυρίζει χαρτί, ξύστρα, καλές προθέσεις. Ο καθένας υπολογίζει ότι θα νοικοκυρευτεί, θα αγοράσει -και θα χρησιμοποιήσει- σημειωματάρια για την καταγραφή των υποχρεώσεών του. Ο χειμώνας χρειάζεται υπομονή, πειθαρχία και σύνεση. Ξεφυλλίζοντας τις νέες ατζέντες, με το εβδομαδιαίο και το ωρολόγιο πρόγραμμα, σκέφτεσαι μοιραία το τέλος των διακοπών, την αρχή του προγραμματισμού. Ολα σε ωθούν σε μεγάλες αποφάσεις: δουλειά, γυμναστική, χρόνος για τους φίλους, την οικογένεια, το σπίτι, τη διασκέδαση - όλα όσα δεν έγιναν πέρυσι, πρέπει απαρεγκλίτως να γίνουν φέτος. Και οι ατζέντες μοιάζουν να αδημονούν άγραφες, για ό,τι θα σου συμβεί, για ό,τι θα σημειώσεις και θα ξεχάσεις. Παράξενη συνήθεια η ατζέντα. Παλιότερα σημείωνες τα ραντεβού στο μυαλό σου, ύστερα ήρθε το χαρτί, ακόμη πιο μετά ο ηλεκτρονικός προγραμματιστής και το μολύβι με ενσωματωμένο κασετοφωνάκι. Συμβαίνουν τόσο πολλά και τόσο γρήγορα, ώστε αν δεν καταγραφούν αλέθονται από τη μνήμη. Ολο και περισσότεροι άνθρωποι βγάζουν από τις τσέπες τους χαρτάκια, σημειώνουν πρόχειρα αυτό που τους λες και επικαλούνται την ατζέντα τους. «Μα το έχω σημειώσει», λένε μόλις προκύψει διαφωνία. Το πιο περίεργο με τις ατζέντες είναι η τυποποίησή τους. Ο εικονικός χώρος που αντιπροσωπεύει συμβολικά μία ημέρα. Το τυπωμένο πρόγραμμα της ημέρας αυτής τελειώνει στις επτά ή στις οκτώ κι από κάτω περισσεύει ένας χώρος τόσος δα, που θεωρείται, προφανώς, ελεύθερος. Μια οδοντίατρος παραπονιόταν, εν προκειμένω, ότι στις παραδοσιακές ατζέντες δεν περισσεύει χώρος για να γράψει τα ραντεβού των εννιά. Ισως οι ατζέντες εφευρέθηκαν τότε που οι άνθρωποι δούλευαν λιγότερο, τότε που δουλειά και ελεύθερος χρόνος δεν αλληλοκαλύπτονταν. Σήμερα, στα δεκαπέντε εκατοστά που πιάνει η κάθε ημέρα, δεν χωράνε ούτε τα τηλεφωνήματα. Μίκρυνε η ημέρα, άραγε, ή αυξήθηκαν οι υποχρεώσεις; Μία από τις μεγάλες αλλαγές για τις οποίες πρέπει να μεριμνήσει ο νέος αιώνας είναι η αναδιάρθρωση, είτε της ατζέντας είτε του χρόνου. Η πρώτη μοιάζει με παιχνίδι του δεύτερου: εγγυάται ότι ο πραγματικός χρόνος και οι απαιτήσεις του δεν θα χωρέσουν ποτέ στο στενό της πλαίσιο.
Της ΑΜΑΝΤΑΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΥ

	ΣΚΕΨΕΙΣ (07-09-99)
Ατζέντες	Μόλις σκάσει φθινόπωρο, τα χαρτοπωλεία εξοπλίζονται: νέα γραφική ύλη, παράξενοι στυλογράφοι, ημερολόγια. Ο Σεπτέμβριος μυρίζει χαρτί, ξύστρα, καλές προθέσεις. Ο καθένας υπολογίζει ότι θα νοικοκυρευτεί, θα αγοράσει -και θα χρησιμοποιήσει- σημειωματάρια για την καταγραφή των υποχρεώσεών του. Ο χειμώνας χρειάζεται υπομονή, πειθαρχία και σύνεση. Ξεφυλλίζοντας τις νέες ατζέντες, με το εβδομαδιαίο και το ωρολόγιο πρόγραμμα, σκέφτεσαι μοιραία το τέλος των διακοπών, την αρχή του προγραμματισμού. Ολα σε ωθούν σε μεγάλες αποφάσεις: δουλειά, γυμναστική, χρόνος για τους φίλους, την οικογένεια, το σπίτι, τη διασκέδαση - όλα όσα δεν έγιναν πέρυσι, πρέπει απαρεγκλίτως να γίνουν φέτος. Και οι ατζέντες μοιάζουν να αδημονούν άγραφες, για ό,τι θα σου συμβεί, για ό,τι θα σημειώσεις και θα ξεχάσεις. Παράξενη συνήθεια η ατζέντα. Παλιότερα σημείωνες τα ραντεβού στο μυαλό σου, ύστερα ήρθε το χαρτί, ακόμη πιο μετά ο ηλεκτρονικός προγραμματιστής και το μολύβι με ενσωματωμένο κασετοφωνάκι. Συμβαίνουν τόσο πολλά και τόσο γρήγορα, ώστε αν δεν καταγραφούν αλέθονται από τη μνήμη. Ολο και περισσότεροι άνθρωποι βγάζουν από τις τσέπες τους χαρτάκια, σημειώνουν πρόχειρα αυτό που τους λες και επικαλούνται την ατζέντα τους. «Μα το έχω σημειώσει», λένε μόλις προκύψει διαφωνία. Το πιο περίεργο με τις ατζέντες είναι η τυποποίησή τους. Ο εικονικός χώρος που αντιπροσωπεύει συμβολικά μία ημέρα. Το τυπωμένο πρόγραμμα της ημέρας αυτής τελειώνει στις επτά ή στις οκτώ κι από κάτω περισσεύει ένας χώρος τόσος δα, που θεωρείται, προφανώς, ελεύθερος. Μια οδοντίατρος παραπονιόταν, εν προκειμένω, ότι στις παραδοσιακές ατζέντες δεν περισσεύει χώρος για να γράψει τα ραντεβού των εννιά. Ισως οι ατζέντες εφευρέθηκαν τότε που οι άνθρωποι δούλευαν λιγότερο, τότε που δουλειά και ελεύθερος χρόνος δεν αλληλοκαλύπτονταν. Σήμερα, στα δεκαπέντε εκατοστά που πιάνει η κάθε ημέρα, δεν χωράνε ούτε τα τηλεφωνήματα. Μίκρυνε η ημέρα, άραγε, ή αυξήθηκαν οι υποχρεώσεις; Μία από τις μεγάλες αλλαγές για τις οποίες πρέπει να μεριμνήσει ο νέος αιώνας είναι η αναδιάρθρωση, είτε της ατζέντας είτε του χρόνου. Η πρώτη μοιάζει με παιχνίδι του δεύτερου: εγγυάται ότι ο πραγματικός χρόνος και οι απαιτήσεις του δεν θα χωρέσουν ποτέ στο στενό της πλαίσιο. Της ΑΜΑΝΤΑΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΥ