ΣΚΕΨΕΙΣ (03-09-99)

Μαράθηκαν οι Πράσινοι;
Το διαφαινόμενο αδιέξοδο των Πρασίνων στη Γερμανία δείχνει σε αδρές γραμμές τα αδιέξοδα της ευρωπαϊκής Αριστεράς, αλλά και μια μετατόπιση του πολιτικού πεδίου. Η συμμετοχή στην κεντροαριστερή κυβέρνηση των Σοσιαλδημοκρατών τους οδήγησε ταχύτερα απ' ό,τι ανεμένετο, ενώπιον των ορίων τους και των αντινομιών τους. Συνεργούντος του παράλογου πολέμου στο Κόσοβο, οι πρώην «68άρηδες», περιβαλλοντιστές, αντιπυρηνικοί, «σπόντις», σαραντάχρονοι και πενηντάχρονοι σήμερα, βρίσκονται σήμερα σε σύγχυση - ιδεολογική και πολιτική. Φαινομενικά συγκρούονται οι «πραγματιστές», που υποστηρίζουν μια ρεαλιστική ταπείνωση του προγράμματος για να μη διαρραγεί ο κυβερνητικός συνασπισμός, και οι «ριζοσπάστες», που αρνούνται τον παγκοσμιοποιημένο Νέο Κόσμο του καγκελάριου Σρέντερ. Ωστόσο, τα επιχειρήματα και των δύο, τουλάχιστον όπως εμφανίζονται στον Τύπο, δεν φαίνεται να συγκροτουν μια πειστική μακρόπνοη στρατηγική. Οι διαφορές τους εξαντλούνται στην ποσότητα του ρεφορμισμού: άτολμος και κρυπτοκυνικός στους πραγματιστές, έμμονος, λουθηρανικός, στους αντιπολιτευομένους. Και από τους δύο λείπει η τολμηρή σύλληψη του κόσμου, η συνολική θέαση, δεν αφουγκράζονται την πραγματική ζωή σε κίνηση και προοπτική. Οι πραγματιστές ιδίως (που στηρίζουν τον Σρέντερ με το αζημίωτο) εξαντλούνται σε μια αβαθή διαχείριση, περνώντας με άνεση (και αλαζονεία) από τον υποκριτικό αντικομφορμισμό των «Αντίντας» στα συμβολικά μανικετόκουμπα, και από τα πασιφιστικά προγράμματα στις πολεμοχαρείς επιχειρήσεις. Από την άλλη πλευρά των συνόρων, ο «κοκκινοπράσινος» Ντάνυ Κον-Μπεντίτ, αφού στέγνωσε να φωνάζει υπέρ των ανθρωπιστικώς δίκαιων βομβαρδισμών της Γιουγκοσλαβίας, τώρα βάζει πλώρη για τη δημαρχία του Παρισιού. Ιδιοφυής τακτικός, με τεραστια πείρα στη χειραγώγηση και στις μεταμορφώσεις, είναι πολύ πιθανόν να τα καταφέρει. Στην Ελλάδα, παρόμοια κρίση ξέσπασε από πολύ νωρίς στους Πράσινους, προτού καν ωριμάσουν. Οι Οικολόγοι-Εναλλακτικοί εξατμίστηκαν άδοξα, με αλληλοκατηγορίες για διασπάθιση τίτλων και χρημάτων, χωρίς καν να διατυπώσουν μια στοιχειώδη πολιτική πρόταση. Ισως καλύτερα, για να μη μένουν αυταπάτες. Σήμερα, οικολογική-περιβαλλοντική δράση έχουν κυρίως κινήσεις πολιτών και μη κυβερνητικοί οργανισμοί, αποσπασματικά, χωρίς ευρύτερη πολιτική πλατφόρμα, χωρίς καν οριζόντια σύνδεση μεταξύ τους. Η πικρή γεύση του μικρομεγαλίστικου παρελθόντος κάνει τους ολίγους ενεργούς πολίτες να φυλάγονται, από την άλλη πλευρά όμως ο κατακερματισμός δυνάμεων και η έλλειψη πείρας οδηγεί στην σισσύφεια ανακάλυψη της πυρίτιδος. Η παρ' ημίν μικρή αριστερά δεν είναι ακόμη καν στα σπάργανα.
Του ΝΙΚΟΥ Γ. ΞΥΔΑΚΗ

	ΣΚΕΨΕΙΣ (03-09-99)
Μαράθηκαν οι Πράσινοι;	Το διαφαινόμενο αδιέξοδο των Πρασίνων στη Γερμανία δείχνει σε αδρές γραμμές τα αδιέξοδα της ευρωπαϊκής Αριστεράς, αλλά και μια μετατόπιση του πολιτικού πεδίου. Η συμμετοχή στην κεντροαριστερή κυβέρνηση των Σοσιαλδημοκρατών τους οδήγησε ταχύτερα απ' ό,τι ανεμένετο, ενώπιον των ορίων τους και των αντινομιών τους. Συνεργούντος του παράλογου πολέμου στο Κόσοβο, οι πρώην «68άρηδες», περιβαλλοντιστές, αντιπυρηνικοί, «σπόντις», σαραντάχρονοι και πενηντάχρονοι σήμερα, βρίσκονται σήμερα σε σύγχυση - ιδεολογική και πολιτική. Φαινομενικά συγκρούονται οι «πραγματιστές», που υποστηρίζουν μια ρεαλιστική ταπείνωση του προγράμματος για να μη διαρραγεί ο κυβερνητικός συνασπισμός, και οι «ριζοσπάστες», που αρνούνται τον παγκοσμιοποιημένο Νέο Κόσμο του καγκελάριου Σρέντερ. Ωστόσο, τα επιχειρήματα και των δύο, τουλάχιστον όπως εμφανίζονται στον Τύπο, δεν φαίνεται να συγκροτουν μια πειστική μακρόπνοη στρατηγική. Οι διαφορές τους εξαντλούνται στην ποσότητα του ρεφορμισμού: άτολμος και κρυπτοκυνικός στους πραγματιστές, έμμονος, λουθηρανικός, στους αντιπολιτευομένους. Και από τους δύο λείπει η τολμηρή σύλληψη του κόσμου, η συνολική θέαση, δεν αφουγκράζονται την πραγματική ζωή σε κίνηση και προοπτική. Οι πραγματιστές ιδίως (που στηρίζουν τον Σρέντερ με το αζημίωτο) εξαντλούνται σε μια αβαθή διαχείριση, περνώντας με άνεση (και αλαζονεία) από τον υποκριτικό αντικομφορμισμό των «Αντίντας» στα συμβολικά μανικετόκουμπα, και από τα πασιφιστικά προγράμματα στις πολεμοχαρείς επιχειρήσεις. Από την άλλη πλευρά των συνόρων, ο «κοκκινοπράσινος» Ντάνυ Κον-Μπεντίτ, αφού στέγνωσε να φωνάζει υπέρ των ανθρωπιστικώς δίκαιων βομβαρδισμών της Γιουγκοσλαβίας, τώρα βάζει πλώρη για τη δημαρχία του Παρισιού. Ιδιοφυής τακτικός, με τεραστια πείρα στη χειραγώγηση και στις μεταμορφώσεις, είναι πολύ πιθανόν να τα καταφέρει. Στην Ελλάδα, παρόμοια κρίση ξέσπασε από πολύ νωρίς στους Πράσινους, προτού καν ωριμάσουν. Οι Οικολόγοι-Εναλλακτικοί εξατμίστηκαν άδοξα, με αλληλοκατηγορίες για διασπάθιση τίτλων και χρημάτων, χωρίς καν να διατυπώσουν μια στοιχειώδη πολιτική πρόταση. Ισως καλύτερα, για να μη μένουν αυταπάτες. Σήμερα, οικολογική-περιβαλλοντική δράση έχουν κυρίως κινήσεις πολιτών και μη κυβερνητικοί οργανισμοί, αποσπασματικά, χωρίς ευρύτερη πολιτική πλατφόρμα, χωρίς καν οριζόντια σύνδεση μεταξύ τους. Η πικρή γεύση του μικρομεγαλίστικου παρελθόντος κάνει τους ολίγους ενεργούς πολίτες να φυλάγονται, από την άλλη πλευρά όμως ο κατακερματισμός δυνάμεων και η έλλειψη πείρας οδηγεί στην σισσύφεια ανακάλυψη της πυρίτιδος. Η παρ' ημίν μικρή αριστερά δεν είναι ακόμη καν στα σπάργανα. Του ΝΙΚΟΥ Γ. ΞΥΔΑΚΗ