ΣΚΕΨΕΙΣ (27-08-99)

Ο κωδικός της νιότης
Δεν είναι παρά άγουρα νιάτα, μ' εκείνο το κέφι και το μπρίο της ηλικίας τους. Ξεπεταρούδια σχεδόν, που έχουν δεν έχουν περάσει τα 22 τους. Υπό κανονικές συνθήκες θα 'πρεπε να τους απασχολούν οι σπουδές τους. Θα 'πρεπε να ονειρεύονται επαναστάσεις, να βλέπουν τον εαυτό τους μπροστάρη. Να τους προβληματίζει η αβελτηρία των πολιτικών, να καυτηριάζουν τις πράξεις τους και να επιτρέπουν στον εαυτό τους αυτό που για τους μεγάλους αποτελεί πια πολυτέλεια: να στροβιλίζονται γύρω από τα μικρά ή μεγάλα ηθικά οράματά τους. Αλλά αν κάποτε ο κωδικός της νιότης είχε τη δύναμη να εξαντλείται στο «αν δεν ήμουν αριστερός στα είκοσι, πότε θα ήμουν;», σήμερα ο ίδιος κωδικός κινδυνεύει να εξαντληθεί σ' αυτόν του Χρηματιστηρίου κι έχει να κάνει με τη δύναμη του κέρδους και όχι των ιδεών. Κι αν μέσα στον εγωκεντρισμό μας, μας έχει διαφύγει πως αυξάνεται συνεχώς ο αριθμός των πολύ νέων ανθρώπων που τζογάρουν στο Ναό του Χρήματος, που συνεννοούνται στη γλώσσα των μετοχών, που μιλάνε για τις «φούσκες», λες και πρόκειται για σχολικό εγχειρίδιο, τότε ας προσέχαμε. Γιατί αποτελεί πια κοινό μυστικό πως αρκετοί νέοι -ένας συνάλεφος έλεγε πως η 15χρονη κόρη του αβγάτισε κατά πολύ τις οικονομίες της, ενώ ο γιος του, παλληκάρι 22 χρόνων, έχει κιόλας ένα καλό κομπόδεμα- παθιάζονται με το εύκολο κέρδος, ενώ δεν είναι λίγα τα χρηματιστηριακά γραφεία που δέχονται τέτοιους λιλιπούτειους πελάτες, ακόμη κι αν τα ποσά που επενδύουν είναι μηδαμινά. Ετσι λοιπόν, χωρίς προφυλάξεις, ευεπίφοροι σε εύκολα ανοίγματα και σε πράξεις μιμητισμού, πέφτουν στην παγίδα του ευδαιμονισμού, προσδοκώντας οικονομικά οφέλη και γρήγορη κοινωνική αποδοχή. Αγνοούν βεβαίως κάτι σημαντικό. Οι κανόνες του παιχνιδιού τίθενται για να ανατρέπονται. Αλλά και κάτι ακόμη: οι νόμοι της φύσης τους θέλουν πότε πότε αφηρημένους, λίγο φευγάτους, μονίμως ερωτευμένους και αντιπαθητικά απαιτητικούς. Είναι πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα τούτο το φαινόμενο. Μπορεί να 'ναι και μόδα. Μπορεί κι ένα καπρίτσιο μιας μικρής μερίδας της νεολαίας. Αύριο, ίσως κανείς να μην του δίνει σημασία. Κάποιος όμως θα πρέπει να πει στους... επενδυτές, ετών 15 (κι ας παίζουν μέσω αντιπροσώπου), πως τα οχυρά της νιότης δεν γκρεμίζονται με τόση ευκολία. Κτίστηκαν για να φυλάττουν νεανικές θερμοπύλες και μόνο.
Της ΡΙΤΣΑΣ ΜΑΣΟΥΡΑ

	ΣΚΕΨΕΙΣ (27-08-99)
Ο κωδικός της νιότης	Δεν είναι παρά άγουρα νιάτα, μ' εκείνο το κέφι και το μπρίο της ηλικίας τους. Ξεπεταρούδια σχεδόν, που έχουν δεν έχουν περάσει τα 22 τους. Υπό κανονικές συνθήκες θα 'πρεπε να τους απασχολούν οι σπουδές τους. Θα 'πρεπε να ονειρεύονται επαναστάσεις, να βλέπουν τον εαυτό τους μπροστάρη. Να τους προβληματίζει η αβελτηρία των πολιτικών, να καυτηριάζουν τις πράξεις τους και να επιτρέπουν στον εαυτό τους αυτό που για τους μεγάλους αποτελεί πια πολυτέλεια: να στροβιλίζονται γύρω από τα μικρά ή μεγάλα ηθικά οράματά τους. Αλλά αν κάποτε ο κωδικός της νιότης είχε τη δύναμη να εξαντλείται στο «αν δεν ήμουν αριστερός στα είκοσι, πότε θα ήμουν;», σήμερα ο ίδιος κωδικός κινδυνεύει να εξαντληθεί σ' αυτόν του Χρηματιστηρίου κι έχει να κάνει με τη δύναμη του κέρδους και όχι των ιδεών. Κι αν μέσα στον εγωκεντρισμό μας, μας έχει διαφύγει πως αυξάνεται συνεχώς ο αριθμός των πολύ νέων ανθρώπων που τζογάρουν στο Ναό του Χρήματος, που συνεννοούνται στη γλώσσα των μετοχών, που μιλάνε για τις «φούσκες», λες και πρόκειται για σχολικό εγχειρίδιο, τότε ας προσέχαμε. Γιατί αποτελεί πια κοινό μυστικό πως αρκετοί νέοι -ένας συνάλεφος έλεγε πως η 15χρονη κόρη του αβγάτισε κατά πολύ τις οικονομίες της, ενώ ο γιος του, παλληκάρι 22 χρόνων, έχει κιόλας ένα καλό κομπόδεμα- παθιάζονται με το εύκολο κέρδος, ενώ δεν είναι λίγα τα χρηματιστηριακά γραφεία που δέχονται τέτοιους λιλιπούτειους πελάτες, ακόμη κι αν τα ποσά που επενδύουν είναι μηδαμινά. Ετσι λοιπόν, χωρίς προφυλάξεις, ευεπίφοροι σε εύκολα ανοίγματα και σε πράξεις μιμητισμού, πέφτουν στην παγίδα του ευδαιμονισμού, προσδοκώντας οικονομικά οφέλη και γρήγορη κοινωνική αποδοχή. Αγνοούν βεβαίως κάτι σημαντικό. Οι κανόνες του παιχνιδιού τίθενται για να ανατρέπονται. Αλλά και κάτι ακόμη: οι νόμοι της φύσης τους θέλουν πότε πότε αφηρημένους, λίγο φευγάτους, μονίμως ερωτευμένους και αντιπαθητικά απαιτητικούς. Είναι πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα τούτο το φαινόμενο. Μπορεί να 'ναι και μόδα. Μπορεί κι ένα καπρίτσιο μιας μικρής μερίδας της νεολαίας. Αύριο, ίσως κανείς να μην του δίνει σημασία. Κάποιος όμως θα πρέπει να πει στους... επενδυτές, ετών 15 (κι ας παίζουν μέσω αντιπροσώπου), πως τα οχυρά της νιότης δεν γκρεμίζονται με τόση ευκολία. Κτίστηκαν για να φυλάττουν νεανικές θερμοπύλες και μόνο. Της ΡΙΤΣΑΣ ΜΑΣΟΥΡΑ