Στο έλεος μαθητευόμενων μάγων
|
Τις ημέρες των διακοπών διάλεξε ο υπουργός Εξωτερικών για να ανατρέψει με δηλώσεις του πάγιες εθνικές θέσεις, χωρίς να έχει προηγηθεί η παραμικρή συζήτηση ούτε στο Υπουργικό Συμβούλιο ούτε στο Εκτελεστικό Γραφείο και την Κεντρική Επιτροπή του κυβερνώντος κόμματος ούτε, βεβαίως, στη Βουλή. Είναι απολύτως ενδεικτικό ότι οι κατά τα άλλα σταυροφόροι του διαλόγου και των δημοκρατικών διαδικασιών επιχειρούν λαθραία να ανατρέψουν μία πάγια πολιτική, η οποία είναι αποδεκτή απ' όλα τα κόμματα.
Το πρόβλημα, βεβαίως, δεν είναι η διαδικασία. Είναι το γεγονός ότι με περισσή επιπολαιότητα εγγράφουν επαχθείς εθνικές υποθήκες, τις οποίες η Ελλάδα θα βρει μπροστά της τα επόμενα χρόνια. Ο κ. Γ. Παπανδρέου δήλωσε ότι δεν τον ενδιαφέρουν οι ονομασίες των μειονοτήτων, αρκεί να μην αμφισβητηθούν τα σύνορα. Το επιχείρημά του είναι λογικά διάτρητο. Η διπλωματική ιστορία έχει αποδείξει ότι η αμφισβήτηση των συνόρων δεν προκύπτει ως διά μαγείας. Προετοιμάζεται με μικρά ενδιάμεσα βήματα.
Για να δικαιολογήσει τη θέση του, ο κ. Γ. Παπανδρέου επικαλείται το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού. Πρόκειται για ταχυδακτυλουργία, γιατί οι διακηρύξεις του ΟΑΣΕ δεν είναι δεσμευτικές για τα κράτη και επιπλέον ο αυτοπροσδιορισμός αφορά άτομα και όχι μειονότητες. Η μετονομασία της μουσουλμανικής μειονότητας σε τουρκική δεν είναι μία φραστική λεπτομέρεια. Κατά κάποιον τρόπο μετατρέπει μία θρησκευτική μειονότητα σε εθνική.
Με βάση τη λογική του υπουργού Εξωτερικών, το ελληνικό κράτος θα πρέπει να αναγνωρίσει και «μακεδονική μειονότητα», όπως απαιτούν τα Σκόπια και οι αυτονομιστές του «Ουράνιου Τόξου». Δεν είναι τυχαίο ότι ο ίδιος χαρακτήρισε «λάθος» την καταγγελία της επιστολής των τριών μουσουλμάνων βουλευτών από σύσσωμο τον πολιτικό κόσμο.
Δυστυχώς, δεν πρόκειται για ατυχείς δηλώσεις. Ο κ. Γ. Παπανδρέου είναι εκφραστής μιας ολόκληρης αντίληψης, η οποία φαίνεται να κυριαρχεί στους κόλπους της κυβέρνησης Σημίτη. Οι απόψεις για αναγνώριση μειονοτήτων, όπως και οι απόψεις για παροχή ιθαγένειας στους οικονομικούς μετανάστες, πηγάζουν απ' αυτήν ακριβώς την αντίληψη. Ουσιαστικά πρόκειται για έναν αφελή αλλά εθνικά επικίνδυνο ιδεολογικό μεταπρατισμό. Με επαρχιώτικο φανατισμό προσπαθούν να εφαρμόσουν σ' ένα εθνικό κράτος το μοντέλο της πολυπολιτισμικής κοινωνίας.
Η Ελλάδα, όμως, δεν είναι χώρα που δημιουργήθηκε από μετανάστες, όπως οι ΗΠΑ και η Αυστραλία, ούτε πρώην αυτοκρατορία, όπως η Βρετανία, η οποία ενσωμάτωσε κάποιους πρώην υπηκόους της. Αυτές οι χώρες, άλλωστε, δεν αναγνωρίζουν μειονότητες. Η Ελλάδα είναι η χώρα ενός ιστορικού έθνους, το οποίο ζει σε μια περιοχή γεμάτη από εθνικές προκαταλήψεις και αντιθέσεις και το οποίο αντιμετωπίζει ευθείες απειλές. Και ακριβώς γι' αυτό δεν έχει την πολυτέλεια να έχει στο τιμόνι μαθητευόμενους μάγους.
|
| |
