Ανούσια διαφωνία
Το πρόβλημα της λαθρομεταναστεύσεως στην Ελλάδα είναι και γνωστό και σχετικώς παλαιό. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με την έξαρση της εγκληματικότητος. Αναμφισβήτητη, πλέον, και καταγεγραμμένη στις στατιστικές είναι και η σύνδεση των δύο προβλημάτων, υπό την έννοια ότι το ποσοστό «συμβολής» των αλλοδαπών στη βίαιη εγκληματικότητα υπερβαίνει κατά πολύ την ποσοστιαία αναλογία τους στον πληθυσμό. Είναι επίσης γνωστό ότι τα προβλήματα αυτά, ορατά ήδη από το 1991, δεν αντιμετωπίστηκαν σοβαρά από καμία διοίκηση. Η Νέα Δημοκρατία δεν τα προέβλεψε, δεν τα αντελήφθη και, πάντως, δεν επιχείρησε να τα αντιμετωπίσει. Το ΠΑΣΟΚ, που τη διαδέχθηκε το 1993, εξακολουθούσε μέχρι και πέρυσι να ομιλεί περί... «εντυπώσεων». Παρήλθαν έτσι, εν απραξία, οκτώ χρόνια, και χρειάσθηκε να υποστεί η χώρα το συντριπτικό αθροιστικό βάρος των αιματηρών απαγωγών ομήρων και των αυξανομένων κρουσμάτων αυτοδικίας, για να γίνει αντιληπτή η σημασία του προβλήματος και να επιχειρηθεί η συστηματική πλέον αντιμετώπισή του. Σε ορισμένα σημεία, η ολιγωρία αυτή δικαιολογείται, εν μέρει, από το γεγονός ότι η Ελλάδα υπήρξε ανέκαθεν χώρα μεταναστών και ουδέποτε χώρα υποδοχής τους, με αποτέλεσμα να αιφνιδιασθεί από τον όγκο του κύματος οικονομικών προσφύγων - και δη του αλβανικού. Η δικαιολογία αυτή δεν ισχύει, όμως, σήμερα, μετά την πάροδο οκταετίας και με τόσο ανησυχητικά κρούσματα βίας, αλλά και εξαθλιώσεως. Αντιλαμβανόμενη το γεγονός, η κυβέρνηση αποφάσισε να λάβει μέτρα - και εζήτησε τη συνεργασία της αντιπολιτεύσεως. Αναμφιβόλως το έπραξε με τεράστια καθυστέρηση. Αναμφιβόλως το έπραξε και για λόγους προεκλογικών εντυπώσεων. Πάντως, το έπραξε. Τι θα περίμενε κανείς από την αντιπολίτευση; Ασφαλώς, να στηλιτεύσει την καθυστέρηση και να επισημάνει τα προεκλογικά κίνητρα της κυβερνήσεως. Αλλά, εξίσου αδήριτη προβάλλει η υποχρέωσή της να συνεργασθεί με αυτήν για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Αντ' αυτού, τα κόμματα της αντιπολιτεύσεως έσπευσαν να διαφωνήσουν, προτιμώντας την επίταση των αντιπολιτευτικών τόνων από κάθε σοβαρή συμβολή σε σχεδιασμό συγκεκριμένων και αποτελεσματικών μέτρων. Φθάσαμε στο οξύμωρο να διαφωνήσει ακόμη και η Νέα Δημοκρατία, οι εισηγήσεις της οποίας κινούνται προς την αυτή κατεύθυνση με εκείνες της κυβερνήσεως... Για μία ακόμη φορά, σε ένα κρίσιμο για τη χώρα θέμα, επικρατεί προσχηματική μικροκομματική κακοφωνία εκεί που απαιτείται συνεργασία και σοβαρότητα. Οι δε αυτουργοί της ανούσιας διαφωνίας είναι ακριβώς εκείνοι, που εκφράζουν κατά καιρούς την απορία τους πώς οι Ελληνες είναι τόσο απογοητευμένοι με τους πολιτικούς τους ταγούς...