ΠΡΟ-ΒΟΛΕΣ (29-06-99)

Και οι νέοι;
Δύσκολα θα ξεφυλλίσεις ξένα περιοδικά ή θα μιλήσεις με φίλους που γύρισαν από κάποια ευρωπαϊκή μεγαλούπολη, χωρίς να υποστείς το αναπόφευκτο πολιτισμικό σοκ: εκατοντάδες συναυλίες και φεστιβάλ για νέους, δεκάδες νέα μέρη (εναλλακτικά και μη), απίστευτοι χώροι για να δεις καινούργια πράγματα, δρόμοι γεμάτοι από νέους ανθρώπους και την κουλτούρα τους. Ολα αυτά αλλού. Οχι μόνο στο Λονδίνο. Αλλά και στη Λισσαβώνα, στη Μαδρίτη, στη Βαρκελώνη, στην Πράγα... Και στην Αθήνα; Για άλλη μία χρονιά θα περιμένεις πώς και πώς για το «Ρόκγουειβ» (είναι κι αυτό μία πρόοδος σε σχέση με την έκτη ή έβδομη συναυλία των «Νίτς» ή του Νικ Κέιβ· ας μην είμαστε αχάριστοι!), θα περιμένεις με το ντουφέκι στη γωνία για κάποια ταινία της προκοπής στα θερινά (αλλιώς, θα δεις τον «Ερωτευμένο Σαίξπηρ» για τρίτη φορά), ενώ από τα λοιπά θεάματα οι επιλογές είναι σχεδόν οι ίδιες με των γονιών σου, προ τριαντακονταετίας: έχεις να διαλέξεις λοιπόν ανάμεσα στην (πανθομολογούμενη) χρόνια άπνοια της Επιδαύρου, στο μακρόσυρτο χασμουρητό του Ηρωδείου και στα «δρώμενα» (sic!) των συνοικιακών φεστιβάλ (αυτό είναι καινούργιο «φρούτο», το γλίτωσαν στα νιάτα τους οι σημερινοί πενηντάρηδες) με τους περιφερόμενους τραγουδιστές που βλέπεις κάθε μέρα στα βίντεο κλιπ του New (Channel). Ξεχάσαμε και τις καλοκαιρινές επιθεωρήσεις· εδώ όμως το περιεχόμενο είναι τόσο ιλαρό που τις καθιστούν (άθελα τους ασφαλώς!) το πιο cult θέαμα της εποχής (αν έχεις λεφτά για πέταμα). Πρέπει να είσαι τυφλός και μίζερος για να γκρινιάζεις ότι «εδώ δεν γίνεται τίποτα». Αλλά το πρόβλημα δεν είναι το αν γίνεται αλλά το τί γίνεται. Κυρίως όταν μιλάμε για πράγματα που αφορούν μικρότερες ηλικίες. Και το αθηναϊκό έλλειμμα εδώ είναι μεγάλο. Λείπουν οι χώροι («Ρόδον» και μετά το ...χάος), λείπει η τόλμη. Θα κάνει κάποιος την αρχή;
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ

	ΠΡΟ-ΒΟΛΕΣ (29-06-99)
Και οι νέοι;	Δύσκολα θα ξεφυλλίσεις ξένα περιοδικά ή θα μιλήσεις με φίλους που γύρισαν από κάποια ευρωπαϊκή μεγαλούπολη, χωρίς να υποστείς το αναπόφευκτο πολιτισμικό σοκ: εκατοντάδες συναυλίες και φεστιβάλ για νέους, δεκάδες νέα μέρη (εναλλακτικά και μη), απίστευτοι χώροι για να δεις καινούργια πράγματα, δρόμοι γεμάτοι από νέους ανθρώπους και την κουλτούρα τους. Ολα αυτά αλλού. Οχι μόνο στο Λονδίνο. Αλλά και στη Λισσαβώνα, στη Μαδρίτη, στη Βαρκελώνη, στην Πράγα... Και στην Αθήνα; Για άλλη μία χρονιά θα περιμένεις πώς και πώς για το «Ρόκγουειβ» (είναι κι αυτό μία πρόοδος σε σχέση με την έκτη ή έβδομη συναυλία των «Νίτς» ή του Νικ Κέιβ· ας μην είμαστε αχάριστοι!), θα περιμένεις με το ντουφέκι στη γωνία για κάποια ταινία της προκοπής στα θερινά (αλλιώς, θα δεις τον «Ερωτευμένο Σαίξπηρ» για τρίτη φορά), ενώ από τα λοιπά θεάματα οι επιλογές είναι σχεδόν οι ίδιες με των γονιών σου, προ τριαντακονταετίας: έχεις να διαλέξεις λοιπόν ανάμεσα στην (πανθομολογούμενη) χρόνια άπνοια της Επιδαύρου, στο μακρόσυρτο χασμουρητό του Ηρωδείου και στα «δρώμενα» (sic!) των συνοικιακών φεστιβάλ (αυτό είναι καινούργιο «φρούτο», το γλίτωσαν στα νιάτα τους οι σημερινοί πενηντάρηδες) με τους περιφερόμενους τραγουδιστές που βλέπεις κάθε μέρα στα βίντεο κλιπ του New (Channel). Ξεχάσαμε και τις καλοκαιρινές επιθεωρήσεις· εδώ όμως το περιεχόμενο είναι τόσο ιλαρό που τις καθιστούν (άθελα τους ασφαλώς!) το πιο cult θέαμα της εποχής (αν έχεις λεφτά για πέταμα). Πρέπει να είσαι τυφλός και μίζερος για να γκρινιάζεις ότι «εδώ δεν γίνεται τίποτα». Αλλά το πρόβλημα δεν είναι το αν γίνεται αλλά το τί γίνεται. Κυρίως όταν μιλάμε για πράγματα που αφορούν μικρότερες ηλικίες. Και το αθηναϊκό έλλειμμα εδώ είναι μεγάλο. Λείπουν οι χώροι («Ρόδον» και μετά το ...χάος), λείπει η τόλμη. Θα κάνει κάποιος την αρχή; ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ