Γεώργιος Παπαδόπουλος
|
Πέθανε ο Γεώργιος Παπαδόπουλος και ο Θεός ας τον συγχωρέσει. Το βίαιο πέρασμά του από την πολιτική σκηνή άφησε πίσω του πολλές εκκρεμότητες, τις οποίες η ιστορική έρευνα οφείλει να διαλευκάνει όσο μπορεί.
Αφησε και δύο, ας πούμε, θεωρητικές εκκρεμότητες οι οποίες ανακύπτουν, ακριβώς με το θάνατό του: Πώς οφείλει να συμπεριφέρεται η Δημοκρατία στους αντιπάλους της και ποιος, τελικά, θα τον κρίνει: οι άνθρωποι ή η Ιστορία!
Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος πέθανε στη φυλακή! Αν μερικοί αντιτείνουν ότι πέθανε στην εντατική του Νοσοκομείου θα είναι λάθος. Στην περίπτωσή του, ιδιαίτερα, με τον όρο «φυλακή» δεν εννοούμε την κατάσταση διαβίωσης, αλλά το νομικό καθεστώς μέσα στο οποίο εξεμέτρησε τις ημέρες του. Και αν αποφυλακιζόταν πάλι στην εντατική θα πέθαινε, γιατί έξω από αυτήν δεν μπορούσε να ζήσει ούτε ώρα. Θα ήταν όμως διαφορετικά, θα πέθαινε ελεύθερος.
Και άλλες φορές η στήλη αυτή έγραψε ότι η Δημοκρατία είχε πολιτικό χρέος να τον αποφυλακίσει, χωρίς να θέτει όρους και προϋποθέσεις. Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ήταν στην ουσία πολιτικός κρατούμενος και τους πολιτικούς αντιπάλους δεν έχει νόημα να τους κρατάς στη φυλακή, όταν έχουν εκλείψει οι πολιτικοί λόγοι που το επιβάλλουν και προπαντός, η Δημοκρατία δεν μπορεί να θέτει πολιτικούς όρους για την αποφυλάκισή τους. Με τον τρόπο αυτό αυτό αναιρείται!
Αν η θανατική καταδίκη του Γ. Παπαδόπουλου είχε εκτελεσθεί όταν επεβλήθη θα μιλούσαμε ίσως για αυστηρή συμπεριφορά, αλλά όχι άδικη. Διάφορες όμως πολιτικές και κομματικές σκοπιμότητες τότε απέτρεψαν την εκτέλεση της θανατικής καταδίκης. Ενδεχομένως ορθότατα. Οι ίδιες όμως σκοπιμότητες συνέχισαν να επενεργούν και τα επόμενα 25 χρόνια και επέβαλαν, χωρίς κανέναν άλλο λόγο, την ώς το θάνατό του κάθειρξη!
Η Δημοκρατία συμπεριφέρθηκε χωρίς αυτοπεποίθηση, με μικροϋπολογισμούς και μικροσκοπιμότητες, χωρίς το μεγαλείο που της ταιριάζει και που είναι η δύναμή της. Εβλαψε περισσότερο τον εαυτό της παρά τους αντιπάλους της.
Και για να μη γράφουμε μόνο για το παρελθόν: Καιρός είναι να αποφυλακίσετε και τους δύο εναπομείναντες. Τον Ιωαννίδη και τον Ντερτιλή. Μόνο οι ένοχοι έχουν λόγο να φοβούνται την αποφυλάκισή τους...
Υπάρχει και το άλλο ζήτημα. Ποιος θα κρίνει τον Γεώργιο Παπαδόπουλο; Οι άνθρωποι ή... ο Θεός; Τα εντεταλμένα όργανα της Πολιτείας ή η Ιστορία; Ο ίδιος στη δίκη του εδήλωσε ότι δεν δέχεται κανέναν άλλον κριτή του εαυτού του πλην... του Θεού και της Ιστορίας. Η ίδια άποψη διατυπώνεται από μερικούς και σήμερα, την επαύριο του θανάτου του και βέβαια είναι υπεκφυγή που την επιβάλλουν οι ίδιες κομματικές σκοπιμότητες που επέβαλαν τη μέχρι φυσικής εξοντώσεως φυλάκισή του.
Ο Σωκράτης κρίθηκε από τα εντεταλμένα όργανα της αθηναϊκής πολιτείας σύμφωνα με τους νόμους. Μέσω του Πλάτωνος μαθαίνουμε ότι όχι μόνο μίλησε και απολογήθηκε, αλλά υποστήριξε με σθένος ότι έτσι ακριβώς έπρεπε να γίνει, δίνοντας υπέροχο παράδειγμα ολοκληρωμένου πολίτη, που σε κάθε περίπτωση υπόκειται στους νόμους της πατρίδος του και τους σέβεται έως θανάτου! Και όταν τους παραβεί, δίνει λόγο των πράξεών του.
Η Ιστορία κάνει τη δική της δουλειά, τα δικαστήρια και οι νόμοι τη δική τους. Αλλα τα κριτήρια στην πρώτη περίπτωση και άλλα στη δεύτερη. Η σκόπιμη σύγχυση μόνο υποκρισία και υπεκφυγή μαρτυρεί.
Του ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΡΚΑΓΙΑΝΝΗ
|
