ΑΚΙΣ (29-06-99)
Ξεχασμένος...	Πέθανε μόνος, ξεχασμένος, χωρίς να ζητήσει «συγγνώμη». Για κάποιους αυτή η στάση ήταν «λεβέντικη» και «παλικαρίσια». Στην ουσία, όμως, ήταν μία ακόμη απόδειξη της διαστροφής και της αρρωστημένης «γωνίας» υπό την οποία ο Παπαδόπουλος και οι συνεργάτες του έβλεπαν την πράξη τους. Με τα όπλα, σε μια εποχή που η χώρα θα μπορούσε να χειραφετηθεί και να τραβήξει μπροστά, κατέλυσαν τη Δημοκρατία και εγκαθίδρυσαν ένα τυραννικό, τρομοκρατικό καθεστώς. Βεβαίως, είχαν την ευθύνη τους οι πολιτικοί της εποχής εκείνης, που αφ' ενός δεν αντελήφθησαν τι ετοιμαζόταν κάτω από τη μύτη τους και αφ' ετέρου επέτρεψαν τη δημιουργία συνθηκών που ευνοούσαν το πραξικόπημα. Αλλά αυτό δεν αποτελεί επ' ουδενί άλλοθι για τους δικτάτορες. Ευτυχώς, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εγκαθίδρυσε ένα καθεστώς απόλυτα δημοκρατικό, δυνατό και καλοστημένο, με ασφαλιστικές δικλίδες και όργανα που λειτούργησαν αποτελεσματικά. Η Δημοκρατία λειτούργησε άψογα και δεν άφησε περιθώρια δημιουργίας εστιών ανωμαλίας. Η έξυπνη τακτική του Ευαγγέλου Αβέρωφ, που εξουδετέρωσε τα «σταγονίδια», η εξαιρετική συνεργασία του Καραμανλή με τους υπουργούς του στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητος, έφραξαν το δρόμο στους όποιους νισταλγούς του μαύρου παρελθόντος. Σήμερα, όποια αναδρομή σε τέτοιες λύσεις αντιμετωπίζεται είτε με οργή είτε με θυμηδία. Η απειλή της χούντας θωράκισε τη δημοκρατία. Κι όσο πιο γρήγορα ξεχάσουμε τον Παπαδόπουλο και την εποχή του, τόσο καλύτερα για μας και τη Δημοκρατία μας. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΠΡΑΝΟΣ