ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ (24-06-99)
Ερμηνείες	«Αν θα πεθάνω, θα υπάρξει λουτρό αίματος, και το αίμα θα οδηγήσει σε πραξικόπημα. Εγώ δεν φοβάμαι για τη ζωή μου. Αλλά θα κάνω μια μεγάλη προσπάθεια για την ειρήνη και γι' αυτό αγωνίζομαι: την ειρηνική συμβίωση Τούρκων και Κούρδων στο ίδιο έδαφος...» Είναι τα λόγια του Κούρδου ηγέτη, Αμπντουλάχ Οτσαλάν, μέσα από τη φυλακή, ώρες πριν από την επανάληψη της δίκης του. Περιλαμβάνονται σε συνέντευξή του προς την ιταλική εφημερίδα «Ρεπούμπλικα», η οποία ελήφθη με κάπως ανορθόδοξο τρόπο, δεδομένων των αυστηρών περιορισμών, στις οποίες υπόκειται ο κρατούμενος: οι ερωτήσεις δόθηκαν προφορικά, μέσω της δικηγόρου του, και απαντήθηκαν προφορικά, με τον ίδιο τρόπο. Χωρίς να θέλουμε να αμφισβητήσουμε τη διαδικασία, το περιεχόμενό της προσιδιάζει περισσότερο προς τη γραμμή που θα τηρήσει η υπεράσπιση, παρά ως έκφραση των προσωπικών απόψεων του Κούρδου ηγέτη. Το ερώτημα, ωστόσο, που απορρέει από τη συνέντευξη είναι η διαφαινόμενη ταύτιση απόψεων με την κατηγορούσα αρχή. Και τούτο γιατί, ναι μεν ζητήθηκε η ποινή του θανάτου για τον Οτσαλάν, επισημάνθηκε όμως ότι «παραδέχθηκε την ενοχή του, αλλά δεν εκδήλωσε ειλικρινή μεταμέλεια», την οποία συνέδεσαν με το γεγονός ότι ενώ «ο Οτσαλάν διατύπωνε προτάσεις ειρήνης, το ΡΚΚ συνέχιζε τη δράση του». Συνέδεαν, εν ολίγοις, την επιεική ερμηνεία του άρθρου 125 του τουρκικού Ποινικού Κώδικα, όχι τόσο με τη στάση του Οτσαλάν, αλλά μάλλον με εκείνη του ΡΚΚ. Ανεξάρτητα, λοιπόν, από το βέβαιο της επιβολής της θανατικής ποινής, δεν πρέπει να εκπλαγούμε αν η εκτέλεση της ποινής θα αποτελέσει ένα άλλο, ίσως πιο σημαντικό, κεφάλαιο στο γενικότερο κουρδικό ζήτημα στην Τουρκία και ειδικά για τον Οτσαλάν. ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΑΦΗΣ