Πανεπιστημιακά ΙΙΙ
|
Μου γράφει ο καθηγητής της Ιατρικής κ. Εμμ. Ρακιτζής: Ολα αυτά που γράφετε (και κραυγάζετε κάθε πρωί από τον Σκάι) για τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ έτσι περίπου συμβαίνει. Αλλού λίγο χειρότερα και αλλού λίγο καλύτερα. Το πανεπιστήμιο αντανακλά το ήθος της ελληνικής κοινωνίας. Και ο πρόεδρος των ΤΕΙ Αθηνών κ. Νίνος διαμαρτύρεται: Τι είναι αυτά που γράφετε και λέτε; Να μας τα καταγγείλετε ονομαστικώς! Για να μας βοηθήσετε κι' εμάς...
Περιορίζομαι σ' αυτές τις δυο αντιδράσεις γιατί νομίζω ότι καλύπτουν το σύνολο του προβλήματος.
Ας αρχίσουμε από τις παρατηρήσεις του κ. Νίνου. Δουλειά του δημοσιογράφου δεν είναι ούτε να καταγγέλλει ονομαστικώς, ούτε να εκθέτει πρόσωπα, ούτε να ασκεί τον καθημερινό έλεγχο λειτουργίας των ΑΕΙ και ΤΕΙ. Δουλειά του είναι να επισημαίνει τα «στραβά» και να τα περιγράφει με τη μεγαλύτερη ακρίβεια. Αν ο κ. Νίνος είχε στη διάθεσή του έστω έναν στοιχειώδη κανονισμό λειτουργίας και ένα στοιχειώδη μηχανισμό ελέγχου της πρακτικής εφαρμογής του θα είχε διαπιστώσει πολύ περισσότερα από αυτά που εμείς καταγγέλλουμε και μάλιστα... ονομαστικώς.
Τέτοιους όμως μηχανισμούς ευτοελέγχου (και όχι ελέγχου) δεν διαθέτει, ούτε αυτός, ούτε κανείς άλλος, παρ' όλο ότι προβλέπονταν από το νόμο Σουφλιά, μη καταργηθέντα από τους μεταγενέστερους νόμους του ΠΑΣΟΚ. Κανένα ΑΕΙ ή ΤΕΙ δεν διαθέτει και δεν εφαρμόζει κάποιον, υποτυπώδη, κανονισμό λειτουργίας που να ορίζει ποια είναι τα δικαιώματα και ποιες οι υποχρεώσεις του καθενός. Το ίδιο παρατηρείται και στην υπόλοιπη Δημόσια Εκπαίδευση και στη Δημόσια Διοίκηση γενικώς, εν ονόματι ίσως της... ταλαίπωρης ελευθερίας και δημοκρατίας. Δεν νοείται όμως εκπαιδευτικό σύστημα χωρίς κανόνες αυτοπειθαρχίας για διδάσκοντες και διδασκομένους. Φτάνουμε έτσι στη ριζική αντίφαση: Να απαιτούμε και να υποβάλλουμε (πολύ σωστά) τους διδασκομένους σε αυστηρούς ελέγχους και δοκιμασίες, αλλά να απορρίπτουμε κάθε έλεγχο και δοκιμασία για τους διδάσκοντες!
Εν πάση περιπτώσει το υπουργείο Παιδείας γνωρίζει πολύ περισσότερα από μένα για το πώς και πόσο το Διδακτικό Επιστημονικό Προσωπικό απασχολείται στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ. Με την παρατήρηση πάντοτε ότι υπάρχει ένας σκληρός πυρήνας δασκάλων αφοσιωμένων στο έργο τους και όταν ακόμη προσφέρουν υπηρεσίες (πολύτιμες) έξω από το πανεπιστήμιο. Αυτός ο σκληρός πυρήνας υπάρχει παντού, σε όλους τους τομείς της Δημόσιας Διοίκησης.
Ερχομαι στην παρατήρηση του κ. Ρακιτζή: Οσο και αν φανεί προκλητικό, δεν νομίζω ότι το ήθος της Δημόσιας Εκπαίδευσης γενικά και της Ανωτάτης ειδικά αντανακλά το επίπεδο ήθους της κοινωνίας μας. Είναι πολύ κατώτερο! Στο εμπόριο, στις επιχειρήσεις, στις καθημερινές συναλλαγές όσοι τολμούν να παραβούν τους γραπτούς και άγραφους κανόνες λειτουργίας αργά ή γρήγορα τιμωρούνται, όχι τόσο από τα δικαστήρια, όσο από την καθημερινή πρακτική. Στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ η παραβίαση των κανόνων λειτουργίας συνοδεύεται από «τουπέ» και αλαζονεία... εν ονόματι της ακαδημαϊκής ελευθερίας! Με τη βεβαιότητα πάντοτε της ατιμωρησίας...
Από το Πανεπιστήμιο όμως περιμένουμε να είναι ο φάρος, η πρωτοπορία και το υπόδειγμα για ολόκληρη την κοινωνία. Και ακόμη να βρίσκεται στο κέντρο της ζωής μιας πόλης ή μιας περιφέρειας και αυτό να δίνει τον τόνο του ήθους. Ποιο πανεπιστήμιο από τα πολλά που διαθέτουμε πλέον θα μπορούσε να καυχηθεί ότι παίζει αυτό το ρόλο της ηθικής πρωτοπορίας;
Κάθε φορά που ο Τύπος αποκαλύπτει τα κακώς κείμενα οι αρμόδιες πανεπιστημιακές αρχές σιωπούν, βέβαιες ότι μπόρα είναι και θα περάσει! Εχουν δίκαιο. Μπόρα είναι και περνάει... Προ καιρού απεκαλύφθη ότι καθηγητές... πωλούσαν πτυχία! Και αντί να συγκλονισθούν συθέμελα και να αποκαλύψουν ποιες ακριβώς είναι οι συνθήκες και οι όροι αυτής της τερατώδους αγοραπωλησίας... μπόρα ήταν και πέρασε!...
Καληνύχτα σας...
Του ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΡΚΑΓΙΑΝΝΗ
|
